In een analyse getiteld ‘Waarom SP.A-Rood nodig is’ opende De Standaard (07/11/05) als volgt: “Steeds meer parlementsleden praten alleen nog na wat de partijleiding voorkauwt. De dissidenten van SP.A-Rood zijn met hun kritiek absoluut nodig in de Vlaamse politiek. Want als de keizer geen kleren draagt, moet toch iemand dat durven zeggen.”
Verderop in dit artikel argumenteert redacteur Steven Samyn:
“Zeggen dat heel Vlaanderen spontaan achter het generatiepact staat, is moeilijk vol te houden op het moment dat ruim 100.000 mensen op straat komen tegen de regeringsplannen. De SP.A heeft - zonder Spirit - 17 kamerleden en tien senatoren, naast twintig leden in het Vlaams parlement, een vertegenwoordiger in het Brussels parlement en drie Europarlementariërs. Niet één roerde zich de voorbije weken, niet één gekozene maakte opmerkingen, niet één schoot het pact af.
“Hoewel de betoging voor honderd procent gesteund werd door de socialistische vakbond hoorden we geen enkele SP.A'er die groot geworden is in de vakbond, geen enkele kameraad die op 1 mei schouder aan schouder opstapt met de militanten. Alle vlotte of minder vlotte jongens en meisjes zitten braafjes op een rij en knikken. Komt er een journalist langs, dan haasten ze zich om de partijlijn te verdedigen.
“Moeten ze tegen het generatiepact zijn gewoon om er tegen te zijn? Natuurlijk niet. Maar als er onder vijftig gekozenen niet ééntje is die een dissident geluid laat horen, dan zit er iets fout. Want de kritiek leeft. Maar wie die wil horen, moet in 2005 nog steeds wachten tot oudgediende Jef Sleeckx van zich laat horen.”
Daarom dat er dringend nood was aan een politieke vertolking van de syndicale ‘oktober 2005’. SPa Rood heeft die taak dan ook op zich genomen. Dat was een schot in de roos, niet alleen af te lezen aan de respons in de media maar vooral aan de respons van de partijbasis. Veel SP.a-ers namen in de volgende weken contact op met SPa Rood om hun steun te betuigen en zich aan te sluiten. Daaronder zitten verschillende gemeenteraadsleden, zelfs hele partijafdelingen en natuurlijk ook syndicalisten en vakbondskaders, overigens uit zowel de rode als de groene vakbond.
Aangezien SPa Rood snel uitgroeit tot een succes, is een eigen ‘digitaal gezicht’ noodzakelijk: www.sp-a-rood.be. Daarop laakt de redactie van SPa Rood in een eerste bijdrage het democratisch deficit van het Generatiepact:
“Inzake de besluitvorming rond het Generatiepact zitten we dus met een enorm democratisch deficit. Er is geen sprake van een pact, hooguit van een dictaat. Johan Vande Lanotte doet daar nog een schepje bovenop. Hij verklaart immers te pas en te onpas dat het hem evenmin een moer kan schelen als de SP.a in een volgende verkiezing zal worden afgestraft voor haar houding tegenover het Generatiepact. Dat begint natuurlijk zéér sterk te ruiken naar bonapartisme. Of erger. Want als je met de uitslag van verkiezingen –noch die van het heden, noch die van de toekomst- geen rekening meer wenst te houden, dan kan je ze meteen afschaffen. Exit democratie.
“Dus als morgen de vakbonden zouden beslissen tot een algemene staking tegen het Generatiepact dan is dit meer dan legitiem: het is zelfs noodzakelijk. En dus is het voor onbepaalde tijd stilleggen van raffinaderijen, hoogovens en chemische fabrieken geen gijzeling of sabotage: als de regering zo doorgaat wordt ook dit noodzakelijk om de democratie te redden.”
