Wat enkele dagen geleden nog een marginale kwakkel was in het debat rond Ford, komt nu op het voorplan door onthullingen over de zogenaamde voorkennis van de Belgische Staatsveiligheid: de Forddirectie zou zich door het dwarse Belgische standpunt rond de crisis in Irak hebben laten leiden om te beslissen dat Ford Genk dicht gaat. Waarschuwing: de ironie die her en der in dit artikel gebruikt wordt maakt zich niet vrolijk om de miserie van Ford arbeiders, maar viseert al diegenen die denken vieze politieke spelletjes te moeten spelen op kosten van die van Ford.
Houdt het verhaal steek?
Het is veeleer onwaarschijnlijk dat de directie van een multinational zich laat leiden door andere motieven dan winstmaximalisatie. De sluiting van bepaalde fabrieken is het resultaat van koele berekening. Ter illustratie: ook in de Verenigde Staten zélf schrapt Ford 50.000 jobs, en in Turkije, dat zich veel dissidenter dan België opstelde in de Irak-crisis, blijft de Fordfabriek open.
Bovendien was België wel een dissident in woorden, maar niet in daden. Het gros van het in Europa gestockeerd Amerikaans legermaterieel voor Irak werd en wordt vlotjes op transport gesteld via de Antwerpse haven.
Maar als het nu toch eens waar zou zijn?
Dan zou dat in de eerste plaats betekenen dat de Belgische Staatsveiligheid beter werkt dan de CIA. Van massavernietigingswapens in Irak tot op heden geen spoor, Ford Genk evenwel
Dan zou het ook betekenen dat de bazen van Ford hun arbeiders gebruiken als pasmunt in een internationale imperialistische politiek, en moet niet Louis Michel, maar de directie van Ford de kop van jut zijn.
Of zou dit betekenen dat bij een tegenovergestelde politiek Franse en Duitse multinationals het recht gehad zouden hebben hun deuren in België te sluiten? Opnieuw zou Louis Michel de schuld hebben gekregen, maar de arbeiders zouden toch hun job kwijtgeraakt zijn. Te gek om los te lopen.
Maar misschien kunnen de 'believers' van het verhaal van defensieminister Flahaut eisen dat hij 3.000 bijkomende jobs schept in het leger om tussenbeide te komen in Irak...
Wie spint er eigenlijk garen bij zo’n verhaal?
In eerste instantie natuurlijk de oppositiepartijen, het Vlaams Blok en de CD&V. Hen komt het natuurlijk beter uit dat het allemaal de schuld is van paars, van de migranten, van de Walen. Niet van het grootkapitaal, want ze zijn zelf partijen die de belangen van het grootkapitaal verdedigen.
Waarschijnlijk is het afkomstig uit CD&V-middens. De christen-democraten waren gedurende decennia aan de macht in dit land. Zij beschikken ongetwijfeld over de nodige getrouwen bij de Staatsveiligheid om een gerucht of hypothese of denkspoor dat ooit door onze geheime diensten werd onderzocht met enige schijn van geloofwaardigheid tot buitensporige proporties op te blazen. Niet toevallig verscheen het bericht eerst in Het Belang van Limburg en de Gazet Van Antwerpen, beide nog steeds overwegend CD&V-spreekbuizen.
Het speelt echter ook in de kaart van Ford en van de paarse regering zelf. Een conflict dat het potentieel in zich draagt de sociaal-economische machteloosheid van de regering aan de kaak te stellen en dat de ware aard van het kapitalisme blootlegt, wordt steriel gemaakt doordat de woede zich richt op een minister van Buitenlandse Zaken, de Walen, de migranten en de vredesbeweging. Maar daarmee is nog geen enkele Fordarbeider een stap dichter bij het behoud van zijn job. Integendeel, hun gelederen worden nu verdeeld.
Het isoleert de Fordarbeiders ook van een groot deel van de publieke opinie. Niet Louis Michel was de voornaamste tegenstander van de oorlog tegen Irak, want hij sluisde de wapentransporten door ons land. Tachtig procent van de bevolking was tegen de oorlog en wellicht is dat percentage de afgelopen maanden alleen maar toegenomen.
Er wordt op kosten van de Fordarbeiders dus een héél vies politiek spelletje gespeeld. Weinigen van hen zullen dit artikel of gelijkaardige artikels lezen. Onze reikwijdte is vele malen kleiner dan die van de Frut of het Belang. Daarom moeten de vakbondsleiders nu de verantwoordelijkheid op zich nemen en durven zeggen wat ervan aan is, in plaats van mee te gaan in een plat, gemakkelijk maar des te gevaarlijker populisme.
(*)"De landvoogd was gewoon bij elk feest één gevangene, naar keuze van het volk, vrij te laten. Men had juist een beruchte gevangene, een zekere Barabas. Nu zij daar toch bijeen waren, sprak Pilatus tot hen: 'Wie wilt ge dat ik u zal vrijlaten, Barabas of Jezus die Christus genoemd wordt?' Hij wist heel goed dat men Hem uit nijd had uitgeleverd. Terwijl hij op zijn rechterstoel gezeten was, stuurde zijn vrouw hem de boodschap: 'Laat u niet in met deze rechtschapen mens, want ik heb vannacht in een droom veel om hem moeten doorstaan.' Maar de hogepriesters en de oudsten haalden het volk over Barabas te kiezen en Jezus te doen sterven. De landvoogd nam weer het woord en sprak tot hen: 'Wie van de twee wilt ge dat ik u vrijlaat?' Ze zeiden: 'Barabas!' Pilatus vroeg hun: 'Wat zal ik dan doen met Jezus, die Christus genoemd wordt?' Zij riepen allen: 'Aan het kruis met Hem!' Hij hernam: 'Wat voor kwaad heeft Hij dan gedaan?' Maar zij schreeuwden nog harder: 'Aan het kruis met hem!' Toen Pilatus zag dat hij niets verder kwam, maar dat er veeleer tumult ontstond, liet hij water brengen en waste ten overstaan van het volk zijn handen, terwijl hij verklaarde: 'Ik ben onschuldig aan het bloed van deze rechtschapen man; gij moet het zelf maar verantwoorden.' Heel het volk riep terug: 'Zijn bloed kome over ons en onze kinderen!' Daarop liet hij omwille van hen Barabas vrij, maar Jezus liet hij geselen en gaf Hem over om gekruisigd te worden." (Mt, 27, 15-26)
