Afgelopen zondag leek het dat de Amerikaanse wapentransporten via België dan toch zouden worden tegengehouden. Ministers Michel (Buitenlandse Zaken, MR) en Flahaut (Defensie, PS) kwamen op de Franstalige zenders RTBF en RTL beweren dat er geen militair materieel meer verscheept kon worden naar de Golf aangezien de VS ten strijde trekken zonder VN-mandaat.
Flahaut ging zelfs nog verder door te beweren dat ook het Belgische luchtruim dicht moet voor Amerikaanse en Britse gevechtsvliegtuigen. Wij leiden daar uit af dat de tussenlandingen voor brandstof op de Oostendse luchthaven bijgevolg eveneens zouden stoppen. We stelden ons meteen ook de vraag hoe het dan zou zitten met de verordening van Duquesne over het betogingsverbod rond de haven.
Premier Verhofstadt kon echter niet lachen met de uitspraken van Michel en Flahaut. De Duitse regering reageerde dat dit toch wel “een brug te ver is”. Louis Michel moest gisteren zelfs afzien van zijn uitstap naar Genève (om daar de commissie mensenrechten van de VN bij te wonen) want de premier gebood hem naar het kernkabinet te komen. Nadat hij op het matje geroepen was, verloochende de minister dinsdagochtend op de televisie zijn vorige uitspraken en beweerde hij dat “de kwestie van het verbieden van de wapentransporten vandaag niet aan de orde is” en begon daarna aan het gekende rond de pot draaien.
Toen we zondag van het verbod op de wapentransporten hoorden, waren we aangenaam verrast. Zou de Belgische regering dan toch daden bij hun stoere woorden voegen? Natuurlijk beseffen de meeste mensen dat er opportunistische overwegingen meespelen. Want als de transporten plots niet meer kunnen doorgaan omdat er geen tweede VN-resolutie is, waarom konden ze voordien dan wel plaatsvinden? Toen was er toch ook geen tweede VN-resolutie? Het is een beetje gemakkelijk om nu plots een verbod op te leggen als je weet dat het gros van de transporten al is gepasseerd. De verkiezingen zijn zeker in aantocht?
Let wel, als de transporten vandaag verboden worden, dan juichen wij dat natuurlijk toe. Het zou een verworvenheid zijn voor de anti-oorlogsbeweging en al wie met ons campagne voerde tegen de wapentransporten. En als we stellen dat het gros van het materieel al gepasseerd is, dan wil dat niet zeggen dat een verbod geen zin meer heeft want de oorlog heeft nood aan een constante logistieke toevoer. Met andere woorden, lichter materiaal dat via containers verscheept wordt en dus minder opvallend is. De campagne tegen de wapentransporten blijft dus actueel. Trouwens, na de oorlog zal er ook veel legermaterieel opnieuw binnenkomen via onze havens. Zijn we bereid die met bloed besmeurde wapens zonder boe of ba terug op te nemen?
Volgens het regeringsstandpunt moeten bilaterale afspraken met de Verenigde Staten over de transit van Amerikaanse troepen gescheiden blijven van de kritiek van onze regering op de oorlog. Anders gezegd, Washington mag onze infrastructuur tegen de wil van de meerderheid misbruiken voor oorlogsdoeleinden, de regering zal intussen wel proberen met woorden de bevolking een rad voor de ogen te draaien.
Dat laatste is heel belangrijk. De regering zit immers verveeld met deze oorlog. De démarches van Michel en Verhofstadt in februari waren er zeker ten dele op gericht de paars-groene coalitie bij elkaar te houden. De partijleidingen van de socialisten en de groenen voelen de druk van hun achterban om iets te doen tegen de oorlog en in concreto aan de wapentransporten. Met de initiatieven van Michel en Verhofstadt konden socialisten en groenen hun achterban tijdelijk sussen. De partijleidingen juichten de liberale voormannen toe en verschuilden zich maar al te graag onder hun paraplu om na de volgende verkiezingen opnieuw mee de regeringszetels te verdelen.
De hypocriete houding van de regering inzake de Antwerpse haven kon echter niet voor eeuwig verborgen blijven en de druk op de linkse partijen om daar iets aan te doen verhoogde opnieuw. Het betogingsverbod rond de haven leidde al tot strubbelingen. De socialistische burgemeesters van Herentals en Sint-Niklaas legden de verordening van Binnenlandse Zaken al naast zich neer, de groene burgemeester van Zwijndrecht eveneens. Beide fracties deden lastig in de Antwerpse gemeenteraad en het groene parlementslid Van Houte nam deel aan de acties. Die druk steeg uiteindelijk naar de top van de partijen. Tijdens de betoging van zaterdag 15 maart verklaarde de voorzitter van de PS, Elio di Rupo: “De agressor zal zijn troepen en materieel niet via ons land en onze haven van Antwerpen kunnen vervoeren. België zal niet medeplichtig zijn met een land dat unilateraal een oorlog verklaart.” Hij liet daarbij uitschijnen dat dit het officiële regeringsstandpunt was aangezien de VS tegen het internationaal recht in gaan. Zijn partijgenoot Flahaut volgde onmiddellijk. Op de vraag of dit al in de kabinetsraad was behandeld, antwoordde hij aan het persagentschap Belga: “Als PRL, PS, Ecolo en groenen het in deze met elkaar eens zijn, zie ik niet goed waar het probleem ligt.” Louis Michel kon na zijn voorgaande uitspraken in internationale organisaties uiteraard ook niet achterblijven zonder gezichtsverlies te lijden. Om het met zijn eigen woorden te zeggen: “Dat zou natuurlijk totaal incoherent zijn.”
Maar toen puntje bij paaltje kwam, verkoos de regering toch de incoherentie boven het verbreken van de banden met het Amerikaanse imperialisme. In het centrum van paars-groen staat immers de rechtse VLD. De premier heeft zijn Waalse blauwe collega al kunnen overtuigen zijn woorden in te slikken. Nu wordt alles in het werk gesteld om de linkse coalitiepartners weer over de streep te trekken.
Van in het begin van de crisis rond Irak stelden wij dat de linkse partijen de zwakke schakel zijn voor het imperialisme. In Groot-Brittannië is dat duidelijk door de revolte in Labour. In België zien socialisten en groenen zich genoopt tot radicalere uitspraken en aanzetten tot daden. We moeten die kansen benutten en de druk op de partijleiding hoog houden.
De Standaard (18/03) citeerde naar aanleiding van de uitspraken van Michel en Flahaut een Amerikaanse ambtenaar die zich afvroeg waarom België überhaupt nog in de militaire organisatie van de Navo blijft. De afgelopen weken maakten duidelijk wat voor soort organisatie de Navo is. De Navo verplicht ons om wapentransporten over ons grondgebied toe te laten terwijl een grote meerderheid van de bevolking daar niet mee akkoord is. Toch opteert de regering om die Navo-verdragen te volgen. België is dus een kolonie van de VS? Wij stellen ons inderdaad de vraag of België in de Navo moet blijven en of het hoofdkwartier van de Navo in België moet blijven. En na de arrogantie van Washington is ons antwoord duidelijker dan ooit:
België uit de Navo en de Navo uit België!
