Het Sint-Pietersziekenhuis, een ziekenhuis in het centrum van Brussel, is het toneel van belangrijke protesten van de interne bewakingsdienst. Zij verzetten zich tegen de privatisering van hun afdeling. Dat de dienst nog niet is uitbesteed is uitzonderlijk. De directie van het Sint- Pietersziekenhuis wenst hier echter verandering in te brengen. Een botsing met het personeel is het logische gevolg.
De strijd tegen privatisering in dit zeer grote ziekenhuis (meer dan 2400 werknemers, bijna 600 bedden) toont aan dat het personeel duidelijk bewust is van de noodzaak om openbare diensten te verdedigen. Het voorlopig hoogtepunt in de strijd is een referendum waarbij een overweldigende meerderheid van stemmers zich heeft uitgesproken tegen de privatisering. De directie wil echter niet dat haar beslissingen in vraag worden gesteld. Zelfs van een democratisch debat met het personeel wil de directie niet weten. Dit is taboe. We spraken met Slim, een bewaker en vakbondsafgevaardigde.
Vonk: Wat willen jullie met de strijd bereiken?
De directie moet terugkomen op haar beslissing. Wij zijn tegen privatisering! De publieke sector moet blijven. Als we dit pikken, dan weten we niet waar de directie zal stoppen. Morgen zal het de schoonmaakdienst willen privatiseren, daarna de technische dienst en de logistiek. Privatisering betekent geld geven aan bedrijven. Wij weten niet wat die bedrijven met dat geld gaan doen. Wij kunnen dat niet controleren. De gehele logica van privatiseringen moet teruggedraaid worden. De redeneringen van de directie zijn trouwens ook niet logisch, en elke dag komen ze met nieuwe argumenten op onze kritiek.
Vonk: Wat zullen de gevolgen van de privatisering voor de arbeidsomstandigheden zijn?
Het is duidelijk dat de privésector niet op dezelfde manier functioneert als de openbare sector. De druk is veel hoger in de privésector. De privésector zal ook haar wetten kunnen dicteren aan de bewakingsagenten. Zodra het bedrijf iets van een bewakingsagent verwacht, zal hij dat moeten uitvoeren. De situatie baart ons zorgen. Wij weten niet wat er beslist wordt op vergaderingen tussen het bedrijf en de directie van het ziekenhuis. Wij hebben daar niets te zeggen. We weten dus ook niet onder welke druk we zullen staan. In de overheidssector zijn de arbeidsomstandigheden beter dan in de privésector. Wij willen niet voor de privé werken, anders hadden we wel een andere job gekozen.
In de privésector hebben bedrijven meerdere klanten: dat betekent dat als een baas ons morgen wil pesten, dan kan hij ons aan de deur van een Carrefour-winkel in Luik laten werken. Wij hebben niets te zeggen, we staan onder contract. Als we weigeren heeft het bedrijf het recht om ons te ontslaan. Er komt een grote onzekerheid op ons af.
Vonk: Wat voor acties hebt u tot nu toe ondernomen?
Slim: Vanaf april zijn we "crescendo" gegaan: eerst zijn we begonnen met symbolische werkonderbrekingen. Er werd een petitie, die op grote schaal werd verspreid, ondertekend door het personeel. Daarna zijn we verdergegaan met een andere symbolische werkonderbreking, deze keer op 16 mei. De werknemers staakten vervolgens 48 uren lang op 24 en 26 mei. We blokkeerden de gangen van de directie, op die manier wilden we hen beletten om te werken. Willen ze ons werk afnemen? Nu hebben ze zelf ervaren hoe het voelt.
We hebben ook actie ondernomen bij de gemeenteraad van Brussel. We zijn naar binnen gewandeld, maar ze weigerden over het onderwerp te praten. Ze hebben ons ‘doorverwezen’ naar de Raad van Bestuur van het OCMW. De volgende dag waren wij daar in actie, en als bij toeval, waren zij in videoconferentie. Hoewel de burgemeesters van de stad Brussel er altijd prat op zijn gegaan dat het Sint-Pietersziekenhuis "hun ziekenhuis" was, wassen zij nu hun handen in onschuld.
Vonk: Wat denken je collega’s? Hoe worden ze gemobiliseerd? Hoe zit het bij de andere diensten?
De collega’s zijn unaniem tegen privatisering. We zijn een familie, we kennen elkaar allemaal. Als we in de privésector werken, werken we voor een klant, het zal niet langer dezelfde relatie tussen ons zijn. Al het ziekenhuispersoneel is verenigd, vooral zij die reeds moeilijkheden hebben ondervonden met patiënten die onze tussenkomst vereisen. We zijn er voor hun veiligheid, hun bescherming, en dat weten ze.
Het personeel heeft al kunnen proeven van de ‘deugden’ van de privésector: momenteel doen wij een beroep op hen wanneer wij onderbemand zijn. En ze weten waarom ze hen niet willen. Waarom? Omdat de privé-bewakers, bijvoorbeeld bij psychologische noodgevallen, onmiddellijk naar de politie bellen. Wij misprijzen het werk van de privésector niet, zij doen hun werk zoals de wet het voorschrijft... Maar wij bieden hulp aan mensen in gevaar. We controleren de situatie zelf, onmiddellijk.
Je moet kijken naar wat er in de privésector gebeurt om het te begrijpen. Het bedrijf zegt tegen de bewakers dat ze zich niet te veel moeten ‘bemoeien’… om zo de verzekering niet te veel te belasten, om niet te veel ongelukken op het werk te krijgen… Dat zou anders allemaal te duur worden! De raad is dus simpel: bel onmiddellijk de politie wanneer er een probleem is.
Het Sint-Pietersziekenhuis staat vaak oog in oog staat met problematische situaties. Vaak moeten we ingrijpen. Door een beroep te doen op de privésector denkt de directie niet aan de veiligheid van het personeel en de patiënten. Dat zal waarschijnlijk gevolgen hebben voor de werknemers aan de receptie en het medisch personeel: het aantal arbeidsongevallen zal toenemen. De privé-bewakingsdienst zal meer beroep doen op de politie... Die heeft het al erg druk in de binnenstad, dus gaan we dit er nog bij doen? Op dit moment bellen we ze zelden, alleen als we echt in gevaar zijn. We roepen ze niet als iemand schreeuwt, bijvoorbeeld. Waar de privésector instaat voor de veiligheid, roepen ze snel de politie.
Conclusie: Het privatiseren van diensten is alleen voordelig voor bedrijven. De winstlogica komt centraal te staan, de dienstverlening wordt slechts een middel om geld te maken. Concreet betekent dit dat de patiënten niet meer centraal zullen staan. Wij proberen hier, vertrekkende van een andere logica, tegen te vechten. Voor ons staan de patiënten centraal. Onze job is om hen te dienen, niet om de bedrijven rijk te maken.
