Deze zomer heeft de regering de zogenaamde tax-shift doorgevoerd. De gewone burger krijgt door de tax-shift een kleine stijging van zijn of haar nettoloon, nog niet genoeg om de daling door de indexsprong te compenseren. De grote geschenken gaan naar de bedrijven in de vorm van drastische verlaging van de vennootschapsbelastingen. De factuur van dit alles beloopt meer dan 4 miljard euro. Op termijn dreigt dit een enorm gat in de begroting te slaan. Maar de regering deed geen enkele poging om de tax-shift te compenseren door maatregelen die nochtans voor de hand lagen, zoals het schrappen van de notionele interestaftrek of een vermogensbelasting de naam waardig.
Wie zal wel betalen? De burgemeester van Antwerpen denkt zoals altijd het antwoord te hebben: alleen in de sociale zekerheid zijn nog grote besparingen mogelijk. De pensioenen zijn een belangrijk deel van die sociale zekerheid. Dat is de achtergrond van de pensioenplannen van de regering. Eerst hebben ze de pensioenleeftijd verhoogd tot 67, alhoewel alle regeringspartijen in hun verkiezingsprogramma hadden beloofd die op 65 te houden. Nu willen ze de pensioenen gewoon verlagen.
Natuurlijk stelt de regering dit anders voor, worden ingewikkelde constructies opgezet die moeilijk te ontcijferen zijn. Maar het komt altijd neer op langer werken voor minder pensioen. Dat is de achtergrond van de voorstellen over de “zware beroepen” en het “pensioen op punten”. De socialistische vakbond van de openbaren diensten (ACOD) heeft als enige een stakingsoproep gedaan voor 27 februari. Van actieplan was er echter weer geen sprake. De eisenbundel, met de nadruk op de zware beroepen, was ook niet gericht op het bekomen van de grootste eenheid in de openbaren diensten. Beter ware geweest ook het hele puntensysteem op de korrel te nemen. Ondanks de gebrekkige organisatie was het openbaar vervoer ernstig verstoord, staakten de meeste cipiers, werd er actie gevoerd in het onderwijs en draaiden de post en de administraties op een lager pitje. De actie heeft duidelijk toch impact gehad. Alhoewel de regering al vroeger van plan was met een voorstel over de zware beroepen naar buiten te komen, heeft ze dat niet aangedurfd voor deze staking. Om de regering te doen terugkrabbelen is er echter veel meer nodig. Nu moeten we er alles aan doen om bij volgende acties ook de rest van de Belgische arbeidersbeweging te betrekken: de twee andere vakbonden en de arbeiders en bedienden van de privé. Laat het initiatief niet aan de regering, maar kom met eigen voorstellen. Ga in het offensief! Onze basis is er klaar voor. Bekijk bijvoorbeeld de volgende motie:
De werknemers hebben op het einde van hun carrière recht op rust en dat in goede gezondheid. (…) Daarvoor moeten we in de eerste plaats het huidige systeem behouden
1. Moeten de werknemers ten laatste op 65 jaar hun pensioen kunnen nemen. Een carrière van 40 jaar moet ruimschoots voldoende zijn voor een waardig pensioen
2. Moet de mogelijkheid bestaan om vroeger te vertrekken
a. Recht op tijdskrediet vanaf 55
b. Recht op SWT op 60 jaar
3. Verwerpen wij het puntensysteem dat ons langer doet werken voor minder pensioen.
Het plan Bacquelaine moet van tafel geveegd worden. (…) Er moet vanaf nu een nationaal actieplan komen in gemeenschappelijk vakbondsfront. Interprofessioneel georganiseerd, waarbij zo snel mogelijk wordt gestart met grote manifestaties om uit te monden in een algemene staking.
Dit actieplan moet worden ondersteund via een efficiënte communicatie naar de achterban in de bedrijven, via de media en sociale netwerken en last but not least naar alle betrokkenen met een bijzondere aandacht voor de jongeren…
Dit actieplan moet niet enkel worden ondersteund door de drie vakbonden maar eveneens door een bredere sociale beweging waaronder de mutualiteiten.
Deze motie werd opgemaakt en gestemd door de 200 delegees van ACV voeding en diensten Brussel Halle Vilvoorde op 12 januari. Ze bewijst dat de pensioenproblematiek reeds lang (12 januari) leeft, bij alle vakbonden, en zowel inde privé als bij de openbare diensten.
De werknemers van de privé bevinden zich zelfs in een betere positie om tot actie over te gaan. Het gaat eindelijk wat beter met de economie. De orderboeken van de bedrijven zijn boordevol. Stakingen kunnen zij zich moeilijk permitteren. Ook de politiek is trouwens eindelijk wakker geworden. Lange tijd stond de PVDA alleen met haar voorbeeldig verzet tegen de pensioenplannen van de regering. Recent hebben ook de PS en de sp.a zich hierbij aangesloten. Hun plannen gaan niet ver genoeg, maar gaan minstens in de goede richting. De PS wil de pensioenleeftijd terug verlagen naar 65 en de sp.a wil een volledig pensioen garanderen voor iemand die 42 jaar gewerkt heeft, wat neerkomt op 60 jaar voor iemand die begon te werken op 18 jaar. Het zijn tekenen van een dynamiek in de klassenstrijd die, als het gevecht op de juiste manier gevoerd wordt, ons zou toelaten eindelijk weer eens overwinningen te behalen.
Het is dan wel essentieel dat we ons niet laten opsluiten in het keurslijf dat de regering ons wil opdringen. Offensieve eisen! Gedaan met de soberheid! Als heel de Belgische werkende klasse zich mobiliseert dan wordt een eisen programma zoals wij dit in elk nummer van Vonk verdedigen perfect haalbaar (zie pagina 15)
Voor een pensioen op 60 voor wie dat wil.
Recht op brugpensioen vanaf 50.
Voor een minimumloon van 1.600 euro netto.
Geen enkel pensioen of ander inkomen mag lager zijn dan het minimumloon.
Tegen de werkloosheid, minder werken om allemaal te kunnen werken. 32 uren werkweek zonder loonverlies.
