Blair is zijn laatste dagen als Brits staatshoofd aan het doorbrengen. Hij zal niet verdwijnen met een knalfeest, eerder met een zucht. Toch blijft hij hardnekkig vasthouden aan zijn openbare ambt. Hij kan blijkbaar niet geloven dat hij echt weggaat. In een recent interview kwam het opeens allemaal naar boven: “Waarom ga ik weg? Ik moet nog zoveel doen!” Voor de meeste mensen heeft hij echter al veel te veel gedaan, tenminste voor zijn rijke vrienden. De regering van New Labour is ondergedompeld in smerigheid en corruptie, net zoals voordien de regering van John Major, alleen erger.
Miljoenen mensen zijn woedend over Blairs vernietigende oorlog in Irak. Sommige troepen worden teruggetrokken, om vervolgens ingezet te worden in Afghanistan! Het imperialisme is erop gebrand de regio te onderwerpen aan zijn stalen vuist, hoeveel bloed dat ook moge kosten.
Na tien jaar Blairisme is de kloof tussen rijk en arm groter dan ooit. Terwijl gigantische fortuinen worden gemaakt uit premies voor zakenlui en uit bedrijfsovernames, zijn miljoenen werkende mensen gedwongen te overleven op minimumlonen, hoewel zij degenen zijn die de rijkdom van de samenleving produceren. Ongeveer 20 procent van de bevolking leeft nu onder de armoedegrens. Ondertussen meldt de Barclays Bank recordwinsten van 7,1 miljard pond, een stijging met 35 procent. Ook Lloyds kondigde een record aan, meer bepaald van 4,2 miljard pond. De superwinsten zijn echter een weerspiegeling van het feit dat miljoenen mensen constant met schulden leven.
De sociale toestand van Groot-Brittannië is helemaal niet het rooskleurige beeld dat de spin-doctors van Blair schetsen. Volgens de Verenigde Naties lijden Britse kinderen meer dan in elk ander ontwikkeld land aan ontbering, slechte relaties met de ouders en de risico’s van alcohol, drugs en onveilige seks. Vandaag leven in het Verenigd Koninkrijk 3,4 miljoen kinderen in armoede, meer dan een kwart. De afgelopen vijf jaar is het aantal kinderen dat is opgenomen in het ziekenhuis vanwege alcoholgerelateerde omstandigheden, gestegen met 20 procent. Elke dag stellen artsen bij gemiddeld 20 jongeren zaken vast zoals alcoholvergiftiging en stoornissen ten gevolge van overmatig drinken, volgens cijfers van de NHS. Duizenden mensen sterven aan infecties opgedaan in ziekenhuizen, als resultaat van de privatiseringen. Na tien jaar Blairisme is het leven achteruit geboerd, niet beter geworden.
De toename in de binnensteden van een ‘wapencultuur’, straatbendes, drugs en geweld is een uitdrukking van maatschappelijke ontbinding. Dit tast een laag van jongeren aan, vooral zwarten en migranten, die gedoemd zijn tot slecht onderwijs, uitsluiting uit het schoolsysteem, slechte banen en geen toekomst. Geen enkel pakket van ‘harde’ maatregelen en ‘law and order’ zal de gevoelens wegnemen van isolatie, ontbering en vervreemding die je nu vindt in arbeiderswijken. In deze casinosamenleving van “word snel rijk”, “eten en gegeten worden” – die materieel succes boven alles plaatst – zal deze mensonterende situatie steeds een onvermijdelijk gevolg blijven. Het is een sociaal verderf veroorzaakt door de scherpe tegenstellingen van de klassenmaatschappij. Het is, zoals Marx uitlegde, een weerspiegeling van de opeenhoping van kolossale rijkdom aan de top en de opeenhoping van “ellende, ploeteren, slavernij, onwetendheid, brutaliteit en mentale degradatie” aan de onderkant van de samenleving.
En wat heeft de erfenis van Blair ons nog te bieden? Als direct gevolg van het Blairisme leiden de Tories nu in de opiniepeilingen. We hebben het verschrikkelijke vooruitzicht op een nieuwe conservatieve regering bij de volgende verkiezingen. Dit toont het bankroet van New Labour aan, dat erin geslaagd is een stemming van desillusie te creëren onder de arbeidersklasse en zelfs onder de middenklasse die Blair ooit steunde. De aanhangers van Gordon Brown [de ‘troonopvolger’ van Blair, n.v.d.r.] zijn in paniek. Hun dromen verdampen zoals druppels op een hete kachel. Volgens de peilingen liggen de Tories ver voorop, zelfs met Brown als leider van Labour. Ze zouden in staat zijn een regering te vormen met een werkende meerderheid. Een peiling van The Guardian/ICM gaf vorige maand 42 procent van de stemmen aan de conservatieven tegenover 29 procent aan Labour, een gelijkaardig resultaat als onder Labourleider Michael Foot in 1983. De Liberale Democraten dalen tot 17 procent. Dit resultaat is de hoogste score voor de conservatieven in een ICM-peiling sinds juli 1992, net na hun laatste verkiezingsoverwinning. De Tories leiden daardoor al elf maand in de peilingen.
Natuurlijk is er nog twee jaar te gaan tot de verkiezingen. De Tories zitten dus niet hoog en droog. De gevaren zijn echter reëel. Enkel het onmiddellijke vertrek van Blair en een scherpe koerswending kan een nederlaag toebrengen aan de Tories. Dit betekent een nieuwe leiding die voor een socialistische politiek staat. De kandidatuur van John McDonnell voor het partijleiderschap opent zo'n mogelijkheid. Het is nu aan de vakbonden en de basismilitanten om dit werkelijkheid te maken.
Brown kan helemaal geen vooruitgang brengen. Hij is voorstander van de troepen in Irak en Afghanistan, van privatisering, loonmatiging, PFI, antivakbondswetten en alle andere kapitalistische maatregelen van de afgelopen tien jaar. Tussen hem en Blair bestaat er geen enkel verschil. Er mag geen ‘kroning’ opgelegd worden aan de partij. De basis moet een keuze te krijgen en mag niet uitgesloten worden. Zoals de oude Labourleider Tony Benn stelt, als we een kroning krijgen, dan “kunnen we evengoed een erfelijke leider krijgen”. Dat is iets wat de rechts-reformistische maffia aan de top van Labour graag zou willen indien het zou kunnen!
De beslissing van Michael Meacher om op te komen als kandidaat van ‘centrum-links’ is een duidelijk afleidingsmanoeuvre. Zijn bedoeling is gewoon een spaak tussen de wielen van John McDonnell te steken.We mogen dit niet laten gebeuren. Er dient grotere druk te komen om de 44 nominaties voor de PLP te bekomen zodat John kan opkomen als kandidaat. [De PLP staat voor Parliamentary Labour Party. Om genomineerd te worden als kandidaat voor het leiderschap van de Labour Party is de steun nodig van 44 Labour-parlementsleden, n.v.d.r.]
Het einde van Blair nadert. Maar we moeten ook een einde stellen aan de dynastie van Blair. Het herstel van de Tories is een zure waarschuwing aan het adres van de arbeidersbeweging. Geen enkele cosmetische verandering van Labour zal hen tegenhouden. Het promoten van het kapitalisme door Labour is uitgedraaid op een ramp voor de werkende klasse. De laatste tien jaar hebben dit afdoende bewezen. Alleen een beslissende breuk met de kapitalistische politiek en het aannemen van een socialistisch programma kan vooruitgang brengen. Enkel door de controle over de economie te verwerven kan de samenleving georganiseerd worden in het belang van de werkende mensen in plaats van de rijke minderheid. Vaarwel aan het Blairisme! Het is tijd om de Labour Party te heroveren en te vechten voor het socialisme in de 21ste eeuw. Dit is het enige alternatief op de Tories en de ziekten van het systeem.
