Op 15 december maakten we waarschijnlijk de grootste algemene staking mee uit de rijke Belgische syndicale geschiedenis. Dit is geen gewone beweging. Rudi Kennes, ervaren vakbondsrot van bij o.a. General Motors verwoordde het als volgt: "Zoals nu is het nog nooit geweest. Vroeger kende ik bij wijze van spreken elke staker bij naam, nu doet een heel nieuw publiek mee." Een ander kenmerk is het groot gevoel van eenheid. Eenheid tussen Vlaanderen, Wallonië en Brussel, eenheid tussen de drie vakbonden. Hoe meer de rechterzijde de mensen probeert te verdelen, hoe groter het besef wordt dat we alleen kunnen winnen als we allemaal aan één zeel trekken. “We hebben een echt gemeenschappelijk vakbondsfront gehad”, vertelde een emotionele militant op een stakingsmeeting in de Roma in Antwerpen. “De drie vakbonden handelden alsof ze één waren, … was het maar waar”. De campagne Hart boven Hard betrok ook minder traditionele groepen, zoals studenten, gepensioneerden, sociale en culturele organisaties in het protest. De fietskaravanen naar de piketten werden zeer gesmaakt. Hart boven Hard bracht de creativiteit van de kunstwereld samen met de tradities van de syndicale delegaties.
Herwonnen vertrouwen
Jarenlang hebben de media, de academici, de ideologen van de rechterzijde ons willen overtuigen dat we allemaal middenklasse waren. Solidariteit was een begrip uit het verleden zegden ze, nu was het ieder voor zich. Deze beweging toont in tegendeel dat de Belgische arbeidersklasse (bedoeld wordt al degenen die moeten leven van hun eigen arbeid) zich bewust wordt van haar eigen macht. Ze toont dat de meerderheid van de bevolking zich schaart achter de protestbeweging. De rechterzijde kon niet anders dan toekijken en jammeren. Als klap op de vuurpijl voerde de politie op 16 december, de dag na de algemene staking over heel het land (stiptheids)actie. Ook zij nemen het niet dat hun pensioenleeftijd met jaren opgetrokken wordt. We zitten allemaal in het zelfde schuitje en dus voeren we allen samen actie. De rechterzijde staat alleen. Wat een verschil met de stemming die er was na de vorige verkiezingen. Nu klinkt het geblaat van De Wever en co hoe langer hoe holler. Zijn eigen (voormalig) bastion Antwerpen, is éen van de speerpunten van de stakingsbeweging.
Aan de piketten kregen we ook nieuwe geluiden te horen. “Het gaat niet alleen om de centen”, “wij voelen ons uitgezogen op het werk”, “wij willen meer doen dan gehoorzamen en uitvoeren, wij willen zelf onze job in handen kunnen nemen en dingen doen die nuttig zijn voor de maatschappij en niet alleen voor de winst”. Er komt ook algemene maatschappelijke kritiek naar boven.
Halfslachtig vervolg
Sedert de algemene staking zouden we in een periode van onderhandelingen moeten gekomen zijn. Maar het is duidelijk dat de regering niet echt wil onderhandelen. Echt onderhandelen zou betekenen: afstappen van de indexsprong, geen verhoging van de pensioenleeftijd tot 67, volledig behoud van het brugpensioen en vrije loononderhandelingen in de sectoren. Als ze dan toch wil onderhandelen, waarom stelt onze vakbondsleiding deze eisen dan niet open en bloot? Nu dreigt men zich te verliezen in een schimmengevecht, waarbij de machtspositie wordt verkwanseld die sinds november is opgebouwd. Het is een fout geweest om niet meteen na 15 december een actieprogramma op te stellen voor het geval de onderhandelingen op niets uitdraaiden. Dit moet rechtgezet worden bij de evaluatie van 13 januari. Er moet onmiddellijk een actieplan worden uitgewerkt voor een 48-uren staking, gevolgd door een 72-uren staking. Indien dit niet genoeg is moeten we een algemene staking van onbeperkte duur voorbereiden, tot de terugtrekking van alle asociale regeringsmaatregelen en de val van de regering. Onze strijd is niet alleen tegen deze regering gericht, maar tegen alle asociale beleidsmaatregelen van de vorige regeringen, die van Di Rupo incluis. De discussie over een alternatief op het hele systeem groeit, ook aan de piketten en bij de actievoerders. Vandaag bestaat er immers geen kapitalisme zonder soberheid. Vonk/Révolution verbindt daarom de strijd tegen Michel I met de strijd voor een socialistisch alternatief op het kapitalisme.
Geen vertrouwen in nepoverleg!
Staak en betoog tot de intrekking van alle asociale maatregelen!
Weg met de regering Michel I!
Weg met het kapitalistische systeem, voor een socialistische maatschappij!
