,,Men moet durven praten over de communautaire problemen, voor het welzijn van iedereen'' aldus Verhofstadt over de agenda van de volgende regering. De premier vindt nog dat ,,het afsluiten van de arbeidsmarkten van Brussel, Vlaanderen en Wallonië ingaat tegen de Europese en mondiale evolutie, tegen de moderniteit''.(1)
Met de eis voor een nieuwe staatshervorming zet de Vlaamse rechterzijde de bakens uit voor de verkiezingsstrijd. Ze is ook geslaagd om de top van de SP.a hierin mee te sleuren. De inzet is de regionalisering van het arbeidsmarktbeleid. Dit opent de mogelijkheid tot de regionalisering van de werkloosheidsuitkering en andere vergoedingen. Privatisering van de sociale zekerheid is dan niet ver weg. Al jaren stijgt de druk bij het patronaat in het Noorden van het land om komaf te maken met de Belgische federale sociale zekerheid. Het Vlaams Blok of de Vlaamse Beweging hebben niet meer het patent op deze eis. De verklaring van de zogezegde Warandegroep, getekend door belangrijke Vlaamse patroons onderstreept dit nogmaals..
Ondanks alle afbouwmaatregelen van de laatste twintig jaar blijft de sociale zekerheid een doorn in het oog (de winsten eigenlijk) van de patroons en hun partijen. De latente kracht van waarover de arbeidersbeweging in België nog steeds beschikt zorgt voor grote confrontaties zoals verleden jaar tijdens de invoering van het Generatiepact. Vooral als er aan beide kanten van de taalgrens gemeenschappelijk actie wordt gevoerd. Alles gebeurd daarom bij mondjesmaat. Brok na brok wordt de sociale zekerheid afgebouwd. De regionalisering van het arbeidsmarktbeleid is een breekijzer waarmee het federale karakter van de sociale zekerheid wordt ondermijnt die op haar beurt de weg effent voor de verdere privatisering ervan. Maar de Vlaamse arbeider en bediende wordt een rad voor de ogen gedraaid. De regionalisering zou een einde moeten stellen aan de oneigenlijke transfers tussen Noord en Zuid in ons land. Of anders uitgelegd: de Vlaamse werker zou er beter voor staan moest hij zich bevrijden van de balast van die luie, arme, spilzieke Waal.
In de arbeidersklasse van Vlaanderen wordt een stormram gezocht voor de plannen van het patronaat. Omdat het patronaat en de rechterzijde op haar eigen krachten niet over een voldoende draagvlak beschikt worden er gemeenschappelijke belangen uitgevonden tussen ‘alle Vlamingen’. Het hele verhaal over de transfers tussen Noord en Zuid is een rookgordijn die de echte oneigenlijke transfers moet verbergen van arbeid naar kapitaal. De laatste twintig jaar zijn er ettelijke miljarden verhuisd van de inkomen uit arbeid naar deze uit kapitaal. Geen toeval dus dat Verhofstadt ook pleit voor de vermindering van de vennootschapsbelasting.
Gelukkig hebben de vakbonden weigeren de vakbonden hierin mee te gaan. Na het schot voor de boeg van Luc Cortebeeck leider het ACV in het najaar trekt nu het ABVV aan de alarmbel.
“De dag dat je de werkloosheidsuitkeringen en andere vergoedingen regionaliseert, zal ook de financiering van de sociale zekerheid ter discussie worden gesteld. Je krijgt een domino-effect waarbij de sociale zekerheid in zijn geheel wordt ontmanteld", waarschuwt ABVV-voorzitter Rudy De Leeuw. "Ik weiger een discussie over transfers op het vlak van de sociale zekerheid", aldus De Leeuw. "De sociale zekerheid betekent solidariteit tussen mensen. Dat gebeurt volgens dezelfde regels in heel het land. De 3,6 miljard euro transfers waarover men in het Warandemanifest spreekt, zitten aan de inkomstenzijde. Vlaanderen draagt meer bij omdat het economisch sterker staat. Maar aan de uitgavenkant zijn er geen verschillen per hoofd van de bevolking tussen het noorden en het zuiden van het land." (2)
Er heeft zich duidelijk een front gevormd van de twee grote vakbonden tegen deze staatshervorming. Voor het ABVV is dit de tweede grote aanvaring met de top van de SP.a na de botsing rond het Generatiepact. Beide vakbonden zouden zich best actief mengen met de kiescampagne en openlijk met behulp van informatievergaderingen, pamfletten, brochures enz. de argumenten tegen de regionalisering van de sociale zekerheid bekampen. Ook zou het ABVV van het nieuwe Ideologisch Congres van de SP.a gebruik moeten maken om hier haar stem te laten horen en de linkerzijde actief helpen opbouwen rond SP.a Rood.
Er bestaat echter ook een ander front tegen de nieuwe communautaire ronde. Het front van de alle Franstalige partijen. Dat front versterkt nogmaals het idee dat de belangrijkste problemen van de mensen ‘communautair’ zijn en enkel maar op een communautaire manier kunnen uitgevochten worden, Vlamingen tegen Walen en omgekeerd Walen tegen Vlamingen. Het feit dat de Parti Socialiste hier ook bij aangesloten is geeft nog meer geloofwaardigheid aan die stelling. Beter ware het de campagne te richten op de centrale problemen van de gewone mensen; huisvesting, werkloosheid, armoede, veel te lage uitkeringen en verhoogde intensifiëring van de arbeid. Hiervoor is de eenheid van de gewone mensen over de taalgrenzen heen nodig. Het Franse front is ook geen redding voor de arbeidersbeweging in het Noorden of in het Zuiden. Wat nodig is, is een hecht front van het ABVV en het ACV samen met de PS en de SP.a rond deze kwestie tegen de regionalisering, de privatisering van de sociale zekerheid en een programma van belangrijke en vooral onmiddellijke sociale verbeteringen. Maar elke spier van het kapitalisme zal zich verzetten tegen de uitvoering van een dergelijk programma. Vandaar de noodzaak, enerzijds van de doorvoering van een grondigs sociale omvorming naar het socialisme toe. Anderzijds moeten we bouwen aan een politiek instrument zoals Vonk, een marxistische stroming dat zich wortelt in de arbeidersbeweging.
(1) VRT Radio 1, 9 januari 2007
(2) De Morgen 3 januari 2007
