De bazen van Delhaize willen het stakingspiket herleiden tot een onschadelijke infostand. En daarvoor krijgen ze de hulp van het hele Belgische gerechtelijke en repressieve apparaat.
In Frankrijk regeert Macron “bij verordening”, via het befaamde artikel 49.3. Daarmee kan een regering wetten doordrukken zonder parlementaire meerderheid.
De gebruikte wetsartikels zijn niet dezelfde, maar in beide gevallen zien we dat de gebruikelijke kanalen van het zogenaamde sociale overleg en het parlementaire stelsel worden omzeild. De kapita-listen verstopten zich de voorbije decennia achter het vijgenblad van het ‘sociaal overleg’. Daarachter ging de autoritaire houding verborgen waarmee ze haar 'partners' probeert te overtuigen van de nood-zakelijkheid van de kapitalistische uitbuiting.
Wat blijft er dan nog over voor de arbeiders?
Zelfs het Franse liberale instituut Montaigne, spreekt van een ‘vastgelopen sociaal overleg’.
Als de juridische, en andere kanalen van sociaal overleg worden geblokkeerd door de heersende klasse, dan hebben de arbeiders geen andere keuze dan hun acties te radicaliseren. Wij marxisten kunnen dit alleen maar toejuichen. Wij hebben de impasse van de pogingen om de belangen van de arbeidersklasse te verzoenen met die van de kapitalistische klasse altijd aan de kaak gesteld.
Zoals een strijdlustige Luikse vakbondsman het zo mooi uitdrukte:
"Als de bazen zich gedragen zoals in de 19e eeuw, dan kunnen de arbeiders dat ook."
Maar concreet?
De werkers van Delhaize hebben het zwaar te duchten met de deurwaarders en de politie die stelselmatig tegen de stakingspiketten gestuurd worden. We moeten manieren vinden om die moeilijkheid te overstijgen. We mogen de deurwaarders het stakingsmomentum niet laten breken.
Het cruciale element is voldoende militanten aan de stakingspiketten mobiliseren. Wanneer de bazen van Delhaize en het repressieve staatsapparaat merken dat hun methodes werken, worden ze daarin gesterkt om ze stelselmatig toe te passen. Dat zagen we bij recente stakingen bij Bpost en Zara. Het potentieel om de strijd aan te gaan tegen deze anti-vakbondsrepressie is zeer groot onder de arbeiders, zoals duidelijke werd met de betoging van 25.000 arbeiders eind mei rond deze kwestie van vakbondsvrijheden en –rechten. Maar zo'n demonstratie is louter symbolisch en heeft geen effect als ze niet leidt tot een effectieve en georganiseerde mobilisatie op de (blokkade-)acties van de Delhaiziens en -iennes.
Stel je voor dat diezelfde 25.000 arbeiders gemobiliseerd worden om het nationale Delhaize-depot van Zellik te blokkeren. De politie, deurwaarders en bazen zouden machteloos staan.
Stel je voor dat 200 arbeiders voor elk van de 128 Delhaize-winkels zouden staan of de winkel zouden bezetten!
Maar niets hiervan gebeurde. Uit angst voor confrontaties beperkten de vakbondsleiders zich tot symbolische acties. Ze klampen zich tevergeefs vast aan de hoop om de sociale dialoog terug op te starten. Ze hopen op steun van hun politieke "vrienden". Maar de strijd bij Delhaize zal beslist
worden door de machtsbalans, en die kan enkel kantelen door de klassenstrijd. Het verzet van de arbeiders van Delhaize alleen, die vechten als leeuwen, is niet genoeg om te winnen. Het ontbreekt de Delhaiziens en -iennes niet aan strijdlust, maar hun strijd moet verbonden worden met de strijd van de gehele werkende klasse: er moet solidariteit over de grenzen van de bedrijven heen opgebouwd worden.
Onze klasse heeft in het verleden veel meer gewonnen met radicale en collectieve strijdmethoden. Ze heeft meer bereikt voor democratische rechten in ons land dan welke andere klasse ook. Met een andere strategie ligt een overwinning binnen ons bereik.
De strijd is nog niet voorbij
In tegenstelling tot wat Delhaize en de burgerlijke pers verkondigen, is het nog niet te laat om deze strijd te winnen. Ze is hoe dan ook de voorbode is van vele anderen. In de loop van september zal een actieplan worden aangekondigd. We weten nog niet wat erin zal staan. We denken dat het nog niet te laat is om opnieuw stakingen te lanceren, met vliegende piketten met ondersteuning van andere bedrijven die winkel tot winkel gaan. Daarbovenop is de blokkade van het depot in Zellik al bijzonder effectief gebleken. Er moet ook een staking van de gehele sector georganiseerd worden. Week na week moeten de acties opgevoerd worden met als orgelpunt een algemene staking in gemeenschappelijk front. Waarom zouden we ons van onze beste wapens laten beroven tegenover multinationals die weigeren te luisteren naar ook maar het minste argument, met het stilzwijgend akkoord van de volksvertegenwoordigers en de regering?
Met de invoering van minimumdiensten, tot de zeer recente bevelschriften van deurwaarders om piketten te breken, en niet te vergeten de vele veroordelingen van stakers probeert het patronaat de slagkracht van de arbeidersklasse uit te hollen. Hoe lang laten we dit nog gebeuren? Het beste antwoord om de situatie te doen kantelen is een machtsvertoon van formaat van de hele arbeidersklasse.
