Op vrijdag 25 mei kende de nationale staking bij De Post een overweldigend succes. Bij de postbodes legden 80 procent of meer het werk neer, 70 procent bij de bedienden in de postkantoren. Dat volgde op een twee weken lange staking van het Gentse postpersoneel.
Bij alle stakingspiketten hoorden we dezelfde klachten: het werk is onmenselijk hard geworden. Het Georoutesysteem dat de postronden met de computer uittekent, werkt niet. De Post maakt winst ten koste van de gezondheid van haar personeelsleden. Waar Georoute stelt dat de postbode zijn ronde zou moeten kunnen verrichten in 7u36min, doen veel postbodes er tot 10 uur over. Sommigen beginnen vrijwillig een uur vroeger aan hun ronde. In veel postkantoren heerst ook een terreurregime onder de bedienden. Vooral de tijdelijken (in veel kantoren al zo’n 30 procent van het effectief) moeten het verduren. De Post is een van de werkplaatsen waar het meest klachten worden gemeld over pesten.
Jarenlange malaise
Dat alles is niet nieuw. Reeds jaren geldt De Post als een zorgenkind onder de openbare diensten. Er worden hoe dan ook minder brieven geschreven, boven de 50 gram is de postbedeling geliberaliseerd en krijgt De Post concurrentie van multinationals als DHL en TNT, en binnenkort beslist Europa over de volledige liberalisering (in 2009 of iets later). Lange tijd heerste er onder de postvakbonden een zekere berusting over die gang van zaken. Jazeker, er werden regelmatig stakingen gehouden tegen de invoering van het Georoutesysteem in een of andere stad, niet om het systeem op zich te verwerpen, maar om aanpassingen af te dwingen. Nadien werden die aanpassingen niet of slechts half toegepast. De directie voerde Georoute stad per stad in volgens de beproefde salamitactiek, zodat ook het verzet steeds verbrokkeld was. Op de kap van het personeel werd het bedrijf zo ‘gesaneerd’. Na Georoute1 kwam Georoute2, die nu als laatste regio in Gent zou worden ingevoerd.
In 2006 had De Post voor het eerst winst gemaakt (4 procent), de raad van bestuur was tevreden en kende de grote baas Johnny Thijs een fikse verhoging van zijn bonus toe. In 2006 verdiende hij alles samen 900.000 euro, wat een verhoging is van 100.000 euro tegenover het jaar ervoor of een loonsverhoging van 12,5 procent. En zie, dat was een van de feiten die de omslag bewerkte in de geesten van het postpersoneel, waarvan de meerderheid werkt voor lage lonen. De regio Gent legde zich niet neer bij Georoute2 en verwierp verscheidene voorakkoorden daarover. Over heel het land haalde die lange staking jarenlange frustraties boven zodat er een onstuitbare dynamiek kwam voor een nationale staking. Zelfs de voorman van de liberale vakbond Mark Demulder moest toegeven dat de bom aan het barsten was en dat de leden de vakbondsleiding voorbijliepen. In een gebaar zonder voorgaande kwam de volledige top van het postbedrijf naar Gent om de discussie aan te gaan met de stakers en hen de gevraagde schriftelijke garanties te leveren. Knarsetandend moesten Thijs en co echter constateren dat dit de nationale staking niet meer konden tegenhouden. Vanaf de maandag nadien zijn bovendien nieuwe onderhandelingen met de vakbonden voorzien.
Wat nu?
In een tijdspanne van minder dan een maand is de situatie volledig veranderd. Het personeel van De Post is zijn schrik verloren en is zich bewust van zijn eigen mogelijkheden. De publieke sympathie is verzekerd: iedereen heeft het beeld van de sympathieke postbode die ook een sociale functie heeft, die de aanhangers van het liberaliseringsmodel volledig willen uithollen. Heel veel mensen verzetten zich tegen het plan om een groot aantal postkantoren te sluiten, zoals de acties van SP.a Rood al hebben aangetoond. Het is nu de gedroomde gelegenheid om na jaren defensieve gevechten over te schakelen op een offensieve syndicale strategie.
