Wie Karachi binnenrijdt langs de brede zesbaansboulevards wordt op het verkeerde been gezet. Het lijkt hier wel een eenpartijstaat met al die gigantische portretten van Ahaf Hussain, leider van de uiterst-rechtse MQM. Schijn bedriegt evenwel. Er is hier wel degelijk een verkiezing aan de gang en wat voor een: in deze megapolis van 12 miljoen inwoners zijn 20 nationale parlementszetels te verdelen. Het is dus onmogelijk om in deze stad, die meer inwoners telt dan heel België, in enkele dagen tijd eventjes deze volledige verkiezingen te behappen.
Ik ga me dus "beperken" tot de districten C-257 en C-258 in het oosten van de stad. Op zichzelf is het zeer proletarische C-257 even groot als Brussel: 1 miljoen inwoners, 386376 kiesgerechtigden waarvan 70 procent jonger dan 25 jaar, 198 kiesbureaus met 792 kieshokjes. Als je de nauwe straatjes van C-257 binnenrijdt verandert het beeld meteen. Het is een adembenemende - vaak letterlijk want een rioleringsstelsel is er op vele plaatsen niet en het vuilnis wordt hier niet nu en dan verbrand op straat zoals in Napels maar voortdurend - mix van zeer rudimentaire arbeiderswoningen en onverdunde sloppenwijken, afgewisseld door hier en daar nog een ruraal stukje Pakistan. Hier wonen de mensen die hun boterham verdienen in de haven van Bin Qasim, in de textelfabrieken van Korangi, in de nationale staalfabrieken. Hier zie je de boeventronie van Hussain niet meer. Dit is PPP-land. Hier alleen nog het zwart-rood-groen van de Pakistan Peoples Party. Elke lantaarnpaal is in deze kleuren geverfd. Dit is niet de propaganda van het grote geld zoals in centrum-Karachi. Dit is de campagne van de armen. Ik zag de meest miserabele sloppenwijk die ik ooit zag, en ik heb er toch al wat gezien. Het was een zee van PPP-vlaggetjes, vele malen indrukwekkender dan de MQM-barnumcampagne op de boulevards. Voorman van deze campagne is de lokale PPP-leider Riaz Lund, een parlementskandidaat van staal. Als vakbondsleider redde hij de staalfabrieken van Karachi van de privatisering. Gisteren werd er na een meeting van de PPP nog op hem geschoten. Hij blijft er stoicijns en goedlachs bij. Fraude en kogels wekken bij deze man enkel minachting voor het gebrek aan politieke inhoud van zijn tegenstanders op.
Ook het moreel van de andere PPP-militanten is bijzonder hoog. Arbeiders uit voornamelijk de staalsector, maar ook uit de haven, de textielfabrieken, de posterijen zijn hier samengestroomd om campagne te voeren voor Riaz. Wie een warme en open partij aan het werk wil zien - het tendensrecht incluis, de PPP is verscheiden in haar eenheid en één in haar verscheidenheid en dat maakt haar zo sterk - moet naar de PPP van Karachi komen. Eerlijke verkiezingen worden hier zonder de minste twijfel gewonnen door de PPP.
Maar daar knelt net het schoentje. MQM voelt dat ze gaat verliezen en kan enkel nog winnen door fraude en intimidatie. Geruchten doen de ronde over de stemmen per post (van de militairen en de gevangenen bijvoorbeeld) die massaal vervalst zouden worden. Twee "district returning officers" die officieel moeten toezien op het verloop van de verkiezingen namen gisteren ontslag omdat ze niet willen betrokken worden in de fraude die men hen wil opdringen. Ook kan verwacht worden dat gewapende MQM-bendes zich zullen proberen meester te maken van moeilijker bereikbare kieskantoren. Tegelijk legt de overheid morgen het openbaar vervoer lam: opgeëist om de 'officials', die hier blijkbaar belangrijker zijn dan de kiezers zelf, naar de kieskantoren te brengen. Hoe de mensen hier zullen stemmen is duidelijk, maar wat de uitslag van de verkiezingen zal zijn dus niet.
Toch kan men hier "alleen maar" verkiezingsuitslagen trachten te vervalsen. De loop van de geschiedenis laat zich echter niet vervalsen. De massale steun voor de PPP in het algemeen en voor kandidaten zoals Riaz Lund in het bijzonder drukken de wil van de bevolking uit naar grondige sociale verandering in dit land waar het kapitalisme een rokende puinhoop is. Ik heb vandaag tientallen, honderden dappere, optimistische, intelligente mannen en vrouwen gezien die campagne voeren voor de PPP. Hier is sociale omwenteling onderweg. Hier zal religieus obscurantisme worden weggevaagd, niet door soldaten te sturen naar de bergen van Afghanistan. Hier zal socialisme worden gebouwd. En dat is zeer dringend nodig. Wie daar niet van overtuigd is, nodig ik uit om zijn of haar stulpje in België te verruilen voor een optrekje in de sloppenwijken van Karachi.
Volg de blog van Erik in Pakistan: www.bloggen.be/derodevoorzitter
