De Witte Woede staat op 30 april terug op straat. Volgens Dennis De Meyer, BBTK-afgevaardigde in het rusthuis Zonnewende/Zonnetij van Aartselaar, is er een nijpend tekort aan handen en wordt de werkdruk loodzwaar. In februari brak er reeds een spontane staking uit in het rusthuis omdat de bezetting ontoereikend is. De zorgsector schreeuwt om bijkomende middelen.
Vonk: Dag Dennis. Jullie doen het blijkbaar opnieuw. De Witte Woede is terug op straat. Op 30 april is er een betoging in Brussel waarvoor de grote vakbonden oproepen. Kan je ons vertellen wat er aan de hand is?
Dennis: Concreet willen we een verhoging van de RIZIV-norm (personeelsnorm). De huidige personeelsnorm is gewoon onvoldoende. Nu werken de meeste rusthuizen en ziekenhuizen met personeel in bovennorm, dit wil zeggen dat ze deze werknemers uit eigen zak betalen. Probleem is dat de non-profit niet echt een winstgevende sector is en verschillende instellingen met financiële problemen te maken hebben. Wij gaan er van uit dat indien de personeelsnorm verhoogd wordt er in principe meer personeel kan aangeworven worden in de sector. Wij willen een verhoging van de koopkracht; ook wij voelen de prijsstijgingen! Onze sector behoort sowieso tot de minder goed betaalde. Ik weet van verschillende collega's dat ze amper het einde van de maand halen en regelmatig zwarte sneeuw zien...
De werkdruk moet ook dringend omlaag. Om een vergelijking te maken: tien jaar geleden deden we de ‘vroege' met acht werknemers, nu met drie... De ‘late' toen met vijf, nu met twee en half... Het werk is niet minder zwaar geworden, integendeel! Van de flexibiliteit hebben we ook onze buik vol. De uurroosters die gemaakt worden zien er tegen het einde van de maand compleet anders uit. In één week kan je de ‘late', de ‘vroege', gebroken dienst en de nachtshift hebben. Spreekt vanzelf dat dit voor de betrokken werknemer en zijn gezin en ook het sociale leven nefast is!
Vonk: Het ongenoegen zit dus zeer diep?
Dennis: Heel diep, eigenlijk is er al lang een toenemend ongenoegen, Op de sectorvergaderingen van de vakbond hoor je al jaren dezelfde, alsmaar zwaarder wordende, problemen. Probleem is dat dit niet altijd tot uiting komt in de buitenwereld, onder andere omdat we niet kunnen staken aangezien we nu al onder de minimumbezetting werken. Dus onze actiemogelijkheden zijn bijzonder beperkt door de malaise in de sector.
Vonk: Kan je voorbeelden geven van de sterke werkdruk en het personeelstekort?
Buiten wat ik al heb uitgelegd stel ik een toename van frustraties bij de bewoners en hun familie vast. Zij zijn ook het slachtoffer van de situatie. Ik ben er zeker van dat de kwaliteit van de zorg negatief wordt beïnvloed door het tekort aan personeel, niet omdat de werknemers slecht zijn, neen, ze kunnen niet meer, ze werken als Duracel-konijnen. De werknemers zijn gefrustreerd omdat ze de mensen niet op een ordentelijke manier kunnen verzorgen! Komt er nog bij dat ze achteraf onder hun voeten krijgen omdat het werk niet naar behoren is uitgevoerd of omdat de administratie niet gedaan is.
Vonk: "Er is geen geld" beweert de regering. Het is dus moeilijk om aan jullie eisen tegemoet te komen. Wat antwoord jij hierop?
Dennis: Er zal geld moeten komen, de vergrijzing is ingezet, de vergrijzing zal pieken tussen 2030 en 2050. Gevolg: meer nood aan rusthuizen én nog veel meer personeel. De non-profit zal een van de grootste sectoren worden. Naar verluidt zijn er 60.000 mensen nodig om de sector draaiende te houden. Dus deze regering en komende regeringen zullen ernstige inspanningen moeten doen!
Vonk: Welke acties zullen er moeten worden gevoerd zodat de regering over de boeg komt met voldoende geld?
Dennis: Ik vrees dat we nog regelmatig naar Brussel moeten gaan, alleen weet ik uit ervaring dat we telkens achter de feiten aan hollen, eer er een nieuwe cao wordt uitgevoerd zijn we soms 5 jaar verder. Op dit moment weet ik niet hoe we het verder gaan aanpakken, we hebben elke keer voor een peulschil hard moeten actie voeren, soms maanden en jaren aan een stuk.
Dit probleem is niet een probleem waar enkel de vakbonden mee moeten bezig zijn, het is een probleem waar iedereen mee bezig zou moeten zijn. Vanuit puur menselijk standpunt kan dit niet verder blijven duren. Het is al vijf na twaalf, ernstige oplossingen zijn noodzakelijk!
