De werknemers bij De Post liggen opnieuw onder vuur. Ze zouden te vaak afwezig zijn wegens ziekte. Topman Johnny Thijs vindt dat "de reorganisatie bij De Post niet mag leiden tot een toenemend absenteïsme" (Het Nieuwsblad van 16 augustus). Maar zoiets is toch net de verantwoordelijkheid van het management? Als jouw reorganisatie leidt tot meer afwezigheden op het werk mijnheer Thijs, dan schort er iets met je reorganisatie.
De Georoute en andere productiviteitsverhogende maatregelen die De Post moeten klaarstomen voor een verdere liberalisering van de postmarkt eisen een onaanvaardbare menselijke tol. De mensen worden niet gedwongen om harder te werken in functie van een betere openbare dienstverlening, maar in functie van het verhogen van de winsten. Ik heb een schoonzoon die postbode is. Ik zie hoe hard die jongen moet werken: zeer vroeg opstaan, zware lasten torsen op de fiets en te voet, en dat door weer en wind. Hij is nog jong en sterk en zelden ziek. We kunnen maar hopen dat dit lang zo blijft. Maar wat met oudere werknemers ? Individuele misbruiken van het ziekteverlof zullen er altijd en overal zijn, maar die moeten individueel worden aangepakt. Dat is onder andere de verantwoordelijkheid van de leidinggevenden van het middenkader in een organisatie.
De collectieve zweepslag die Thijs uitdeelt past echter perfect in de tendens tot militarisering van de arbeidsmarkt die om zich heengrijpt. Haast alle opiniemakers zijn zo lyrisch over de werking van de vrije markt. Maar op de arbeidsmarkt telt die "vrije" markt plotseling niet meer. Er is nu een tekort aan arbeidskrachten. Daardoor zou de prijs van de arbeid -de lonen- moeten stijgen en de arbeidsomstandigheden zouden moeten verbeteren. Er zou moeten worden geïnvesteerd in betere technologieën. Maar wat zie je ? Werklozen worden gedwongen gelijk welke job aan te nemen. Fruitplukkers worden gedwongen om te werken op wettelijke feestdagen en dat komt zomaar zonder verdere commentaar in de krant. Het aantal dodelijke arbeidsongevallen begint te stijgen. Stakers worden voor de rechtbank gesleept.
En ondertussen daalt het aandeel van de inkomens uit arbeid in het bruto binnenlands produkt voor de eerste keer in de geschiedenis van ons land onder de vijftig procent...
Eerst mochten we niet meer staken, toen mochten we niet meer ziek zijn. De noodzaak van een wederopstanding van de socialistische partij wordt elke dag groter.
