“Ons land en Europa trekken beter de lessen uit wat zich afspeelt in Noord-Afrika. Op dit moment zijn we bijna een exacte kopie van die landen. En dus is het wachten op de Jasmijnrevolutie bij ons. Wachten tot wanneer ook hier broodrellen ontstaan en de bevolking door heeft dat de grootste transfers niet deze zijn van het noorden naar het zuiden van het land maar wel van arm naar rijk." – Koenraad Coppens, KWB-voorzitter in het tijdschrift Raak.
Revoluties zijn niet alleen nodig in landen waar palmbomen groeien, zoals in de Arabische wereld of Latijns-Amerika. Revoluties zijn mogelijk maar ook vooral nodig in landen waar er gewoon eiken of beuken groeien. Want naast deze bomen groeien de winsten van de ondernemingen hier als de bonenstengels uit het sprookje van Jan en de bonenstaak: tot aan de hemel. Midden in de crisis in 2009, maakten de duizend grootste ondernemingen een slordige 69 miljard euro winst. Het jaar nadien blijven de winsten groeien. Baron Paul Buyse, de ongekroonde keizer van het Vlaamse kapitalisme liet met Bekaert in 2010 een verdubbeling van de winst optekenen. “Een historisch resultaat”. Wat hij vergeet te vertellen is dat deze winst er is gekomen door honderden arbeiders op de schroothoop te gooien. Zo ging het voor de meeste bedrijven. Het harde snoeimes in banen en werkomstandigheden is het geheim achter de grote winsten. Van de belastinginspectie hebben ze ook niets te vrezen. Een verpleegster betaalt immers meer belastingen dan een multinational. Van de beursgenoteerde bedrijven die de Bel20 uitmaken betaalden slechts twee (2!) belastingen.
Ondertussen blijven wij steeds meer betalen met hetzelfde loon. De energieprijzen stegen verleden jaar met 17 procent. Dat is bijna het dubbele van de stijging in Frankrijk, Nederland en Duitsland. De index weerspiegelt al lang de reële prijzenverhogingen niet meer. Het Interprofessioneel Akkoord voorziet slechts in een stijging met 0,3 procent van onze lonen... volgend jaar. Geen wonder dat er hiertegen veel verzet opkomt. De vakbonden hebben dit akkoord met een duidelijke meerderheid verworpen. De regeringspartijen en zelfs deze in de oppositie zoals de N-VA zijn nochtans bereid het akkoord om te zetten in wetteksten. Wat een ontroerende daadkracht bij partijen wiens communautaire verdeeldheid het land over alle andere zaken verlamd. Ze zijn echter wel verenigd als het erop aankomt om in te gaan tegen de vakbonden, de overgrote meerderheid van de werkende bevolking dus. Wat voor een democratie buigt eerbiedwaardig het hoofd voor het kransje superrijke gefortuneerden maar misprijst de meerderheid? Ja, een revolutie dringt zich ook hier op. De syndicale acties tegen het IPA en de jongereninitiatieven tegen de politieke impasse (de Frietrevolutie, Shame!) eisen een oplossing voor wat we vandaag zien. De oplossing is een revolutie die niet alleen democratisch is, maar ook drastisch de eigendomsverhoudingen wijzigt. Zoiets heet een socialistische revolutie.
