Fabien Defraine is een links socialistisch gemeenteraadslid in Tubize. Hij is nu lijsttrekker van de SPT nadat hij jaren de stem was van de enige linkse oppositie tegen het asociale beleid in de gemeente. Met hem maken we een balans op van zijn zes eerste jaren als gemeenteraadslid.
Zes jaar geleden werd je verkozen tot de gemeenteraad van Tubize op de lijst van de linkse socialisten van de SPT. Kan je ons geheugen even opfrissen en vertellen hoe de SPT ontstaan is?
De SPT is ontstaan uit een intens politiek debat naar aanleiding van de arbeiderstrijd tegen de sluiting van de Forges de Clabecq, het Waalsbrabantse staalbedrijf. Dit debat heeft de plaatselijke afdeling van de Parti Socialiste verdeeld. Een linkerzijde stond aan de kant van de arbeiders en de vakbonden. Een rechterzijde koos kant voor de Waalse regering en verdedigde de onvermijdelijkheid van de sluiting. Toen de gemeenteraadsverkiezingen naderde had deze rechterzijde binnen de partij een akkoord gesloten met de politieke rechterzijde rond Langendries, de toenmalige christen-democratische burgemeester. Dit akkoord zag de algemene vergadering van de militanten helemaal niet zitten.
Wij dachten dat er een socialistische meerderheid nodig en mogelijk was. Wij weigerden het dictaat van de top te aanvaarden en hadden de steun van de partijbasis. De federatie van de partij zag dat anders en zette ons zonder veel boe of ba uit de partij. Wij werden met een hele groep uit de partij gesloten. Vergelijk dit met de behandeling die de bestendige vertegenwoordiger Cariat in Charleroi krijgt van de partijtop de laatste weken. Zijn gesjoemel met openbaar geld is gekend en hij wordt slechts tijdelijk uit zijn lidmaatschap ontheven.
Enfin, na onze uitsluiting, de uitsluiting van de actieve arbeidersbasis van de partij besloten we om een eigen lijst in te dienen onder de naam Solidarité et Participation Tubizienne. Elke verwijzing naar ‘socialisme’ in de naam van onze lijst werd ons door de rechtbank op verzoek van de officiële parij verboden! We behaalden 17 procent van de stemmen en zonden vier mensen naar de gemeenteraad. Links had echter wel een meerderheid in de raad maar de PS verkoos een bondgenootschap aan te gaan met de rechterzijde, namelijk met de liberalen van de MR, de CDH en zogenaamde onafhankelijken.
Welke balans maak je op van hun gemeentelijk beleid over de laatste zes jaar?
Het is eenvoudig: geen enkel sociaal beleid werd gevoerd. Niet het minste, helemaal niets! Erger nog. Het college stippelde haar beleid uit hand in hand met de privé-sector. Wat de huisvesting betreft is dat flagrant. Het college geeft voorrang aan haar banden met de bouwondernemingen. Dit zorgt er voor dat woningen worden opgetrokken die zeer duur worden verkocht, die slecht zijn geplaatst en niet van de beste kwaliteit zijn.
Daar bovenop komt nog de invoering van een huisvuilbelasting, het niet naleven van de heropening van het gemeentelijk zwembad en de begroting die wij dikwijls onder vuur hebben moeten nemen. De veelbeloofde economische reconversie is er ook nooit gekomen. De fabriek van de Forges de Clabecq ligt daar langs het kanaal als een echt lijk. Ondanks alle oproepen van de ‘levende krachten’ van Waals Brabant is er geen economische vooruitgang te merken in Tubize. Het resultaat is nihil.
Jij hebt je natuurlijk verzet tegen dit beleid. Hoe heb je dat gedaan? Hoe ben je er in geslaagd het verzet ‘in de straat’ te verbinden met dat in de gemeenteraad. Wat was je specifieke rol hierin?
Eerlijk toegegeven, het was moeilijk om de eerste twee à drie jaar ons duidelijk te profileren. Een van onze gemeenteraadsleden liep terug over naar de PS. We stonden daar met drie raadsleden oog in oog met twintig anderen. Op Ecolo konden we ook niet rekenen. Die waren zeer passief. We waren en zijn nog steeds de enige oppositie in de raad. Veel mensen waren in het begin ook bereid de nieuwe meerderheid wat krediet te geven en wachtten op de resultaten van de gedane beloften.
De SPT was dan nogal geïsoleerd. Het was moeilijk voor ons. Maar het tij keerde nadat meer en meer mensen begonnen te beseffen dat het allemaal loze beloften waren. De strijd voor het zwembad was duidelijk een keerpunt. Wij grepen dat ook aan om bredere maatschappelijke zaken aan te brengen. Bijvoorbeeld de kwestie van de tegenstelling tussen de openbare dienstverlening en de belangen van de privé-sector. De kwestie eveneens van de verdediging van de arbeidsvoorwaarden van het gemeentepersoneel. Vergeet niet dat er meer dan driehonderd mensen voor de gemeente werken! Zo hebben we beetje bij beetje aan zelfvertrouwen gewonnen en kregen we meer en meer steun van de mensen.
Wat mijn rol hier in was? Wel, ik kom uit een arbeidersgezin met strijdbare tradities. In mijn studententijd voerde ik al strijd, ik heb actief deelgenomen aan de strijd van de Forges de Clabecq. Deze methodes heb ik overgedragen op mijn werk als gemeenteraadslid. Ik ga naar de mensen, organiseer vergaderingen met hen, zet hen aan tot strijd. Ook heb ik het initiatief genomen voor het organiseren van ‘fora’ over verschillende onderwerpen met de plaatselijke bevolking. Zo zijn we er in geslaagd een echt alternatief te vormen aan de linkerzijde van de PS.
Je hebt nooit onder stoelen of banken gestoken dat je marxist bent. Hoe drukt dit zich uit in je beleid en hoe reageren de mensen hierop?
Ik word gezien als een echte socialist, iemand die een links alternatief vertegenwoordigt op plaatselijk vlak. Iemand die de zaken niet aanvaard zoals ze zijn en die de maatschappij wil veranderen. De leiders van de PS geven echter helemaal niet die indruk. Zij leggen zich neer bij het wilde kapitalisme, willen het op zijn best een beetje temmen. Maar zelfs als het kapitalisme soms getemd wordt, steekt het wilde karakter ervan snel weer de kop op. Mijn tegenstanders proberen de mensen af te schrikken met de bewering dat ik een extremist ben. Ikzelf gebruik de term marxist niet veel. De mensen weten wel wat ik doe en denk.
Het is natuurlijk gemakkelijk je te verzetten tegen het gevoerde beleid, maar wat is je alternatief?
Ja, natuurlijk hebben we een alternatief. We zijn voorstanders van de opening van een openbaar zwembad en van de oprichting van een wijkgezondheidscentrum. Daarnaast willen wij de bevolking regelmatig – zo om de twee à drie maanden – doen deelnemen aan de besluitvorming door vergaderingen in de wijken en op die manier zorgen voor een democratische controle op de schepenen. Ook willen wij de economische ontwikkeling stimuleren met de oprichting van een industriële zone met aangepaste jobs voor de plaatselijk bevolking.
De SPT is voorstander van de eenheid van links, hoe willen jullie dat verwezenlijken?
De PS is nu uit elkaar gespat. Gedeeltelijk als gevolg van botsende persoonlijke ambities, maar ook als gevolg van onze stelselmatige benadering van de PS-basis op hun algemene vergaderingen, via vlugschriften enzovoort waarin wij ons beleid uitleggen en dat van de PS-schepenen. Zij zullen in verdeelde slagorde opkomen met minstens twee lijsten, mogelijk nog een derde lijst met Roberto D’Orazio, die ook lid is geworden van de PS! Belangrijker is ons initiatief van de verschillende ‘fora’ die we sinds het begin van het jaar leven hebben ingeblazen. Deze fora zijn het initiatief van de SPT, linkse militanten uit de christelijke arbeidersbeweging, Italiaanse migranten, linkse Ecolo’s en basismilitanten van de Parti Socialiste.
We hebben een foldertje gelanceerd dat ‘Le File Rouge’ (De Rode Draad) heet. Deze folder verspreiden we op 12.000 exemplaren onder de hele bevolking. We hebben er reeds drie uitgaven van verspreid. De verdeling ervan doen we allemaal zelf. Steeds roepen we er in op tot open vergaderingen. Tussen 120 en 80 mensen nemen hier aan deel. Pas op, dit zijn geen meetings waar mensen enkel passief komen luisteren. Nee, dit zijn steeds vergaderingen rond één of meerdere thema’s waar we het sociale beleid, de huisvesting enzovoort bespreken en alternatieven zoeken. Zo hebben wij als SPT ook ons programma samengesteld.
Iedereen wordt er gestimuleerd tot praten en denken. Zo hebben we bijvoorbeeld voor de volgende vergadering gevraagd aan een werklozen een en gepensioneerde om er alternatieven uit de doeken te doen. Deze vergaderingen zijn echte volksvergaderingen. Veel arbeiders, werklozen en steuntrekkers nemen er aan deel. Zij hebben hier het woord. Dit wordt enorm geapprecieerd. Recentelijk hebben wij dankzij deze fora ook actie gevoerd tegen de sluiting van een postbureau en zijn we er zelfs in geslaagd in de gemeenteraad de meerderheid te doen kantelen. Tegen de verwachtingen in van de burgemeester stemde een meerderheid van gemeenteraadsleden voor een motie waarin de gemeente zich burgerlijke partij stelde tegen De Post. Een kleine maar mooie overwinning.
Hoe gaan jullie campagne voeren naar de verkiezingen van oktober toe? Is er een verschil tussen jullie aanpak en deze van de andere partijen?
Ik denk dat het nogal duidelijk is wat we aan het doen zijn. Sinds drie jaar voeren wij reeds campagne op het terrein zelf en met de mensen, door ze te organiseren tegen het asociale beleid, de gewone mensen een stem te geven en door een alternatief te formuleren.
