Dinsdag 26 januari vond bij Opel Antwerpen een internationale solidariteitsactie plaats. Ook met Vonk/Vonk Marxistische Studenten waren we aanwezig. De actie was kleinschaliger dan de vorige internationale solidariteitsdag van eind september. De arbeiders hadden immers de werkzaamheden hervat. Kleinschaliger betekent echter niet dat de actie zonder betekenis was, integendeel!
De steun kwam vooral van arbeiders uit andere bedrijven van het land. Samen met de vakbonden zorgden zij ervoor dat geen enkele geproduceerde auto het bedrijfsterrein kon verlaten. Later werden arbeiders en vakbonden versterkt door kleine delegaties van vakbonden uit het buitenland, zoals IG Metall. Het uiteindelijke standpunt dat de Europese vakbonden hebben verkondigd, hield in dat men niet akkoord zou gaan met de sluiting van de vestiging in Antwerpen en met de geplande ontslagen.
Wat zijn de oplossingen voor Opel Antwerpen? De dag voor de actie plaatsvond, was België getuige van een bijeenkomst van de werkgeversorganisaties. Hun motto was "Ondernemers zijn de motor van de welvaart. Waarom die afremmen? Laat ons ondernemen!". Voor de zoveelste keer krijgen we dezelfde liberale recepten op tafel: lastenverlaging, langer werken enzovoort. Allemaal ten dienste van de concurrentiekracht! We hebben spijtig genoeg al vaak genoeg gemerkt dat concurrentie dodelijk is voor de maatschappij, de arbeiders en de welvaart en dat de ondernemers de doodsoorzaak zijn.
Laten we de bovenstaande slogan dus omkeren! "Arbeiders zijn de motor van de welvaart. Waarom die afremmen?" Tegenover de liberale aanvallen van de werkgeversorganisaties stellen wij de onvoorwaardelijke nationalisatie van Opel Antwerpen. Zet het bedrijf onder werknemerscontrole. Laat het groene technologie produceren in plaats van vervuilende auto's en laat het daarvoor samenwerken met de toeleveranciers die door een sluiting in Antwerpen anders in gevaar zouden komen. Wij eisen daarnaast ook de terugbetaling door GM van de financiële besparingen waarvoor de arbeiders zich hebben moeten uitsloven in ruil voor de belofte dat nieuwe modellen mochten worden geproduceerd in Antwerpen.
Deze punten in de praktijk omzetten, zal geen gemakkelijke taak zijn. Het vereist strijd. Het vraagt vastberadenheid bij zowel vakbonden als arbeiders. Een sterk front moet worden gevormd tegen afdankingen, tegen het falende kapitalisme. Solidariteit, zowel tussen bedrijven als tussen de Europese vakbonden, zal hierbij een onmisbaar element zijn. De strijd bij AB-Inbev (hoewel in een andere context) heeft aangetoond dat het mogelijk is om de kapitalistische dijk te breken met doorzettingsvermogen.
In de tussentijd mogen we echter niet blijven stilstaan. De strijd van Opel is geen geïsoleerde strijd. Andere bedrijven lopen eveneens gevaar en een stijging van het aantal werklozen loert steeds om de hoek. De nationale betoging in Brussel op vrijdag 29 januari is een eerste stap. Ook hier moeten we massaal aanwezig zijn om een krachtig signaal te geven dat met de arbeiders niet te sollen valt!
