In de natuur wordt een aardbeving gevolgd door naschokken. De effecten ervan kunnen net zo catastrofaal zijn als de oorspronkelijke explosie. Wat we nu meemaken, is net hetzelfde verschijnsel maar dan toegepast op de samenleving en de politiek. De revolutionaire aardbeving in Egypte en Tunesië heeft seismische schokken door de meest afgelegen delen van de Arabisch sprekende wereld gestuurd. Algerije, Marokko, Libië, Soedan, Bahrein, Jordanië, Irak, Jemen, Koeweit, Djibouti... de lijst is lang en groeit, niet dagelijks maar elk uur.
In Bahrein, dat naast zowel Iran als Saoedi-Arabië ligt, faalde de wanhopige poging van de monarchie om de massabeweging in bloed te smoren. Het revolutionaire volk toonde enorme moed wanneer het werd geconfronteerd met de kogels van huurmoordenaars van het regime. Als gevolg werden de autoriteiten gedwongen zich terug te trekken en hun schurken in uniform van de straten te halen. Zo kon de massa Pearl Square, dat nu het middelpunt is van de opstand, zoals Tahrir-plein in Caïro, heroveren.
De omwentelingen in Bahrein vormen ook een potentiële lont die een kruitvat zou kunnen doen ontbranden in het buurland Saoedi-Arabië, waar er ook een grote sjiitische minderheid woont en de onvrede bij de bevolking toeneemt.
De crisis heeft nu al gevolgen voor het reactionaire Saoedische regime. Afgelopen week waarschuwde de Moefti van Saoedi-Arabië de heersende kliek dat tenzij ze dringende hervormingen zouden doorvoeren om de levensstandaard van de Saoedische bevolking te verbeteren, ze omver geworpen zouden worden zoals de regimes in Tunesië en Egypte. Tijdens een verklaring bekritiseerde hij de koninklijke familie voor haar extravagante levensstijl en stelde hij dit in contrast met de armoede van de massa’s.
Het is onmogelijk om de betekenis van deze ontwikkeling te onderschatten aangezien het volledige Saoedische regime is gebaseerd op een akkoord tussen het Huis van Saud en de geestelijkheid. Een breuk tussen hen zou een duidelijke voorbode zijn van een revolutionaire crisis in dit bastion van reactie in het Midden-Oosten en de bredere islamitische wereld. De Amerikaanse imperialisten krijgen er koude rillingen van.
Ook in Iran zijn er aanwijzingen dat de massabeweging herleeft. Het regime vertoont duidelijke scheuren, net zoals het staatsapparaat waarop het rust. Volgens een document ontvangen door The Telegraph hebben diverse lagere bevelhebbers van de Iraanse Revolutionaire Garde (een professionele militie die 120.000 hoofden telt) een document ondertekend waarin staat dat ze niet willen schieten op demonstranten. Indien dit document correct is, betekent het een belangrijke mijlpaal in de ontwikkeling van de Iraanse revolutie.
De hypocrisie van de imperialisten kent geen grenzen. Aan de ene kant zijn ze verplicht om in het openbaar hun diepe medeleven met de democratische beweging te uiten. Maar in werkelijkheid hebben ze elk reactionair regime in de regio gesteund, met inbegrip van Bahrein, waar de thuisbasis van de Vijfde Vloot, de belangrijkste Amerikaanse zeemacht in het Midden-Oosten gevestigd is. De Britten en Amerikanen hebben deze regimes decennialang bewapend tegen hun eigen bevolking. Het traangas, de rubberen kogels en de andere symbolen van westerse democratische beschaving gebruikt om op de demonstranten te schieten op het Parelplein, komen uit Groot-Brittannië, waar de overheid momenteel haar beleid in verband met de verkoop van wapens aan landen zoals Bahrein en Libië in 'heroverweging' neemt.
Irak
Ondanks al hun economische en militaire macht zijn de Amerikaanse imperialisten machteloos om rechtstreeks in te grijpen tegen de revolutie. Ze hebben hun vingers reeds stevig verbrand in Irak. Negen jaar, honderdduizenden doden en verminkten, en miljarden dollars later is Irak niet dichter bij 'democratie' en ‘vrijheid’ dan wanneer George W. Bush de voormalige bondgenoot van de VS in Bagdad omverwierp. Ironisch genoeg heeft de tijdens dit avontuur opgelopen schuld de basis gelegd voor de massale onrust in de VS zelf. Ondanks al het bloedvergieten en plunderen hebben de Verenigde Staten nog steeds geen controle over Irak. Daarentegen hebben massamobilisaties en de intrede van de georganiseerde arbeidersklasse geresulteerd in de omverwerping van twee dictators en er zullen er nog volgen. Het onthult de leugen van de imperialisten die beweren dat alleen zij ‘beschaving’ kunnen brengen aan de ‘achterlijke’ volkeren van de regio die – laat ons het niet vergeten – aan de bakermat van de menselijke beschaving stonden.
Uit de revolutionaire golf die de regio overspoelt blijkt dat zodra de massa’s in staat van mobilisatie zijn, geen kracht op aarde hen kan stoppen. Zelfs de machtige Mubarak kon het niet overleven. Als het in Egypte kan, is het overal mogelijk. Nu in Koerdisch Irak massale onrust is uitgebroken vormt dit een bedreiging voor de wankele constructie die door de imperialisten werd opgebouwd. Ze proberen hun verliezen te beperken en hun invloed op de (olie)zaken van het land te vrijwaren.
Tunesië
In Tunesië trokken afgelopen weekend in de belangrijkste steden tienduizenden de straten op tegen de Gannouchi-regering en eisten ze de onmiddellijke bijeenroeping van een grondwettelijke vergadering. "De Tunesische revolutie is nog niet voorbij”, was de gemeenschappelijke boodschap van deze demonstraties. De grootste van deze demonstraties vond plaats in de hoofdstad Tunis op zondag 20 februari. Tienduizenden trokken naar het overheidsgebouw en schreeuwden leuzen zoals "Vertrek!" en "We willen de vrienden van Ben Ali niet!" De meeste mediabronnen probeerden de omvang van dit protest te minimaliseren, maar Reuters-journalisten die aanwezig waren stelden vast dat er een massale 40.000 mensen aanwezig waren. Deze video toont duidelijk aan dat er minstens tienduizenden aanwezig waren (Video). Soortgelijke marsen vonden plaats in (Video ), Kairouan (Video ), Bizerte (Video), Monastir en in andere steden demonstreerden er ook duizenden.
Ondanks massale aanwezigheid van politie en ondanks dat het leger waarschuwingsschoten loste in de lucht, gingen de demonstranten hun gang. Jongeren en vakbondsleden kampeerden in de kashba Esplanade naast de overheidsgebouwen, de plek waarvan ze vier weken eerder werden verjaagd. Maandag verlieten scholieren in verschillende steden massaal de scholen. Velen onder hen gingen naar de kashba om zich bij de demonstranten aan te sluiten. Na een korte periode van reorganisatie die volgde op de legitimatie van de Gannouchi-regering door de UGTT-bureaucratie is het duidelijk dat de revolutionaire beweging van de Tunesische massa’s een nieuwe adem heeft gevonden.
Libië
De revolutionaire golf heeft nu ook Libië bereikt waar ze op de meest bloedige manier wordt bestreden en de situatie totaal oververhit is geraakt. Ondanks dat het land geklemd zit tussen Tunesië en Egypte dachten vele commentatoren (en Kadaffi zelf ook!) dat Libië op een of andere manier gevrijwaard zou blijven van de algemene brand. Volgens de laatste verslagen heeft de opstand zich verspreid vanuit het oosten van Libië naar de hoofdstad Tripoli. Gisteravond was er hevig geweervuur te horen in het centrum en in andere districten van Tripoli. Volgens Al Jazeera ligt het aantal mensen dat werd gedood in Tripoli op 61. Andere onbevestigde berichten zeggen dat demonstranten ‘s nachts het hoofdkwartier van het Al-Jamahiriya 2 televisiekanaal en Al-Shababia, alsook andere overheidsgebouwen in Tripoli ’s nachts hebben aangevallen.
De People's Conference Centre, waar het Algemene Volkscongres (parlement) samenkomt, werd in brand gestoken en politiebureaus en andere overheidsgebouwen werden eveneens aangevallen, geplunderd en in brand gestoken. Het gaat nu om een regelrechte gewapende opstand. Er zijn botsingen tussen demonstranten en veiligheidstroepen in oostelijk gelegen steden van het land en in Benghazi in het bijzonder. Daar is het verzet tegen de Libische leider Moammar Kaddafi het meest intens. Ondertussen heeft het zich ook verspreid naar het zuiden van het land en naar Tripoli zelf.
De protesten in Tripoli namen niet af maar werden net heviger naar aanleiding van een op televisie uitgezonden toespraak van Kaddafi’s zoon Seif al-Islam. Hij beloofde politieke, sociale en economische hervormingen en zei dat het doden van demonstranten een ‘fout’ was, maar beschreef de demonstranten als dronkaards en drugsverslaafden die orders van buitenlanders ontvangen. Hij beloofde een conferentie over grondwettelijke hervormingen binnen twee dagen en zei dat de Libiërs “de olie en benzine konden vergeten" en zich moesten voorbereiden op bezetting door "het Westen" en 40 jaar burgeroorlog, indien ze het onderling niet eens werden.
De jongere Kaddafi heeft geprobeerd op een verschil te wijzen tussen de situatie in Libië en de revoluties in Egypte en Tunesië: "Libië is anders, als het verstoord wordt zal het opsplitsen in verschillende staten”, zei hij. Maar dezelfde dingen werden eerder over Egypte beweerd. Er werd gezegd dat het anders was dan Tunesië en dat het dus immuun zou zijn voor revolutionaire besmetting. Gebeurtenissen hebben snel aangetoond hoe hol die beweringen waren. Er waren geen piramides in Tunesië en er zijn er geen in Libië. Maar in al die landen is er massale onvrede op zoek naar een uitweg. Hoe meer deze wordt onderdrukt, hoe gewelddadiger de explosie zal zijn wanneer ze eindelijk aan de oppervlakte komt.
De toespraak hield ook in dat het leger en de nationale garde hard zouden optreden tegen "opstandige elementen" die onrust verspreiden: "Je kunt zeggen dat we democratie en rechten willen, we kunnen erover praten, dat hadden we eerder moeten doen. Het is dit of oorlog. In plaats van te huilen voor 200 doden, zullen we dan huilen voor meer dan honderdduizenden doden.”
"We zullen vechten tot de laatste minuut, tot de laatste kogel”, zei Kaddafi. Maar de vraag is: voor wie is de laatste kogel bestemd?
Burgeroorlog
Saif Kaddafi gaf toe dat sommige militaire basissen, tanks en wapens in handen van de opstandelingen waren gevallen en erkende dat het leger, onder stress, het vuur had geopend op de menigten, omdat het zogezegd nooit wordt gebruikt ter bestrijding van demonstraties.
Getuigen in Libië melden dat sommige steden, vooral in het oosten, die gezien worden als minder trouw aan Moammar Kadhafi, volledig in handen van burgers en demonstranten zijn gevallen. Na de toespraak riepen demonstranten in de straten slogans tegen Seif al-Islam en zijn vader.
Er zijn meldingen van afvalligheid bij het leger in Benghazi en Al Bayda in het oosten van Libië op 20 februari, en nu de uitbreiding van onrust naar Tripoli op Feb 21. Dit suggereert dat het regime zijn greep op de situatie aan het verliezen is.
Marwan Bishara, een gerenommeerde politieke commentator bij Al Jazeera, zei dat Saif Kaddafi's toespraak "wanhopig" overkwam.
"Het klonk als een wanhopige toespraak van een wanhopige zoon van een dictator die probeert het Libische volk te chanteren door te dreigen dat hij het land kan veranderen in een bloedbad”, zei Bishara.
"Dat is zeer gevaarlijk komende van iemand die niet eens een officiële positie heeft in Libië. Indien een despotisch leider een toespraak van zijn zoon uitzendt om zijn volk te waarschuwen voor een bloedbad indien ze niet luisteren naar zijn orders of dictaten, dan kan dit op verschillende manieren het begin zijn van een nachtmerriescenario voor Libië."
Als het Libische regime zich met geweld aan de macht probeert vast te klampen kan het eindigen zoals het regime van Ceaucescu in Roemenië. Een dergelijk vooruitzicht is een nachtmerriescenario voor de imperialisten en hun marionettenregimes overal ter wereld. De meest recente verslagen geven aan dat de Libische luchtmacht en marine rebelse militaire installaties en zelfs burgers beschieten. Het lijkt erop dat er nu een open burgeroorlog is uitgebroken omdat Kaddafi zich wanhopig vastklampt aan de macht, maar het is een gokspel dat hij wel eens zou kunnen verliezen.
Waar je ook kijkt, heel Noord-Afrika en het Midden-Oosten staan in lichterlaaie. Regimes die twee maanden geleden zo stabiel en onaantastbaar werden beschouwd, worden nu grondig door elkaar geschud. De Arabische massa's die door burgerlijke commentatoren beschreven werden als passief, onwetend en apathisch, zijn naar voren getreden als de meest revolutionaire kracht op de planeet. Dit is een belangrijk keerpunt, niet alleen in de geschiedenis van deze regio, maar in de wereldgeschiedenis.
In de Bijbel staat: "de eersten zullen de laatsten zijn, en de laatsten zullen de eersten zijn". Zij die zichzelf zo lang beschouwden als de ‘voorhoede’ hebben laten zien dat ze totaal onvoorbereid en vervreemd zijn van de werkelijke beweging van de arbeidersklasse en de jeugd. Zij die 'voorop' dachten te zijn bleken de meest achterlijke en verouderde elementen in de vergelijking. En degenen die zogezegd ‘achterlijk’ waren, staan nu in de frontlinie. Zo is het nu, zo is het steeds geweest.
In 1917, tijdens de Russische Revolutie, zei Lenin dat de arbeidersklasse revolutionairder is dan de meest revolutionaire partij. De gebeurtenissen van 1917 bewezen dat hij gelijk had. Op de straten van Caïro, Teheran en Manama herhaalt de geschiedenis zich. De revolutionaire instincten van de massa's hebben de beweging geleid, ondanks alle obstakels. Ze hebben kogels en knuppels ontweken met het gemak van iemand die een mug plat slaat. Het enige dat hier ontbreekt en dat de uiteindelijke overwinning garandeerde in 1917, is de aanwezigheid van een echte revolutionaire partij en leiding.
De buitengewone mate van revolutionaire rijpheid die door de arbeiders en jongeren van deze landen wordt getoond is verbazingwekkend. Zonder partij, zonder echt leiderschap, zonder vooropgezet plan van actie hebben ze wonderen verricht. Ze doen denken aan de prachtige beweging van de arbeiders van Barcelona, die in 1936, gewapend met slechts stokken, messen en oude jachtgeweren, de kazerne bestormden en de fascistische contrarevolutie neersloegen. Ze doen denken aan de Commune van Parijs, die in de woorden van Marx, "de hemel bestormde".
Het is onmogelijk met nauwkeurigheid te voorspellen hoe de revolutie zich zal ontwikkelen. Dit zal afhangen van een aantal factoren, zowel objectieve als subjectieve. Maar in de afwezigheid van een echte revolutionaire leiding is het onvermijdelijk dat de revolutie een tijd zal aanslepen. Er zullen onvermijdelijk ups en downs, eb en vloed, perioden van euforie, gevolgd door teleurstelling, nederlagen, en zelfs perioden van reactie zijn. Maar het zal onmogelijk zijn om iets dat ook maar in de buurt komt van stabiliteit te herstellen zolang het kapitalistische systeem bestaat. Het ene regime in crisis zal het andere opvolgen.
Het allerbelangrijkste is echter dat de revolutie is begonnen. In geen een van deze landen is het mogelijk om de klok terug te draaien. Uit alle stormachtige gebeurtenissen die zich ontvouwen en nog zullen ontvouwen over een periode van maanden en zelfs jaren, zal de arbeidersklasse en de jeugd leren. Zij zullen leren welke partijen en leiders hen verraden hebben en op welke kan worden vertrouwd. Uiteindelijk zullen ze gaan begrijpen dat de enige weg vooruit een radicale breuk met het verleden is en de volledige afschaffing, niet alleen van die leider of dat regime, maar van een fundamenteel onrechtvaardige ordening van de samenleving.
De omverwerping van Ben Ali en Mubarak was het werk van de revolutionaire massa's, en met name de arbeidersklasse en de jeugd. Dit zijn de enige echte revolutionaire krachten in de samenleving. Er kan geen oplossing voor de problemen van deze landen gevonden worden tenzij en totdat de arbeidersklasse de macht in eigen handen neemt en de rijkdom van de oligarchie en het imperialisme onteigent.
Wanneer de huidige golf van gevechten voorbij is, wanneer de wolken van traangas en buskruit zijn opgetrokken, zullen de arbeiders en jongeren rond zich kijken en zien dat ze niet alleen zijn. De revolutionaire beweging heeft alle kunstmatige grenzen die door het imperialisme in het verleden werden opgetrokken doorbroken. Grenzen die dwars door alle natuurlijke grenzen gingen en het levende lichaam van de volkeren verdeelden. De macht van het imperialisme over de volkeren van Noord-Afrika en het Midden-Oosten is gebaseerd op deze criminele opdeling. Om te overwinnen is het noodzakelijk dat de volkeren hun vrijheid bekomen en zich verheffen tot hun ware niveau.
Het is het instinct van de massa’s om de revolutie te verspreiden. Het verspreidt zich en zal zich nog verder verspreiden. Dit stelt de kwestie van de eenheid van de volkeren van de regio centraal. De enige manier om die te bereiken is door middel van een Socialistische Federatie van Noord-Afrika en het Midden-Oosten, niet als een utopisch en verafgelegen doel, maar als een brandende en dringende noodzaak.
- Lange leve de revolutie!
- Weg met het kapitalisme en het imperialisme!
- Arbeiders aller landen verenigt u!
