Toen we in juni naar de stembus schuifelden, had niemand gedacht dat we bijna 200 dagen zouden moeten wachten op een nieuwe regering. Dat we nu eindelijk een interim-regering hebben die de dringende zaken moet afhandelen, bewijst des te meer de diepe crisis, bijna een regimecrisis.
Zes maanden lang hebben de rechtse ‘partners' langs Vlaamse kant geprobeerd hun ultraliberale programma er door te duwen. Ze hadden allemaal hetzelfde doel, ze zouden hun programma van sociale afbraak erdoor duwen aan de hand van een staatshervorming. Deze staatshervorming, die vooral draait om meer autonomie voor de gewesten, komt er uiteindelijk op neer dat ze vooral in Vlaanderen een zeer agressieve aanval op de sociale zekerheid zullen inzetten. De oranje-blauwe partners koesterden de illusie dat dit gemakkelijk zou zijn. Indien de akkoorden enkel moesten worden gemaakt door de Vlaamse onderhandelingspartners, hadden we waarschijnlijk snel een nieuwe regering gehad. Onder druk van de vakbonden - en de PS - wierp de CDH echter haar gewicht in de schaal om het zeer asociale en separatistische programma te dwarsbomen. Dit illustreert meteen ook waarom er zo wordt aangedrongen op die staatshervorming. Zolang de sociale zekerheid in België een federale aangelegenheid blijft, zullen de sterkere arbeidersbeweging in Wallonië en de PS de meest brutale afbraak tegenhouden.
Dat ook de Vlaamse arbeiders en hun vakbonden zich niet zonder slag of stoot gewonnen zullen geven, hebben ze wel bewezen toen ACV, ABVV en ACLVB op zaterdag 16 december samen op straat kwamen voor de versterking van de koopkracht, de versterking van de sociale zekerheid en een rechtvaardige verdeling van de lasten. Zoals het er nu uitziet, zal de arbeidersbeweging echter nog serieus haar tanden moeten laten zien, wil ze niet het grote slachtoffer worden van de nieuwe regering.
De zogenaamde interim-regering is er dan ook vooral om ons voor te bereiden op een staatshervorming zoals ze die al maanden proberen uit te tekenen. Met een zwak tienpuntenprogramma zal Verhofstadt proberen om de gemoederen een beetje te bedaren. Zo wil hij onder andere de concurrentie op de energiemarkt verder opdrijven "in het belang van de consument". Dat is een kromme redenering want een doorsnee gezin betaalt sinds de liberalisering van de energiemarkt gemiddeld 25 procent meer voor zijn energie. Ook ‘lastenverlagingen' staan opnieuw op het programma, weer een cadeau aan het patronaat. Door de PS te betrekken bij de regering willen de rechtse partijen de socialistische vakbond verlammen, want ze zagen dat de arbeidersbeweging stilaan in het offensief ging. Dat Josly Piette, voormalig secretaris-generaal van de christelijke vakbond ACV, nu voor de CDH minister van Werk is in de interim-regering zegt ook genoeg. De vakbonden mogen zich niet in de luren laten leggen door de avances naar hun leiding. De mobilisatie en sensibiliseringscampagne van de laatste maanden moet gewoon voort gaan.
