De Antwerpse stadsschuld blijft als een zwaard van Damocles boven de hoofden van de werknemers en de inwoners van de stad Antwerpen hangen. Als we om ons heen kijken, zien we dat de infrastructuur, het straatbeeld en de dienstverlening daarvan de gevolgend dragen:
* Het stadsbestuur verkoopt alsmaar meer gebouwen, met negatieve gevolgen voor het personeel en de dienstverlening. De stad zou juist het omgekeerde moeten doen. Ze zou gebouwen moeten kopen om de dienstverlening in bepaalde wijken op te krikken en om het stadspersoneel eindelijk eens degelijk onderdak te geven.
* Heel wat schoonmaakploegen van de stadsgebouwen ondergaan een sluipende privatisering.
* De huisvuilophaling dreigt geprivatiseerd te worden. Het studiebureau Team Consult doet momenteel allerlei voorstellen om de productiviteit te verhogen. Zolang dit niet ten koste gaat van de werkdruk en de tewerkstelling, kunnen we daar nog mee leven. De vakbonden zouden scherpere voorwaarden moeten stellen aan hun medewerking: voor elke procent productiviteitsverhoging zou er een zelfde stijging van het investeringsbudget van de stadsreinigingsdiensten moeten komen. Dat is de enige manier om op lange termijn een sterke stadsreinigingsdienst uit te bouwen die kan optornen tegen de privé-sector. Zo vermijden we bovendien dat een stijging van de productiviteit op termijn toch weer gebruikt zou worden om te besparen.
* Door het nieuwe decreet op de ruimtelijke ordening en door het personeelsgebrek bestaat de dreiging dat het verlenen van bouwvergunningen wordt overgedragen aan de provincie.
Naast dit voortdurende gevaar van uitbestedingen en privatiseringen is er nog het hete hangijzer van de zaterdagvergoedingen:
* Zowel politie als brandweer hebben hiervoor jarenlang moeten strijden. Zij hebben nu een tegemoetkoming gekregen maar vooral bij de brandweer zijn de problemen nog niet van de baan.
* Het personeel van de zwembaden voert al geruime tijd actie voor een zaterdagvergoeding. De beslissing hiervoor is goedgekeurd door het college maar men heeft gewoonweg het geld niet.
* Ook het OCMW vraagt dit. Vooral hier zou dit een meeruitgave betekenen van 400 miljoen en dus wordt er nog altijd niet tegemoet gekomen aan deze gerechtvaardigde eis van het personeel.
De oorzaken van deze algemene malaise zijn bekend. Antwerpen heeft bij de fusie in ’83, als enige stad in Vlaanderen, niet van een schuldovername kunnen genieten en daardoor betalen de Antwerpenaren jaarlijks nog altijd een vijfde van hun begroting af aan deze oude en nieuwe schulden. De reden van de schuld is niet dat de Antwerpse stadsdiensten of de bevolking boven hun stand leven. Neen, we moeten de oorzaken zoeken in de massale investeringen die de stad gedurende de jaren ’50 & ’60 deed in de Haven. Deze kwamen en komen vooral het bedrijfsleven en heel het land ten goede. Alleen de Antwerpenaar mag niet mee genieten, die mag enkel betalen. Drie keer zelfs:
* De investeringen in de Haven werden vooral gefinancierd met geld uit de stadskas.
* De leningen hiervoor (ongeveer 40 miljard) en de interesten op die leningen (bijna het dubbele van het oorspronkelijke bedrag) worden ook uit de stadskas betaald.
* En nu draait Minister Sauwens (VU) de duimschroeven nog eens extra aan door bijkomende besparingen te eisen van 8 miljard. Sauwens vraagt o.m. de volgende waanzinnige stappen:
* De afdanking van 1.000 contractuelen. Dit zou maar een verwaarloosbaar effect hebben op de begroting vermits de stad ook de pensioenlasten moet dragen. Een broekzak-vestzak-operatie dus.
* De overheveling van het stadsonderwijs naar andere netten. Gedaan met de verworvenheden waarvoor zolang gestreden is.
* De Antwerpse Waterwerken dreigen te worden geprivatiseerd.
* Er moet gesnoeid worden in het cultuuraanbod.
Het is dus onbegrijpelijk dat de Haven vanaf ’97 een Autonoom Havenbedrijf is geworden. Nadat de Haven groot is geworden op de rug van de stad, besliste men ineens om de opbrengsten van de Haven uit de stadbegroting te lichten. De oorzaak van het huidige zuurstoftekort ligt in deze beslissing.
Wij vinden dat de vakbonden tot op heden veel te lauw hebben gereageerd op de kwestie van de stadsschuld. Wij pleiten voor een offensieve aanpak, waarbij we geleidelijk de steun willen verwerven van de bevolking, van andere sectoren en van progressieve politici. Daarom roepen wij werknemers van de stad, onderwijs, privé, wijkbewoners, enz. op om mee te werken aan een Campagne voor de Afschaffing van de StadsSchuld van Antwerpen (kortweg CASSA).
Bovendien is het dringend nodig dat we de financiële stromen tussen de stad en Haven herbekijken. Het kan niet dat de Antwerpenaren enkel mogen betalen voor een Haven die miljarden opbrengt en er dan niets voor terugkrijgen. Naar het schijnt is het beheerscontract tussen de stad en de Haven jaarlijks te herzien en kunnen de geldstromen dus ook jaarlijks herzien worden.
