De oproep van hett gemeenschappelijk vakbondsfront om op maandag 24 november te staken viel niet in dovemans oren. Het havengebied lag volledig plat, er was geen treinverkeer, slechts één op de tien bussen reed, er viel geen tram te bespeuren en de stadsreiniging bleef binnen.
We bezochten ook de piketten aan het bedrijvengebied langs de A12 en ontmoetten overal opgewekte en vastberaden vakbondsmensen. De Coca-Cola vestiging was gebarricadeerd, de patroon had eieren voor zijn geld gekozen en de boel gesloten. Aan de overkant zat een dappere ABVV-er, helemaal alleen het piket te bemannen van een klein bedrijfje Carrosserie Care. Hij was verkleed als “gepluimd kieken”, hij vertelde dat de vakbond nog maar een tweetal jaar opgestart was in het bedrijf, hij was afgevaardigde en vond het zijn plicht om vandaag op post te zijn!Om 9u30 was het verzamelen geblazen aan het kunstencentrum De Roma. Op uitnodiging van Hart boven Hard en met medewerking van de drie vakbonden vertrok een fietskaravaan voor een tocht langs de stakingspiketten in ’t stad. Er kwamen een kleine duizend deelnemers opdagen. Wat, gezien de zeer korte mobilisatieperiode, redelijk veel was. Bij de terugkeer was er gratis koffie en soep voorzien, aangeboden in solidariteit door de medewerkers van het kunstencentrum. ABVV-voorzitter Rudy De Leeuw en ACV-topman Marc Leemans namen het woord en benadrukten dat dit nog maar een voorproefje was: het verzet tegen de regeringsmaatregelen zou niet stoppen! De toehoorders reageerden enthousiast maar ook zeer kritisch. Bij zijn vertrek werd Marc Leemans omstuwd door een groep ACV-ers die hem bezwoeren door te doen, de strijd niet te staken, zij zegden dat zij enkel bereid waren te stoppen wanneer er “grote toegevingen” kwamen vanwege de regering, dat hij “dat goed in zijn oren moest knopen!”.
Bij Atlas Copco stond een sterk piket, in gemeenschappelijk front. De staking werd niet in alle afdelingen even goed opgevolgd, maar de overgrote meerderheid van de arbeiders was toch thuis gebleven. Enkel de bedienden waren opgedaagd. Ook hier hoorde je dat “dit nog niets voorstelde, wacht maar tot de staking van de 15e!”.
Aan de stelplaats van De Lijn dezelfde vastberadenheid. Geen enkele bus was uitgereden. Een zeer groot stakingspiket benadrukte ook hier de samenhorigheid tussen de verschillende vakbonden.
Ludieke acties
Even verder, in Aartselaar, waren we getuige van een geslaagde actie over de verschillende bedrijven heen. De initiatiefnemer, Dennis, hoofdafgevaardigde van het zorgbedrijf Zonnewende, wandelde met het personeel over het nabijgelegen kruispunt. Alleen was iedereen – gezien ze nu moeten werken tot hun 67e – zo zorgbehoevend of gehandicapt geworden dat ze zich amper konden voortbewegen. Met looprekjes of in een rolstoel geraak je maar moeizaam vooruit, zodat het kruispunt een tiental minuten bezet werd en ze pamfletten konden uitdelen aan de automobilisten of aan de passanten met uitleg over de staking. De opgetrommelde politieagenten gedroegen zich oprecht vriendelijk, “wij begrijpen jullie actie, we hebben het ook aan ons fles, werken tot ons 67e!”.
Ook in het Atheneum van Kapellen kozen enkele actievoerende leerkrachten voor een actieve aanpak samen met de leerlingen. Opdat de leerlingen zich konden inleven stond er een piket, gevolgd door een tegensprekelijk debat in de studiezaal. Het piket werd aangekleed volgens de ongeschreven regels der kunst met een vuurkorf, gekleurde hesjes en warme chocolademelk. Het doel van het project was niet om de leerlingen te overtuigen mee te staken, maar om hen argumenten aan te reiken om een eigen en genuanceerde visie te ontwikkelen over de besparingsplannen van de overheid en de stakingen.Op de foto’s zie je de leerlingen met de klassieke vakbondshesjes.
Deze hesjes en ander materiaal kwamen van de leerkrachten, maar de leerlingen hadden blijkbaar zelf ook wat spullen mee voor het stakersproject… Meegenomen op de betoging van 6 november in Brussel. In het debat werd het duidelijk dat een groot deel van de leerlingen heel kritisch is ten opzichte van de regeringsmaatregelen. Verschillende leerlingen formuleerden ook kritische bedenkingen bij de tegenstelling tussen arm en rijk en bij de macht van multinationals, het ging voor hen duidelijk om een systeemkritiek. Een actieve aanpak van een staking die navolging waard is.
En de stad Antwerpen…
Het stadsbestuur met Bart De Wever op kop heeft er alles aan gedaan om de staking te bemoeilijken en te discrediteren. Waarschuwen (sic!) voor mogelijk geweld, vakbondsmensen opjutten door te dreigen de hondenbrigade in te zetten, politiemensen uit Brussel laten optrommelen, het eigen personeel onder druk zetten en bedreigen. Het heeft echter niet mogen baten. De staking werd zeer goed opgevolgd, ook in de eigen stadsdiensten. Het piket aan de Permeke-bibliotheek – het paradepaardje van het bestuur – hield stand, de meerderheid van de kinderkribben en stadsscholen staakten, de vuilnisophaling en de sorteercentra deden mee en de zorgbedrijven draaiden op zondagsdienst. Opmerkelijk aan deze staking is het hecht gemeenschappelijk vakbondsfront, de gedrevenheid waarmee de stakers actie voeren, de duidelijke boodschap “genoeg is genoeg!” en last but not least de vastberadenheid om door te doen en het land plat te leggen op 15 december. Een hete herfst en winter zal een understatement van je welste zijn!
