De inkt van het artikel over de geplande Antwerpse besparingen was amper droog of het stadsbestuur kwam opnieuw met zeer concrete plannen: de vuilnisophaling wordt tussen nu en 10 jaar afgeschaft. Het is de bedoeling dat 80 procent van het huishoudelijk afval niet meer aan huis wordt opgehaald, maar zelf door de inwoners naar de sorteerstraten wordt gebracht. Zoals altijd bij dit bestuur zijn de voorstellen te nemen of te laten: overleg, laat staan inspraak van het personeel en de vakbonden, daar doen ze niet aan!
De vuilnismannen en vrouwen reageerden zeer terecht met een onmiddellijke werkonderbreking toen het nieuws in de Gazet van Antwerpen van 20/02/2014 uitlekte. Ondanks de verklaringen van de bevoegde schepen Heylen dat “de drastische beperking van de vuilniswagens natuurlijk een vermindering van personeel met zich meebrengt, maar dat zal opgevangen worden door het niet vervangen van werknemers die met pensioen gaan” voelden ze nattigheid. De pensioenleeftijd wordt de komende jaren stelselmatig opgetrokken en zo’n 50 procent van het technische kader is jonger dan 45 jaar. Er zijn ook veel meer contractuele jobs en zelfs contracten van bepaalde duur, wat extra personeel ontslaan veel gemakkelijker maakt.
Verder kijken dan je neus lang is!
Op vrijdag 21 februari toog iedereen terug aan het werk na een overleg met de vakbonden, de directie en het stadsbestuur. Het heet dan dat “ze gerustgesteld zijn door de uitleg en de verklaringen van het bestuur “ dat ze “onterecht bevreesd waren dat er extra jobs zouden sneuvelen”. Deze houding is een strijdbare vakbond onwaardig!
Het gaat hier wel om veel meer dan een platte besparing op de rug van het personeel en een vermindering van de dienstverlening aan alle Antwerpenaren. De Antwerpse regio is koploper wat werkloosheid van ongeschoolden betreft. Van een stadsbestuur dat inzit met zijn bevolking zou je verwachten dat het inspanningen doet voor deze categorie, niet dat het honderden banen voor ongeschoolden met één pennentrek vernietigt.
Ervaringen in andere steden heeft uitgewezen dat overschakelen op sorteerstraten niet gemakkelijk is. Kijken we maar naar de glascontainers: in drukbevolkte wijken is er altijd sluikstort. Als de overschakeling in Antwerpen hapert, dan houdt niets het stadsbestuur tegen om een beroep te doen op de privé vuilnisdiensten en is er weeral een openbare dienst minder.
En last but not least: de betrouwbaarheid van de beloftes van dit bestuur, daar wil niemand vergif op innemen. Schepen Homans had vorige maand een “informele” babbel met een vereniging van straathoekwerkers, ze loofde hun inspanningen en verzekerde ze dat ze hun werking zou blijven steunen. Enkele weken later viel het bericht in hun bus dat wegens besparingen hun subsidies ophielden.
De leiding van de vakbond zou veel beter het groeiende ongenoegen bij het stadspersoneel bundelen en rond een aantal zeer concrete eisen in actie gaan, in plaats van altijd maar te proberen iedereen te sussen en te paaien met loze beloftes.
