De haven van Antwerpen lag reeds de dag voor de nationale staking plat. De actievoerders kregen een onverwachts steuntje in de rug toen de Gemeenschappelijke Nautische Autoriteit (GNA) besliste om alle op- en afvaart naar Antwerpen te verbieden wegens veiligheidsredenen. Dit zette de Antwerpse havenschepen Van Peel (CD&V) er toe aan om op de lokale tv-zender ATV te komen jammeren “dat op die manier de 24-uren staking veranderde in een 48-uren staking, dat dit volledig tegen de gemaakte afspraken was, dat de mensen niet wisten wat ze deden en in eigen vel sneden!”. Hij zette meteen de teneur in de communicatie over de staking: van alle kanten wordt de stakers verweten dat zij onverantwoord handelen. Een tochtje langs de piketten aan de A12, de getuigenissen van verbroederende havenarbeiders en kunstenaars, de vele steunbetuigingen van voorbijgangers toonden ons wel de andere kant van het verhaal. Een verslag.
Bazen worden opnieuw bazen
Het bedrijventerrein in Wilrijk was volledig afgezet. Op de A12 versperden brandende barricades de doorgang. De arbeiders van Agfa Gevaert Mortsel zeggen met een levensgroot spandoek waarover het gaat: “Solidariteit is een krachtig wapen tegen het agressief patronaat” Rood, groen en blauw staan broederlijk bijeen. Dirk, arbeider bij Afga vertelt ons: “Ze knijpen ons uit als citroenen, we zijn nu al 10 jaar aan het inleveren. Werken in een drieploegenstelsel, komen opdraven bij grote bestellingen, technische werkloosheid bij mindere periodes. De bazen weigeren nog toe te leggen op de kosten van het bedrijfsrestaurant, de premies worden verlaagd, en nu nog de maatregelen van de regering. Het is té veel, genoeg is genoeg”. Bij de piketten aan Atlas Copco, Lamifil, Coca-Cola, bij de onderaanneming van De Lijn, overal horen we hetzelfde verhaal. Het is niet enkel de regering die bezuinigt, ook de bazen beknibbelen nu al jaren op de rug van de werknemers.
Dit is nog maar het begin
Wat ook opvalt, is de grote vastberadenheid bij de actievoerders. Tarik, buschauffeur, zegt: “Ze zitten in onze zakken, wij gaan door tot er iets uit de bus komt. Deze regering moet de ogen openen, wij moeten volhouden!”. Bij Umicore Hoboken klinkt het: “Ze willen ons kapot, werken tot je 67e, dat is onmogelijk. Wij zijn de klos, terwijl die met de grote vermogens de dans ontspringen. We hebben het hier gezien, lastenverlagingen voor de baas, daar vergroot hij enkel zijn winst mee, ze gebruiken het helemaal niet voor nieuwe jobs!”.
Bij de RVT(Rust en Verzorgingstehuis) Zonnewende in Aartselaar kunnen ze niet meestaken. Ze moeten een minimale dienstverlening voorzien voor de bejaarde bewoners en draaien op zondagsdienst. Ze houden, in samenwerking met hun collega’s van Maria-Boodschap een ludieke actie op de parking: een bomma-race, met obstakels van de regeringsmaatregelen. Voor de zorgsector zijn de besparingen niet min: zo’n 355 miljoen!
Prof. Jan Blommaert geeft het startsein van de race en legt uit waarom hij precies deze plaats uitkoos om zijn solidariteit te komen betuigen. “In een maatschappij die geen degelijke opvang meer voorziet voor mensen die uit de boot vallen, die oud worden, in zo’n maatschappij wil ik niet leven. Wij willen een andere samenleving waarin we opkomen voor elkaar en voor elkaar zorgen.”
Rapper Scale is ook van de partij en zingt: “Kijk rondom ons, soldaten overal. Vrienden ondereen, wij staken met de maten!”.
Wanneer we terugrijden naar Antwerpen bemerken we niet alleen tientallen politiecombi’s, er is er ook eentje met een Hollandse nummerplaat. Zou Bart De Wever dan toch de hulp ingeroepen hebben van zijn Nederlandse collega’s? Hij was dit bij de vorige provinciale actiedag in Antwerpen al van plan, maar trok het in wegens de té hoge kostprijs.
Het draagvlak voor de acties vergroten en verbreden
Aan de Italiëlei bemerken we vlak voor een fietsenwinkel een groot spandoek “Wij staken!”. Ernaast een geïmproviseerd tentje, enkele zitjes, de zaakvoerder deelt gratis soep en koffie uit. Hij vertelt: “Ik ben een kleine zelfstandige, ik werk met twee werknemers, maar toch wou ik staken vandaag. Ik ben het niet eens met de regeringsmaatregelen, ze zijn erg oneerlijk verdeelt. Enkel de werkmensen en de kleintjes zoals ik, moeten betalen. De grote vermogens blijven buiten schot. Dat moet veranderen. Daarom ben ik solidair.”
De middenveldorganisatie Hart boven Hard organiseerde vanaf 10 uur ’s morgens ook ditmaal een fietstocht langsheen de stakingspiketten. Er kwam zo’n duizend man opdagen. Naderhand ging het solidariteitsfeest in de Roma van start. Wouter Hillaert, één van de initiatiefnemers van Hart boven Hard, verwelkomde de aanwezigen en had het over “een historisch verbindende actie tussen de vakbonden, het middenveld en de kunstenaars”. Eén na een beklommen ze het podium met elk hun eigen verhaal: een studente, een kunstenaar, een vakbondsman, een kleine KMO-er die trots kwam vertellen dat hij aanwezig was met zijn voltallig personeel.
De staking werd ook bij de openbare diensten van Antwerpen zeer goed opgevolgd. Er reden geen treinen, geen trams en geen bussen. Drie op de vier stedelijke scholen staakten, praktisch alle kinderkribben en de huisvuilophaling. Meerdere sportlocaties en zwembaden bleven dicht en ook het piket aan de Permeke bibliotheek hield stand. Dit ondanks alle intimidaties van het middenkader en de banvloeken van de burgemeester himself!
Wat aan alle piketten opviel, zowel bij de privé als bij de openbare diensten, was de grote vastberadenheid van de actievoerders. De meerderheid wil doorgaan “tot ze toegeven”, of zelfs “tot die rotregering valt”. Er is wel nog altijd nood aan begrijpelijke informatie over het waarom van de stakingsacties. Als je het twitter- en facebook verkeer gisteren volgde, dan werd elke kleine rel aan een piket uitvergroot, terwijl de algemene actiebereidheid en de steun vanuit de bevolking schromelijk onderbelicht bleef! We moeten duidelijk maken dat er genoeg geld is, het is alleen erg oneerlijk verdeeld! Om het met de woorden van een havenarbeider te zeggen: “Als het werkelijk waar is, zoals Van Peel beweert dat elke stakingsdag het havenpatroon 1 miljoen euro kost, wat moeten ze dan al die jaren niet aan ons verdiend hebben? Waar is al dat geld naartoe?”
