SP.a Rood, de linkse tendens in de SP.a die ontstond in het heetst van de strijd tegen het Generatiepact, blijft groeien. Wekelijks melden zich nieuwe SP.a-leden die willen meewerken.
De leiding van de SP.a blijft ondertussen warm en koud blazen wanneer zij door journalisten geconfronteerd wordt met het nieuwe fenomeen. Warm blies Renaat Landuyt in De Morgen van 18 april: hij vindt het uitstekend dat SP.a Rood vastbesloten is om haar oppositie in de partij te voeren en niet daarbuiten. Hij meent dat de linkse tendens de partij zal helpen om haar standpunten zuiverder te formuleren.
Koud blies dan weer Patrick Janssens in de Gazet Van Antwerpen van 3 april: hij heeft het moeilijk met de “vakbondstaal” van SP.a Rood en meent dat het een groep is “die alléén zichzelf vertegenwoordigt”.
Wat die eerste uitspraak betreft heeft de burgemeester van Antwerpen volkomen gelijk. SP.a Rood spreekt “vakbondstaal” en geeft daar een politiek verlengstuk aan. Maar met de tweede uitspraak slaat PJ de bal mis. SP.a Rood vertegenwoordigt veel méér dan de enkele honderden SP.a-militanten die er zich momenteel openlijk mee vereenzelvigen. SP.a Rood boort een reservoir aan van duizenden SP.a- en ABVV-militanten die “hun” partij naar rechts hebben zien verglijden. In dat opzicht was de houding van de partij rond het Generatiepact “slechts” het resultaat van het beleidspragmatisme dat zich van de partij heeft meester gemaakt sedert haar intrede in de regering aan het eind van de jaren tachtig. Het Generatiepact was wél uitzonderlijk in die zin dat het plotseling aan duizenden militanten duidelijk maakte wat al vijftien jaar sluipend bezig is. Het is deze bewustwording die SP.a Rood heeft doen ontstaan. SP.a Rood is daardoor dé politieke uitdrukking geworden van de vakbondsstrijd tegen het Generatiepact.
Toch blijft SP.a-Rood ondanks alle successen vooral een idee. Een idee dat verder moet groeien en organisatorisch gestalte moet krijgen. Veel militanten kennen SP.a Rood nog niet, of zijn terughoudend vanwege de vijandige sfeer die soms tegen de tendens wordt gecreëerd. Nog anderen zijn niet direct geneigd om (terug) aan te sluiten bij de SP.a.
SP.a Rood heeft haar potentieel dus nog bij lange na niet gerealiseerd. Een bewijs uit het ongerijmde hiervan was de manier waarop de moederpartij de amendementen van SP.a Rood voor het ideologisch congres van 18 maart in quarantaine plaatste in nationale en regionale resolutiecommissies. De ideeën van SP.a Rood werden niet geschikt bevonden voor de rooie oortjes van de gemiddelde SP.a-er: ze zouden immers kunnen aanslaan! Wat niet wegneemt dat heel wat amendementen de finish bereikten en heel wat afdelingen bovendien eigen amendementen indienden “in de geest van SP.a Rood”.
SP.a Rood is de socialistische partij, maar dan anders, oorspronkelijker, en dus roder. Het is geen flauw “sociaal en progressief alternatief”. SP.a Rood is de ziel van de partij, de historische missie van de SP.a: de politieke uitdrukking zijn van de meerderheid van de bevolking, de werkende mensen. Sluit aan, ook al ben je géén lid van SP.a en wil je dat ook niet direct worden, maar als je vindt dat er één grote socialistische partij moet zijn die deze naam écht verdient.
Het ideologisch manifest van SP.a Rood en alle andere info vind je op www.sp-a-rood.be.
