Op vrijdag 10 januari had een delegatie van de vredesbeweging (met daarin vertegenwoordigers van NCOS, Pax Christi, Oxfam, Vrede, CNAPD en het Antwerps Anti Oorlogscomité) een bijna twee uur durend onderhoud met minister van buitenlandse zaken Louis Michel.
Hoewel de kwestie van de Antwerpse haven centraal stond in de actie van woensdag die de aanleiding was voor dit gesprek, viel het op dat de minister weinig zin had om dit onderwerp aan te snijden. We kregen een brede uitweiding over de initiatieven die reeds genomen werden door de Belgische diplomatie. Louis Michel verzette zich reeds in de VN tegen de Amerikaanse doctrine van een ‘preventieve oorlog’ zoals ze tot stand is gekomen sedert 11 september 2001. Hij bekloeg zich over het feit dat Frankrijk en Duitsland aanvankelijk diplomatieke bondgenoten leken tegen de oorlog, maar recent hun houding begonnen te wijzigen.
Tegen de zin van de minister keerden we terug naar de kern van de zaak: alle Belgische diplomatieke inspanningen ten spijt, en in contradictie hiermee, wordt de Antwerpse haven momenteel gebruikt voor Amerikaanse militaire transporten naar het Midden Oosten. Wat vindt de minister hiervan?
De basislijn van Michel is hierin:”Ik wil een goede NAVO-bondgenoot blijven. Ik wil mij in geen geval onttrekken aan de verplichtingen die België heeft in het kader van het bondgenootschap.”
Maar wat houden deze verplichtingen dan juist in vroegen wij ons af? Kan er met goed fatsoen worden beweerd dat het op transport zetten van oorlogsmateriaal naar het Midden Oosten - en dit nog voor er enige uitspraak is geweest van de VN-Veiligheidsraad met betrekking tot het gebruik van militair geweld - een verplichting is in het kader van de NAVO? Indien dit het geval is dan wordt het Belgische lidmaatschap van de NAVO met recht en rede het onderwerp van een breed maatschappelijk debat. Trouwens, de eerder door Michel aangehaalde Amerikaanse doctrine van een ‘preventieve oorlog’ is op zichzelf al een nieuw politiek feit waardoor het bondgenootschap in de praktijk een heel andere - veel agressievere - invulling dreigt te krijgen dan tot heden het geval was.
Louis Michel kon ons enkel beloven dat hij de juridische omkadering waarin de Antwerpse haven gebruikt wordt door de Verenigde Staten verder zal uitspitten en aan ons zal overhandigen. Hij hield echter een slag om de arm door te stellen “dat hij zich het recht voorbehoudt om dit kader juridisch en politiek te interpreteren”.
Waarvan akte. Het is dan aan ons om hetzelfde te doen in een andere zin. Maar vooral is het aan ons om nu maximaal te mobiliseren tegen de betrokkenheid van onze havens in de oorlogsvoorbereidingen.
