We zijn in een diepe politieke crisis beland waar driekwart van de bevolking geen boodschap aan heeft. Opiniepeilingen geven steeds opnieuw aan dat het communautaire debat zéér laag scoort bij de kiezer. De man in de straat ligt wakker van werk, koopkracht, milieu en veiligheid (zowel sociale veiligheid als veiligheid op straat en in de wijk).
Fans van het communautaire debat zoals Frank Vandenbroucke wijzen er dan weer op dat de staatshervorming noodzakelijk is om de arbeidsmarkt beter te laten functioneren. Die logica waarbij je een arbeidsmarkt nog verder moet opsplitsen om ervoor te zorgen dat mensen uit het ene deel van het land sneller geneigd zullen zijn om in het andere deel te gaan werken ontsnapt mij nog steeds.
Enkele maanden geleden zat ik in Leuven in een debat met o.a. Geert Lambert en Bruno Tobback. Geert Lambert wees op het succes van de instroom van Franse werkkrachten in Zuidwest Vlaanderen. Des te beter. Maar het is toch niet omdat Frankrijk een ander land is met een afzonderlijk gereguleerde arbeidsmarkt is dat er een hoge instroom is? Daarvoor zijn er dan toch onderliggende redenen? Een nog hogere werkloosheid en een slechtere sociale bescherming in het Franse departement Nord denk ik dan. En dat is nu net waar de voorstanders van een verdere splitsing van het arbeidsmarktbeleid op uit zijn, denk ik dan vervolgens: regio's tegen elkaar uitspelen om op die manier het sociale systeem onder druk te zetten.
Moeten we dan echt mensen bedreigen met sociale miserie voor ze hier willen komen werken? De praktijk wijst het anders uit. Een tijdje geleden werd op de luchthaven van Zaventem een jobbeurs georganiseerd. Duizenden werkzoekenden uit Brussel zakten af naar Zaventem, gemotiveerd om een job te vinden. En wat bleek ? De mensen zijn nooit goed genoeg voor de jobs. De vacatures houden totaal geen rekening met hoe mensen van vlees en bloed werkelijk zijn. Bijzonder weinig mensen kunnen aan al die combinaties van veeltaligheid, gespecialiseerde kennis en sociale vaardigheden voldoen.
Wanneer Joëlle Milquet dan een voorstel lanceert om de mobiliteit van werkzoekenden over de taalgrens heen te ondersteunen met een premie wordt dat voorstel ook alweer afgeschoten. Louter omdat het een federale tewerkstellingsmaatregel is, en dat strookt niet met de splitsingsdrang van haast alle Vlaamse politici.
Vandaag publiceert De Standaard opnieuw een "alarmerende" studie: in 2020 zullen er te weinig arbeidskrachten zijn in Vlaanderen. Dat is dan een reden temeer om creatief en zuinig om te springen met menselijk talent en om de economie aan te passen aan échte mensen. In plaats van te verwachten dat mensen zich zullen blijven aanpassen aan een steeds verder doorhollende economie, met alle afgeleide problemen van stress, alcohol, drugs en criminaliteit die ze met zich meebrengt.
We leven niet om te werken, we werken om te leven. De economie humaniseren (en ecologisch duurzaam maken) is de échte kerntaak van socialisten. Die uitdaging zullen we niet aanpakken met een zoveelste staatshervorming die in België blijkbaar enkel kan worden opgevat als een verdere opsplitsing van de landsdelen. Nu al blijkt uit een andere studie dan weer dat de rest van Vlaanderen de Antwerpenaren niet graag ziet. Dat belooft dus voor een toekomstig onafhankelijk Vlaanderen. Doch dat geheel terzijde J
De SP.a heeft tot op heden een vrij gematigde koers gevaren in heel de communautaire hetze. Hoewel ik het standpunt van de partij rond de splitsing van de arbeidsmarkt onverteerbaar blijf vinden en ik zéker weet dat driekwart van de leden en de kiezers van de SP.a me daarin volgt, kon mijn partij afstand houden van het communautaire gekrakeel. Electoraal loont dat: de andere partijen maken zich momenteel écht niet populair met een communautair opbod dat volkomen politique politicienne is. De Vlaming kan haast niet meer kiezen voor partijen die tegengas geven op het communautaire vlak. De SP.a moet die taak op zich nemen, daar is een markt voor...
We waren stilaan aan het groeien in onze rol als oppositiepartij. Ik begrijp dus totaal niet wat een Frank Vandenbroucke bezielt om hier nu zo brutaal te komen tussen fietsen. Mij werd geregeld verweten de partij te splitsen, louter door het feit dat ik me kandidaat stelde voor het voorzitterschap. In de toespraken op 1 mei werd nog maar eens verwezen naar de moeilijke voorzittersverkiezingen. Na de voorzittersverkiezingen heette het dat we allen samen moesten werken aan de heropstanding van de partij. Maar wie doet er nu moeilijk ? Wie splitst er nu de partij ?
En hij wordt met de nodige égards behandeld. Er zal een werkgroep worden opgericht die het communautaire standpunt van de partij zal moeten scherpstellen. Zelfs daarmee is hij nog niet tevreden. Ik wil er bij deze bij de leden en de afdelingen op aandringen dat ze eisen dat de resultaten van die werkgroep eerst zullen moeten worden gevalideerd door een congres voor we ermee naar buiten treden. En we moeten ook inzage en inspraak hebben in de samenstelling van die werkgroep. Anders zijn we opnieuw verkeerd bezig en verliezen we ons pas hervonden elan. Denk eraan, standpunten scherpstellen doe we ook samen.
Daarbij moet opgemerkt dat ook het standpunt van de partijleiding betreffende de splitsing van de arbeidsmarkt tot op heden nog niet is voorgelegd aan een congres. Johan Vande Lanotte heeft het gelanceerd na afloop van de debatten van het congres van januari 2007. Dus dan kunnen we dat standpunt meteen ook toetsen aan de visie van de basis, en kunnen we onze standpunten meteen scherpstellen, Frank...
Chapeau voor een kordate en rustige Caroline Gennez die de crisis tot op heden uitstekend heeft beheerd. Ze verdient onze steun. Ze heeft de boodschap van het congres van oktober 2007 zeer goed begrepen.
