We mogen als vakbeweging terecht fier zijn op de grote opkomst voor de betoging van 7 oktober ll. De méér dan 100000 vakbondsleden, zowel vanuit de privé als de openbare diensten, uit kleine en grote bedrijven maakten aan Michel I duidelijk dat ze niet akkoord waren met het besparingsbeleid. Veel militanten waren er nochtans niet gerust in: nogmaals de mensen mobiliseren, zou dat wel lukken? Na de prachtige start in november 2014 waren we in een doodlopend straatje van onderhandelen en palaveren gesukkeld, regionale acties in verspreide slagorde, allemaal met bitter weinig resultaat. De mensen hebben het echter haarfijn aangevoeld: er was méér nodig om vat te krijgen op deze regering: we moesten terug de straat op! Terug met een nieuw elan, tot ze naar ons zouden luisteren.
Toen de vakbondsleiding, zonder enig overleg, de betoging van 27 november afblies was er veel ongeloof en verontwaardiging op de werkvloer. “De terreurdreiging is overroepen, ze willen ons bang maken en de aandacht van de besparingen afleiden. We mogen ons niet laten doen!” hoorde je overal. Het wordt tijd dat de leiding zich herpakt, je zou bijna denken dat ze de beweging bewust hebben laten doodbloeden!
Ze houden niet van ons, mijnheer
De vakbonden zouden de ondemocratische maatregelen die Michel I neemt onder het mom van de terreurdreiging, streng moeten veroordelen. Nachtelijke huiszoekingen, de mogelijkheid tot administratieve aanhouding optrekken tot 72 uur, patrouillerende militairen op straat, het agressief oppakken van onschuldige burgers die “er verdacht uitzagen”, veralgemeende raciale profilering: wat bedoeld is tegen de terroristen treft ook de gewone burger.
Al deze stoerdoenerij kost dan nog eens 400 miljoen euro, geld dat de regering zomaar uit haar hoed kan toveren! Door het verder openhouden van de kerncentrales krijgt Electrabel een cadeau van 200 miljoen, wij zullen wel de verhoogde elektriciteitsrekening moeten betalen! Dat deze regering enkel voor de rijken rijdt, weet zo onderhand het kleinste kind. Het effect van de besparingen begint voelbaar te worden, de mensen zullen het niet blijven pikken. Michel I is zich aan het voorbereiden: er staat een nieuwe wet op stapel die het stakingsrecht aan banden wil leggen, de “minimale dienstverlening” ligt terug op tafel, de publieke opinie wordt opgezet tegen de openbare diensten. Alles wordt uit de kast gehaald om de macht van de vakbonden te breken. Een artikel in De Standaard (02-01-2016) over de vakbonden bij de NMBS blikt vooruit op 2016 en besluit met: ‘zonder sociale akkoorden ligt de weg open voor wetgevende initiatieven om alles bij wet te regelen. ‘Dan wordt het hard tegen hard, zeker met de socialistische vakbond, die alvast heeft aangekondigd zich met hand en tand te verzetten tegen een minimale dienstverlening. Dit jaar wordt duidelijk wiens macht breekt.’
Als klap op de vuurpijl besliste de regering net voor Kerstmis, 9 miljard uit te trekken… voor de herbewapening van het land. Nieuwe nutteloze jachtvliegtuigen van het type F35, meer wapentuig, meer politie. Dit terwijl er tijdens de eindejaarsfeesten via de media allerlei liefdadigheidsinitiatieven gelanceerd werden om uiteindelijk een paar miljoen bijeen te rapen tegen kinderarmoede. Voor armoedebestrijding, voor investering in openbare diensten is er nauwelijks of geen geld.
Ze verdelen ons, samen slaan we terug!
We moeten terug in actie gaan. Niet met de bedoeling om aan de onderhandelingstafel te gaan zitten, maar om komaf te maken met alle besparingsmaatregelen. Eerst en vooral moeten de vakbonden de leugens in de pers aanpakken: wat we deze weken allemaal te horen kregen over het spoorwegpersoneel “dat zo maar eventjes 60 vakantiedagen zou hebben en wil staken omdat ze er ééntje van zouden verliezen” tart alle verbeelding, terwijl het in werkelijkheid gaat over een vermindering van 6000 werknemers tegen 2018! Een informatiecampagne op elke werkvloer waarin de regeringsmaatregelen gekaderd worden, is geen overbodige luxe. De inzet van Hard boven Hart aan de kant van de spoorbonden is een eerste stap in de goede richting. De strijd van de spoorbonden gaat ons allen aan. Niet voor niets beschreef de beurskrant, De Tijd, het conflict bij de NMBS als het Thatchermoment van de regering. Dit is een verwijzing naar de krachtmeting tussen de conservatieve Britse premier en de machtige mijnwerkersvakbond in de jaren 80. Dit conflict dat een jaar duurde en eindigde in de nederlaag van de mijnwerkers had een sterk demobiliserend effect op de rest van de arbeidersbeweging. Dit is niet de zoveelste malaise bij de NMBS, maar een fundamentele aanval die het strijdtoneel in andere sectoren en bedrijven gaat bepalen. Het is een sociaal kantelmoment dat als dusdanig moet begrepen worden door de vakbondsleiding. De havenarbeiders bevinden zich ook in het vizier van de regering; de ’hervorming’ van de Wet Major. Ook zij worden voor een voldongen feit gezet. Van overleg is er geen sprake meer. De vakbonden worden enkel nog maar uitgenodigd om binnen de lijntjes te kleuren van het kader dat de regering opdringt. Minister van Werk, wil van 2016, het jaar van de sociale innovatie maken. Dit is ‘newspeak’ voor uitgebreide sociale afbouw, voor ingenieuze flexibiliteit. Daarom is het dringend tijd dat we zo snel mogelijk een serieus actieplan opzetten om deze regering op de knieën te krijgen. Betogen alleen is niet voldoende, Michel I zal zich niet zomaar gewonnen geven! Een opeenvolging van goed voorbereide stakingen, allemaal samen, in gemeenschappelijk front dringt zich op. Indien we hier niet in slagen dreigt een communautaire verdeeldheid in de vakbeweging zoals we bij de spoorbonden zien. Deze opdeling speelt enkel in de kaart van de regering, de N-VA in het bijzonder.
We hebben ook een positief verhaal nodig: niet enkel tegen de regeringsmaatregelen maar voor een socialistisch eisenplatform: pensioen op 60, herinvoering van de index, herinvoeren van het brugpensioen, herverdeling van het werk door een 30-uren week zonder loonverlies, etc. kunnen daar elementen van zijn. Onze voorouders wisten het al: ”alles staat stil, als de arbeider het wil!”.
