Een kleine twee jaar na de vakbondsstrijd tegen het Generatiepact en het ontstaan van SP.a Rood, staat de tendensbeweging voor een volgende belangrijke stap in haar ontwikkeling. Op 10 juni zijn het federale verkiezingen en het goede nieuws is dat de kiezer voor al zeker drie SP.a-Roodkandidaten kan stemmen. Dat wil kortom zeggen dat de werkende bevolking in dit land opnieuw een stem in het parlement kan krijgen. Wij worden van minder dolenthousiast! Maak kennis met de SP.a-Roodkandidaten.
Sedert het ideologische congres van SP.a beginnen steeds meer partijmilitanten en gemandateerden SP.a Rood als een gelegitimeerde linkervleugel binnen de partij te beschouwen. Door middel van acties binnen én buiten de partij, heeft SP.a Rood haar basis kunnen verbreden én is ze erin geslaagd belangrijke discussies aan te zwengelen. Er lijken dingen te bewegen in de partij en een rechtstreeks gevolg hiervan is dat SP.a Rood met kandidaten naar de federale verkiezingen kan trekken. In Oost-Vlaanderen staat Issam Benali op de 9de plaats van de opvolgers, in Antwerpen is er Antoon Stessels (15de plaats effectief) en Karen Milants (18de plaats effectief) . Critici mogen dan beweren dat SP.a Rood alleen maar linkse stemmen voor SP.a wil recupereren, wij weten beter. De doelstelling van de beweging is en blijft dezelfde: de partij van koers doen veranderen. De voorzichtige overwinningen die ze partij-intern op haar conto kan schrijven, doen SP.a Rood besluiten dat zíj het is die terrein wint, niet de partijtop.
De SP.a-Roodkandidaten zetten stevig in op thema's die nauw aansluiten bij de eisen van de vakbonden omtrent sociaal-economische materies en willen die eisen voor 200 procent hard maken in het parlement, indien ze verkozen worden. Zo vinden Karen, Issam en Antoon het hoog tijd dat arbeid weer naar waarde wordt geschat! Niet alleen moet de werkloosheid drastisch worden teruggedrongen, maar de lonen moeten naar omhoog en ook de opmars van precaire, onderbetaalde arbeid moet plaatsmaken voor fatsoenlijke jobs. Onze werkende bevolking heeft zekerheid en koopkracht nodig!
De verdedigers van de afbraakpolitiek wijzen dan graag op het gebrek aan middelen, maar wij weten al te goed dat die middelen er wél zijn. Nog nooit zijn de dividenden op kapitaal zo hoog geweest en ook onze economie blijft groeien. Karen, Issam en Antoon willen die opbrengsten nuttig geïnvesteerd zien. Als de Belgische werker zich toch milieuvriendelijker moet verplaatsen, waarom dan niet investeren in meer en 'groener' openbaar vervoer van en naar het werk? Het stoort de kandidaten dat veel te vaak de 'consument' met de vinger wordt gewezen, terwijl van de loutere economische opbrengst middelen kunnen worden gebruikt om serieus in milieu te investeren. De grootste vervuiler betaalt!
Veel degelijke jobs gaan verloren in de openbare diensten, die onder toenemende druk staan om te besparen en activiteiten af te stoten naar de privé. In Duitsland alleen al heeft de privatisering van de nationale postdiensten geleid tot duurdere en slechtere dienstverlening (waarbij o.a. ouderen de eerste slachtoffers zijn). De job van postbode wordt steeds vaker ingevuld door mensen met een tijdelijk contract. In Duitsland wordt de post dikwijls al rondgebracht door dertienjarigen! In Finland komt men trouwens netjes terug op de privatiseringsnachtmerrie van de postdiensten. De Belgische loontrekkende voelt nu wat de vrijmaking en privatisering van openbare diensten concreet inhoudt: stijgende werkdruk (door de georoutes), flexibilisering, stijgende prijzen enzovoort.
De SP.a-Roodkandidaten willen dat er stevig wordt geïnvesteerd in openbare diensten. Dit is geen doel op zich. Het is nodig om toegankelijke en betaalbare dienstverlening voor de werkende mensen te blijven garanderen, en om als overheid voor degelijke jobs te kunnen zorgen. Dít is de manier waarop wij onze economie willen inrichten: ten dienste van de mensen! Niet omgekeerd! In het verlengde hiervan is SP.a Rood het gehakketak tussen Vlamingen en Walen moe. Investeer in genoeg banen voor iedereen (in België én in Europa), en dan zal snel blijken dat heel die discussie rond de regionalisering van het arbeidsmarktbeleid een nationalistisch rad voor de ogen is.
Kortom, de kandidaturen van Karen Milants, Antoon Stessels en Issam Benali geven de werkende bevolking van België een unieke kans om haar eisen in het parlement te krijgen. In 2007 hebben we hopelijk weer een stem in de Kamer voor zij die geen stem meer hebben!
