Frank Vandenbroucke slaat de nagel op de kop wanneer hij in het interview in De Standaard van 19 juli laat optekenen: "Het kernprobleem van België is immers dat de federale overheid in de toekomst te weinig centen zal hebben om haar taken, zoals het financieren van pensioenen en gezondheidszorg, te vervullen."
Daaruit volgt echter dat de kernoplossing geen staatshervorming is maar een herfinanciering van de taken van de overheid. Geheel en al volgens de neoliberale logica van het afgelopen decennium werd de staat immers "ontvet" waardoor hij deze essentiële taken niet meer aankan. Het gevolg is dat de overheid haar herverdelende functie nog nauwelijks kan waarmaken en dat het verschil tussen arm en rijk nog nooit zo groot is geweest.
Het is duidelijk dat de "sociale staatshervorming" hierop geen antwoord biedt. Frank Vandenbroucke wil de federale staat immers herfinancieren door bevoegdheden over te hevelen naar de gewesten zonder daarom ook geld over te hevelen. Je hoeft niet in Oxford gestudeerd te hebben om te begrijpen dat je daarmee enkel een put vult door er elders een te graven. Aan het einde van de rit betaalt de man in de straat aan beide zijden van de taalgrens de rekening.
Ondertussen begint die man in de straat zich in toenemende mate af te vragen of de staatshervorming eetbaar is. Wat ze dus niet is. De prijzen blijven stijgen en de eerste grote bedrijven sluiten ten gevolge van de economische crisis (Hayes-Lemmerz te Hoboken). Een staatshervorming zal hierop geen antwoord bieden. Integendeel, de neoliberale logica zal zich in het bijzonder in Vlaanderen nog versterken. De bescherming van werknemers zal verder worden afgebouwd.
Werk, koopkracht en pensioen, stuk voor stuk thema's die op het lijf geschreven staan van de socialisten, vormen de topdrie in de bekommernissen van de kiezers. De SP.a zou rond die drie thema's moeten samenwerken met de PS. Op die manier zouden de socialistische partijen in de praktijk aantonen dat samenwerking over de taalgrens wél mogelijk is.
