Pikante IMF-recepten voor de universiteiten
"Swastanisasi" betekent privatisering in het Indonesisch. Op het menu van de gulzige multinationals en het Internationaal Monetair Fonds staan vier belangrijke universiteiten in Jakarta, Yogyakarta, Bogor en Bandung. Het internationaal kapitaal wil in de tempels van de kennis binnenbreken door middel van een politiek van zogenaamde financiële autonomie van deze campussen. Nadat ze komaf hebben gemaakt met de dictator Soeharto, trekken de studenten weer op oorlogspad tegen de opgelegde "Otonomie versie rektor". We ontmoetten Sikit, student in Yogyakarta, actief in het verzet hiertegen.
"De 'otonomie' van de campussen is een nieuwe vorm van tussenkomst van het kapitalisme in de onderwijswereld. Voordien stak de staat en de regering regelmatig zijn neus in de universiteiten. Nu doen de internationale kapitalisten dit. De 'otonomie" is het nieuwe grote plan van het neoliberalisme in Indonesië. Als gevolg hiervan zullen de jongeren nog meer onderdrukt en uitgebuit worden. De concrete gevolgen voor de universiteit zien er als volgt uit:
1) De universiteit zal gerund worden als een privé-onderneming
2) De unief krijgt ook het wettelijk statuut van zo’n onderneming. Met andere woorden: de campus wordt geprivatiseerd.
3) De unief wordt omgevormd tot klant van kapitalistische investeerders. Deze zullen invloed willen uitoefen op de faculteiten en de inhoud van de cursussen. De rol van de universiteit wordt herleidt tot het vormen van goedkope en geschoolde intellectuele arbeiders.
4) De staatstoelage aan het universitair onderwijs vermindert elk jaar met 20% en zal binnen vijf jaar nul bedragen.
Onze uniefs worden dus overgeleverd aan het IMF en de multinationals die nu rechtstreeks kunnen ingrijpen in het onderwijsstelsel. Hiertegenover eisen wij gratis onderwijs voor iedereen, een hoogstaande kwalitatief en kwantitatief onderwijs, vrijheid van politieke uitdrukking en organisatie. De regering moet het inschrijvingsgeld afschaffen.
Wij mobiliseren de studenten rond dit eisenplatform. Onze agitatie wil in de eerste plaats de inzet duidelijk maken van de "otonomie" en hoe we ertegen kunnen strijden. Wij bouwen aan een bewuste beweging van studenten en niet aan losse en holle acties zonder opvolging. Daarom zijn wij niet alleen onder het studentenpubliek actief, maar ook onder de meest onderdrukte lagen van de maatschappij buiten de campus. Nu hebben de armen (arbeiders, boeren en kleine straathandelaars) het zeer moeilijk. Ze hebben geen toegang tot beter onderwijs, laat staan tot de unief. Met de privatisering van onze universiteiten gaat het inschrijvingsgeld, dat nu per semester tussen 225 en 400 duizend Roepie bedraagt (tussen 1.250 en 2.200 BEF, het equivalent van één tot drie arbeidersmaandlonen). Het IMF-plan zal het inschrijvingsgeld optrekken tot een miljoen Roepie (5.500 BEF of zeven tot acht arbeidersmaandlonen). Het is dus onmogelijk voor arbeidersgezinnen om hun kinderen naar de universiteit te sturen. Dit pikken we niet. Wij willen dat arbeiderskinderen, de kinderen van het volk, ook toegang krijgt tot de universiteit. Onze campagne slaat echt aan bij de studenten in de verschillende faculteiten. We geven een nieuw elan aan de studentenbeweging."
