Onder een stralende zon werd eergisteren in
Antwerpen en in Luik het startschot gegeven voor een Actieweek rond de dalende
koopkracht. Als er één ding meteen opviel, dan was het wel de strijdbaarheid en
de talrijke opkomst, waaruit alweer blijkt dat de mensen niet wakker liggen van
het communautaire gekrakeel maar wel dagelijks voelen dat de koopkracht omlaag
gaat, en dat er steeds meer werkende mensen in de problemen komen.
Na een lange reeks van spontane stakingen, acties voor meer koopkracht en de grote druk vanuit de basis hebben de vakbonden dan ook besloten hun schouders volledig onder deze actie te zetten. De oproep van bepaalde vakbonden voor quotabetogingen werd grotendeels genegeerd en overal in Antwerpen en Luik kwamen werknemers massaal op straat. In een aantal grote bedrijven legden werknemers massaal het werk neer, zoals onder meer bij Opel, Agfa-Gevaert, Kraft, DAF, Atlas Copco en AGC Flatglass Europe het geval was. Ook het openbaar vervoer in Antwerpen lag zo goed als plat.
De sfeer was dan ook bijzonder militant - het ongenoegen over onverklaarbare en onverantwoorde prijsstijgingen zit diep, vooral omdat de roep van de werkgevers om loonmatiging haaks staat op de superwinsten die gemaakt worden en de riante vergoedingen die uitbetaald worden aan schimmige 'topmanagers' die vooral goed zijn in het herstructureren. Met andere woorden: de winst opdrijven met zo weinig mogelijk personeel.
In Antwerpen waren er meer dan 6.000 mensen
op de been; in Luik waren dat er zelfs meer dan 15.000. Dit toont aan dat zowel
de vakbondstop als de politiek dit probleem niet meer kunnen negeren. Erg
opvallend was ook de grote aanwezigheid van jongeren, studenten en jonge
vakbondsmilitanten. De druk op de ketel wordt opgevoerd vanuit de basis en zal
niet vanzelf verdwijnen. Dit is slechts het begin van een lange actieweek, en het is ook meteen een voorproefje voor
wanneer in september de vakbonden opnieuw zullen gaan onderhandelen met de
werkgevers. Het belooft hoe dan ook een hete herfst te worden!
Door elke dag een actie te houden in een Vlaamse én een Waalse provincie maakt men ook symbolisch duidelijk dat werknemers geen grenzen kennen. Terwijl men in de Wetstraat debatteert over welke taal er nu in deze of gene straat gesproken moet worden, zakken steeds meer werkende mensen weg in een moeras van financiële onzekerheid. Daarom is het ook belangrijk om de solidariteit in de verf te zetten. Niet enkel de solidariteit in ons kleine landje, maar ook internationaal. Het verlies aan koopkracht en de prijsstijgingen zijn geen louter Belgisch fenomeen en kan daarom ook niet louter op Belgisch niveau opgelost worden.
Daarom is het ook belangrijk dat we zien dat jong en oud, blank en zwart, Waal en Vlaming, blauw, groen en rood, net zoals gisteren in Antwerpen en Luik, samenwerken en de handen in elkaar slaan om de politiek en de werkgevers onder druk te zetten. Wij mogen ons niet tegen elkaar laten opzetten of tegen elkaar uit laten spelen.
Zowel gisteren als in de rest van deze
actieweek zullen gewone werknemers dit idee uitdragen op straat, in hun
bedrijven en in hun omgeving. Overal klinkt de roep om concrete actie steeds
luider, en de werknemers zijn het beu om steeds opnieuw te moeten horen dat er
geen ruimte is voor loonsverhogingen, terwijl de bedrijven en werkgevers de afgelopen
jaren niets dan cadeaus gekregen hebben, en de werknemers steeds meer hebben
moeten inleveren.
