Sinds de aanslagen in Parijs is er heel wat veranderd in Europa. Frankrijk, maar ook andere landen, zetten nu alles in op het voorkomen van aanslagen. In steden zoals Brussel en Antwerpen verschenen militairen op straat om „de veiligheid te garanderen”.
De golf van verontwaardiging, afschuw en woedde uitte zich in optochten en samenkomsten van tienduizenden in tal van Europese steden. In februari werd Kopenhagen opgeschrikt door terroristische aanslagen waarbij drie doden vielen en vijf politie-agenten gewond werden. Ook dit werd gevolgd door betogingen van tienduizenden Denen. Helle Thorning-Schmidt, De Deense premier kondigde meteen aan dat controle en toezicht zouden opgevoerd worden.
De Europese president Donald Tusk beloofde de gemeenschappelijke strategie tegen extremisme en terrorisme, die enkele dagen voor de aanslagen door de Europese regeringsleiders overeen gekomen werd, snel door te voeren. Daar zitten onder andere maatregelen in om op luchthavens stelselmatig passagiersgegevens bij te houden, striktere controles aan de buitengrenzen van de EU te houden en een grotere samenwerking tussen veiligheidsdiensten tot stand te brengen.
Recuperatie
Marxisten hebben terrorisme steeds ten stelligste afgekeurd. Dat wil echter niet zeggen dat wij zomaar blindelings meestappen in de nationalistische en soms racistische recuperatie en repressie van bepaalde regeringen en politieke groepen. De Europese regeringen met Frankrijk, België en Nederland op kop zetten man en macht in en propageren het idee van ‚nationale eenheid’ tegen het terrorisme. Dat kan mooi klinken en appelleren aan een zoektocht naar samenhorigheid, maar heeft het effect dat de klassentegenstellingen worden verdoezeld. Zo slaagt het establishment erin zichzelf buiten shot te zetten. Uiterst rechtse partijen en groeperingen zoals het Franse Front National, Pegida en het Vlaams Belang maken hier gebruik van om autoritair en discriminerend beleid tegenover moslims te populariseren. Voor de regerende partijen zijn de aanslagen de gedroomde bliksemafleider om de vergaande besparingen en aanvallen op de levensstandaard van de arbeidersklasse die overal in Europa de agenda bepalen te camoufleren.
Sommige leiders en regeringen wisten hun tot een dieptepunt gezakte populariteit op te krikken, enkel door gespierde taal en verhoogde waakzaamheid tegen de terroristen.
Strijd tegen kapitalisme primeert
Marxisten zijn atheïsten en dus geen voorstanders van een levensbeschouwing gebaseerd op geloof of een leven in dienst van god. Het is echter niet door keer op keer mensen hun geloof te beledigen en hen op basis ervan te discrimineren dat we denken hen te overtuigen. Integendeel. Het is enkel door migranten te aanvaarden als deel van de arbeidersbeweging en samen met hen te strijden voor het verbeteren van onze collectieve leef- en werkomstandigheden dat we mekaars gelijke kunnen zijn. Enkel de strijd tegen besparingen, tegen werkloosheid, voor uitbreiding van rechten en het uitdiepen van de democratie kan een situatie creëren van wederzijds respect en samenhorigheid.
Het systeem dat de mensheid reeds twee keer in de hel van een wereldoorlog stortte is ook verantwoordelijk voor de uitzichtloze situatie in de landen van het Midden-Oosten.
Het is dan ook allerminst verwonderlijk dat conflicten waarbij de VS en Europese landen betrokken zijn, hier ook gevolgen hebben. Denemarken is samen met België en het Verenigde Koninkrijk het enige Europese land dat de afgelopen twaalf jaar aan vier oorlogen heeft deelgenomen – Irak, Afghanistan, Libië en nu tegen de Islamitische Staat.
Bovendien is het zo dat het Moslim-fundamentalisme zoals we dat vandaag kennen een marginaal verschijnsel was tot verschillende imperialistisch krachten met de VS op kop het gingen financieren en organiseren om links te bestrijden. Zo ligt de oorzaak van de huidige situatie onder andere in de VS steun aan Bin Laden om het door de Sovjet-Unie gesteunde regime in Afghanistan ten val te brengen. De jarenlange betrokkenheid van een hele reeks van Europese landen, met of zonder de VS, in talrijke militaire conflicten en oorlogen in het Midden-Oosten en golfstaten, het uitzichtloze bestaan van duizenden migranten in Europese en Amerikaanse voorsteden en de aanhoudende agressie van Israël t.a.v. de Palestijnen, hebben een voedingsbodem gecreëerd voor de ideeën van de Jihad en het terrorisme.
Eenheid van de arbeidersklasse
Vooral de arbeidersbeweging moet dus begrijpen dat de strijd tegen de afbraak van de verzorgingsstaat enkel mogelijk is als we mensen van verschillende afkomst en geloofsovertuiging verenigen rond een antikapitalistisch programma. In die zin is atheïsme ondergeschikt aan de dagelijkse strijd voor een andere maatschappij. Atheïsme dat wordt losgekoppeld van een klassenanalyse van de maatschappij kan net het superioriteitsgevoel en racisme aanwakkeren. Zeker als het bovendien gebaseerd is op nationalistische sentimenten i.p.v. een standvastige internationalistische benadering. Hoe moeilijk en zenuwslopend het samenwerken met andere vakbonden soms kan zijn, indien het ABVV en het ACV zich ervoor zou afsluiten, winnen enkel de bazen en het establishment erbij. Het is geen toeval dat bij ons nu net de N-VA zich kampioen wil tonen in het bestrijden van de „radicalisering” waarbij militante vakbonden en pubers die misleid worden om naar Syrië trekken, beiden geviseerd worden.
