Nu het Taliban-regime in Afghanistan op de vlucht is geslagen en er een nieuwe interim-regering is gevormd, lijken de ergste problemen in Afghanistan overwonnen. De oorlog in Afghanistan is echter nog steeds niet over. En de Noordelijke Alliantie is in het verleden nooit een toonbeeld van eenheid geweest. Ook vandaag zijn alle interne tegenstellingen binnen de Alliantie verre van opgelost en zijn er reeds onderlinge gevechten geweest. De vrede in Afghanistan is dan ook een zeer broze vrede, die vooral stand houdt onder de dreigende aanwezigheid van westerse troepen. Bovendien was de oorlog tegen het terrorisme er in eerste instantie op gericht om de veiligheid van het Westen te vrijwaren en dus niet om vrede te brengen in Afghanistan.
Zoals we voorspeld hadden; dreigt het conflict nu uit te breiden naar India en Pakistan. Op het eerste zicht lijkt dit conflict veroorzaakt te zijn door de recente aanslag op het Indiase parlement, die volgens de Indiase regering werd gepleegd door moslim-extremisten die gesteund werden vanuit Pakistan. In werkelijkheid probeert de Indiase regering gebruik te maken van de internationale stemming tegen het terrorisme om zowel de kwestie Kashmir op te lossen als de Pakistaanse regering internationaal te isoleren. Pakistan bevindt zich hier eigenlijk tussen twee vuren. Enerzijds is er de aanval vanuit India. Anderzijds spelen ook de VS geen open kaart. Het lijkt er immers op dat Bin Laden en zijn resterende Al Qaeda-strijders hun toevlucht hebben gezocht op Pakistaans grondgebied, van waaruit zij gesteund worden. Zelfs indien Bin Laden zich nog steeds in Afghanistan bevindt, is het bijna zeker dat de Pakistaanse geheime dienst weet waar hij verblijft of aan de informatie kan geraken. De Pakistaanse geheime dienst was immers de architect achter de Taliban. Volgens de huidige Amerikaanse doctrine (waarbij staten die terroristen huisvesten vervolgd zullen worden) zou een deel van het Pakistaanse grondgebied wel eens deel gaan kunnen uitmaken van het Amerikaanse actieterrein.
Vanuit India wordt er nu druk uitgeoefend op de Pakistaanse premier Musharraf om stappen te ondernemen tegen moslim-groeperingen in Pakistan. Ook de VS sturen hier impliciet op aan want een openlijke interventie in Pakistan zou op teveel weerstand stuiten. Musharraf heeft echter veel binnenlandse steun verloren door de militaire samenwerking met de VS-campagne in Afghanistan. Nadat Pakistan is toegetreden tot de internationale coalitie tegen het terrorisme, heeft het land immers nog maar weinig teruggekregen van de VS. Het grootste deel van de beloofde economische en militaire hulp is nog steeds niet hard gemaakt.
Beide regimes in India en Pakistan gebruiken de huidige oorlogsindustrie om het protest tegen de slechte sociaal-economische toestand in beide landen af te leiden. Beide landen zijn hard getroffen door de recente recessie van de wereldeconomie. India kende massale ontslagen, besparingen en andere economische maatregelen gedicteerd door het IMF, terwijl de militaire uitgaven enorm zijn gestegen. Zowel in India als in Pakistan is de armoede tijdens het laatste decenium verdubbeld. Ook Pakistan volgt braaf de dictaten van het IMF en de Wereldbank, met enkel een toename van de werkloosheid tot gevolg. Beide landen worden geplaagd door misdaad, geweld, corruptie, ziekten, bijgeloof en fundamentalisme.
In het verleden hebben zowel de Indiase (bvb. in 1971) en de Pakistaanse (bvb. in 1965) arbeidersklassen massaal geprotesteerd tegen hun erbarmelijke levensomstandigheden. En zij zullen dit opnieuw doen. Enkel een socialistische omvorming van de maatschappij zal een antwoord bieden op problemen van armoede, ziekte, fundamentalisme en oorlog. En een socialistische revolutie in Pakistan en India zal onvermijdelijk een enorme aantrekkingskracht uitoefenen op alle volkeren in de regio, wat de weg kan vrijmaken voor een socialistische federatie van het subcontinent.
