Wat blijft er feitelijk nog over van deze regering? Maandenlang werd er gebakkeleid over de begroting en GROTE HERVORMINGEN. Wilde deze regering het verschil maken dan moest het nu gebeuren, voor er weer verkiezingen aankwamen. N-VA zette alles in op een grote verlaging van de vennootschapsbelasting, CD&V legde een vermogenswinstbelasting op tafel. Resultaat: niets. De regering besliste niets te beslissen en alle plannen voor zich uit te schuiven. Holderdebolder werd toch een begroting in elkaar geflanst met 3 miljard besparingen. Een klein ventje dat zijn zin niet krijgt kan bijzonder vilein en venijnig worden. Dat is precies hoe deze regering reageerde. In de begroting wordt 800 miljoen bespaard bij de ziekteverzekering. Tot daar voor Vlaanderens “populairste politicus” Maggie De Block, die voordien gezegd had dat er in de ziekteverzekering niet nóg meer kon bespaard worden. Erg was ook de beslissing om de minimumlonen voor jongeren te verlagen. Het smerigst was nog de maatregel om de extra vakantiedagen voor oudere werknemers, die de verplegers hadden bekomen door talloze acties en stakingen tijdens de “witte woede”, weer af te schaffen. Dat is niet alleen een slag onder de gordel, maar ook bijzonder inconsequent. Verlaging van de minimumlonen voor jongeren onder de 21 jaar, zou banen voor jongeren creëren. Maar tegelijkertijd wordt er 20 miljoen bespaard op de programma’s die jongeren aan het werk moesten helpen. De ene noch de andere methode brengt oplossing voor de inderdaad hoge werkloosheid, in het bijzonder bij weinig geschoolde jeugd. Meer dan één patroon houdt de jongeren slechts zo lang als de steunmaatregelen duren en zet ze nadien aan de deur. Het is ook typisch voor deze regering, dat uit maatregelen voortvloeiende kosten, die vroeger door de staat werden gedragen, nu op de jongeren zelf worden afgewenteld. De regering wil dat iedereen langer werkt. Iedereen is het erover eens dat de verpleging een bijzonder zwaar beroep is waar werken tot 67 niet evident is. De extra verlofdagen voor oudere werknemers waren precies bedoeld om de eindeloopbaan enigszins werkbaar te maken. De vakbonden van het verplegend personeel hebben onmiddellijk een duidelijke boodschap naar de regering gezonden: deze maatregel komt er niet door. Dat is de juiste houding.
Jobs, jobs jobs
Maar laat ons eens naar de kern van de zaak gaan. De regering beweert dat het doel van alle maatregelen - verlaging van de lonen, minder belastingen voor de bedrijven, etc. - het creëren van jobs is. Als het bedrijfsleven “meer zuurstof” zou krijgen dan zouden de jobs volgen. Garanties: geen. Wel is zeker dat door de regeringsmaatregelen de werkgelegenheid in de openbare diensten afgebouwd wordt, de staatsinkomsten dalen en de armoede toeneemt. Eén Belg - en wel de rijkste - heeft het regeringsbeleid in ieder geval niet kunnen overtuigen. Alexandre Vandamme, de grootste individuele Belgische aandeelhouder van AB InBev is verhuisd naar Zwitserland, waar hij een stulpje van 24 hectare gekocht heeft aan het meer van Geneve. Uiteraard loopt België hierdoor een pak inkomsten mis. Waarom verhuist Vandamme? Niemand die het weet. En waarom is hij niet verhuisd tijdens de “belastingsregering Di Rupo”, maar net tijdens deze regering die de rijken zo in de watten legt? Hij is geen verantwoording verschuldigd, net zo min als Caterpillar, ING, Axa, Ford, General Motors enzovoort en zo verder.
CETA
En dan was er het verzet van de Waalse en de Brusselse regering tegen het CETA-akkoord met Canada. Niet dat we Magnette nu opeens een held vinden. Daarvoor had hij het akkoord, dat onder het mom van vrijhandel de dictatuur van de multinationals nog versterkt, ook effectief moeten tegenhouden. Maar hebt u de golf van steun en solidariteit gezien die opsteeg bij de bevolking, ook internationaal? Dat is het resultaat als éen belangrijk politicus durft ingaan tegen de dictaten van Europa en het internationaal kapitaal. De mensen voelen intuïtief aan dat het geld en de economische machten alles beslissen en dat de politieke partijen zich daar al te gemakkelijk bij neerleggen. Zij zijn allemaal hetzelfde zeggen ze. Als de bevolking daardoor moedeloos raakt, wordt ze vatbaar voor extreemrechts, racisme, zelfdestructie of religieus fundamentalisme. Maar van zodra er éen belangrijk figuur in opstand durft te komen tegen de gevestigde waarden en de opgedrongen consensus, is de steun massaal. We hebben het gezien in Griekenland vóor de capitulatie van Tsipras, in de VS met Sanders, in Groot Brittannië met Corbyn. Laat dit een les zijn voor de leiders van de arbeidersbeweging, in het bijzonder die van de vakbonden.
