Op één dag tijd, vrijdag 21 november werden de volgende ontslagen aangekondigd in de Belgische pers.
Keten Shop is failliet, 20 jobs verdwijnen; 95 jobs gaan weg bij Corus in Duffel; Hans Verkerk Keukens gaat ook failliet; Schweppes Belgium schrapt 10 jobs; GTI schrapt 400 banen, Sappi schrapt banen in Lanaken; Philips schrapt 160 jobs in Best; nieuwe herstructurering bij Vicindo, 20 jobs gaan weg; Clear2Pay schrapt 10 jobs; Philips Lommel schrapt 20 jobs; VCST schrapt 23 banen; Ford schrapt 43 jobs op Lommelse testcircuit; 22 ontslagen bij textielbedrijf Steverlynck in Vichte.
De aderlating van jobs gaat dus onverminderd voort in België. Niet te verwonderen dat de onrust groeit en dat de sfeer grimmiger wordt in de privé-sector.
In dezelfde week gingen de arbeiders bij Gyproc in staking tegen de afdanking van 118 collega’s. Daarvoor gingen de arbeiders bij Crown Cork bij Deurne ook in actie tegen de sluiting van de twee productielijnen. Een arbeider vertelde ons dat de reactie van de arbeiders deze keer verschillend was dan met vorige herstructureringen. "Toen was er nog hoop om ergens anders snel aan een job te geraken. Nu is dit niet meer het geval."
In deze context hebben arbeiders niet veel keuze dan proberen terug te vechten. De 3.000 afdankingen en dreigende sluiting van Ford Genk hebben het beeld van de arbeidsmarkt bij vele mensen drastisch veranderd. Sommigen trekken hieruit het juiste besluit dat een job niet zomaar uit handen gegeven mag worden, want het is de enige waarover ze vandaag beschikken. Is dit niet de verklaring van de twee voorbeeldige stakingen bij de chemiereus Hercules in Doel en bij Bekaert in Dilsen? Hier voerden de arbeiders actie tegen het niet verlengen van tijdelijke contracten van jongere arbeiders. Bij Hercules werd reeds na één week staking een akkoord gesloten waarbij de twee jonge arbeiders een vast contract kregen. Een mooi voorbeeld van arbeiderssolidariteit in moeilijke tijden. Bij Bekaert vrezen de arbeiders ook nog dat er nog een honderdtal afdankingen in petto zijn bij de twee vestigingen in Zwevegem en Dilsen.
De misnoegdheid neemt verschillende vormen aan. Zo gaan de christelijke metaalbewerkers in West-Vlaanderen tekeer tegen de fiscale hervorming die gehuwde bruggepensioneerde werklozen uit de boot laat vallen. Zij ontsnappen aan de belastingsvermindering voorzien vanaf volgend jaar. Het ACV-Metaal West-Vlaanderen roept op tot een betoging in Brussel en dreigt met een provinciale staking op 15 december indien de regering hier niets aan verandert. Ongetwijfeld is deze kwestie slechts de druppel die de emmer doet overlopen bij de metaalbewerkers.
Na het akkoord over verdere loonkostverminderingen dat de vakbonden gegeven hebben aan het tewerkstellingsakkoord in oktober worden de patroons nog agressiever. Syndicale zwakheid heeft steeds aangezet tot patronale agressie. In navolging van de loonstop in Nederland willen de patroonsorganisaties nu ook een bevriezing van lonen en de indexaanpassingen gedurende de volgende twee jaar. Dit natuurlijk allemaal in naam van het beschermen van de tewerkstelling.
De vakbonden zien dit niet zitten maar gaan niet in het verweer. ABVV, ACV en ACLVB zouden snel een actieplan moeten uitdokteren voor werk rond de centrale as van arbeidersduurvermindering – de 35-urenweek – zonder loonverlies, de solidariteit met de bedrijven die strijden tegen afdankingen, nationalisatie onder arbeiderscontrole en zelfbeheer van de bedrijven die dreigen met sluiting, en een plan van grote openbare investeringen om in de dringende sociale noden te voorzien.
