Geweld tegen vrouwen is nog steeds alomtegenwoordig in de wereld. De hashtag #Metoo, waarmee vrouwen hun getuigenis neerschrijven op sociale media, gaf nog maar eens weer hoe massaal vrouwen seksueel geïntimideerd, aangerand en verkracht worden. Bijna één op de drie vrouwen in België werd ooit verkracht(1). Per dag registreert de Belgische politie 8 verkrachtingen. Dit zijn hallucinante cijfers en daarbij moeten we nog rekening houden dat ongeveer 90% van de slachtoffers verkrachting niet aangeeft bij de politie. Dit is ook begrijpelijk aangezien ze maar al te vaak op onbegrip stoten en slechts in 13% van de zaken de dader veroordeeld wordt.
In het voorbije jaar kwamen in verschillende landen al honderdduizenden vrouwen op straat om hun rechten te verdedigen. Wanneer in oktober vorig jaar de Poolse regering het recht op abortus verder wou beknotten volgde een grote staking en verscheidene betogingen van tienduizenden Poolse vrouwen. Het resultaat was dat de extreem-rechtse regering gedwongen werd haar plannen terug te schroeven. Ook in Latijns-Amerika werd er in diezelfde maand geprotesteerd tegen geweld tegen vrouwen. De aanleiding was de gruwelijke moord op de 16-jarige Lucia Perez, die gewelddadig verkracht werd en stierf aan haar verwondingen. Dit voorval vond plaats in Argentinië, waar elke 30 uren een vrouw vermoord wordt.
Als we een oplossing voor het geweld tegen vrouwen willen zoeken, zullen we eerst moeten onderzoeken wat de oorzaak ervan is. Deze oorzaak gaat verder dan enkel een foute mentaliteit ten opzichte van vrouwen. Een mentaliteit is er niet zomaar, dus moeten we zoeken naar de oorzaak van die mentaliteit.
Eeuwenlange onderdrukking en uitbuiting
De minderwaardige mentaliteit ten opzichte van vrouwen komt voort uit een eeuwenlange benadeelde en afhankelijke positie van de vrouw. Ze werd uit de publieke sfeer gehouden en was daardoor volledig toegewezen op haar man. Dit is niet de schuld van mannen op zich, maar het is een fenomeen dat ingebed zit in elke klassensamenleving en dus ook voortleeft in het kapitalisme.
Het gezin neemt een zeer belangrijke plaats in onze maatschappij in. De basiszorg voor de mensen (eten, kinderen opvoeden ...) valt in grote mate ten laste van het gezin en komt nog steeds vooral op de schouders van de vrouw terecht. Hierdoor zijn vrouwen vaak voor een deel financieel afhankelijk van hun man. Dit is te zien aan de loonkloof die er nog steeds is tussen vrouw en man. Uit verscheidene studies is bewezen dat geweld tegen vrouwen vaker voorkomt in gevallen waarbij de vrouw zich in een economisch en emotioneel afhankelijke relatie bevinden ten opzichte van de man.
Er is doorheen de jaren al heel wat verbetering gekomen voor de vrouw, maar we zien dat de ongelijkheid toch blijft voortbestaan. Het is al veel evidenter voor vrouwen om aan een job te komen, maar toch worden ze nog steeds meer dan de man gebonden aan het huishouden en dus aan de privé sfeer in het gezin. Gemiddeld hebben mannen per week 6u meer vrije tijd dan vrouwen. (3) In de ogen van de werkgever blijft het daarom voordeliger om een man aan te nemen dan een vrouw, omdat ze er van uit gaan dat ze meer tijd in haar gezin zal steken en dus minder beschikbaar is.
Om de vrouw volledig uit deze afhankelijke, benadeelde positie te trekken, zullen de taken van het gezin gecollectiviseerd moeten worden. Dit wil zeggen dat de staat onder andere gratis crèches, collectieve keukens, kwalitatieve en betaalbare zorg voor ouderen enz. zal moeten voorzien. Dit zijn zaken waar we in het kapitalisme steeds voor moeten vechten. Dit merken we aan de huidige crisis, waarbij juist alle dergelijke sociale maatregelen worden teruggeschroefd.
Voor de heersende burgerlijke klasse is het helemaal niet voordelig en geen prioriteit om zulke maatregelen in te voeren. Goede en betaalbare gelegenheden die de individuele huistaken overbodig maken, staan niet in hun woordenboek. Daarvoor zouden die te veel aan hun winsten knagen.
Machtsverhoudingen
Door deze afhankelijke en minderwaardige positie die door de heersende klasse wordt toegekend aan de vrouw ontstaat er een machtspositie van de man t.o.v de vrouw. Deze machtsverhouding wordt verder in stand gehouden door die heersende klasse. Zo is het niet verbazend dat deze ook over slaat op individueel niveau en leidt tot intimidatie en (seksueel) geweld van mannen tegen vrouwen. Ook in de media, waar de vrouw vaak wordt voorgesteld als een lustobject is deze houding alomtegenwoordig.
Zulke machtsverhoudingen zijn eigen aan het kapitalisme. De verschillende klassen hebben niet dezelfde middelen, waardoor de ene klasse macht heeft over de andere en zo deze aan zichzelf kan onderwerpen. Dit is een ideale voedingsbodem voor discriminatie en geweld.
Geen strijd tussen mannen en vrouwen, maar een klassenstrijd
De strijd die we voeren moet daarom geen strijd zijn van de vrouwen tegen de mannen, maar één van de werkende vrouwen én mannen tegen het systeem dat de oorzaak is van alle vormen van discriminatie en onderdrukking. Een vrouw uit de heersende klasse heeft niet dezelfde ervaringen als een vrouw uit de werkende klasse, het zal die laatste zijn die het zwaarst zal lijden aan de discriminatie. Zij kan immers niet altijd hulp als een oppas of een kuisvrouw veroorloven. De liberale feministen kunnen wel beweren dat ze het lot van de vrouw willen verbeteren, maar uiteindelijk willen ze het lot van hun klasse verbeteren en schroeven ze elke sociale maatregel terug die het lot van de gewone vrouw zou kunnen verbeteren.
(1) http://www.dewereldmorgen.be/artikels/2014/02/19/bijna-een-op-drie-belgische-vrouwen-ooit-verkracht
(3) http://www.standaard.be/cnt/dmf20151012_01914906
