Terwijl het Midden-Oosten steeds dieper wegzakt in een vicieuze cirkel van dood en vernieling, zet de Eerwaarde Tony Blair opnieuw een stapje op het wereldtoneel, deze keer als internationale gezant voor het Midden-Oosten. Hij vertegenwoordigt in deze regio het zogenaamde Kwartet van de EU, Rusland, de VN en de VS. In zijn nieuwe rol krijgt Blair ruggesteun van George W. Bush, de belangrijkste speler op het veld. Met andere woorden, Blair zal zijn kniebuiging voor het Amerikaanse imperialisme aanhouden.
Blair heeft in zijn nieuwe functie slechts één klein probleem: hij is een van de meest gehate figuren in het Midden-Oosten, naast Bush en de Israëlische premier Ehud Olmert. Hij gaf immers het bevel om Irak binnen te invallen, hij weigerde op te roepen tot een staakt-het-vuren tijdens het Israëlische bombardement van Libanon en meer in het algemeen wordt hij beschouwd als een marionet van het Amerikaanse buitenlandse beleid. Voor Blair was de oorlog tegen Irak zijn prijs in bloed waard. Dat is echter geen obstakel want hij oogst de bewondering van de despotische regimes in het Midden-Oosten, zoals in Saoedi-Arabië, Jordanië, Egypte, Koeweit en andere Golfstaten, inclusief het Palestijnse mannetje van de VS Mahmoud Abbas. Het gewone volk is slechts kleingeld in dit grote spel.
Blair is een man die handelt met religieuze overtuiging, een echte fundamentalist. Hij wil de dialoog tussen de godsdiensten aanmoedigen via zijn nieuwe mondiale stichting waarvoor hij de goedkeuring van de paus kreeg. Toen de Eerste Minister afgelopen mei paus Benedictus XVI ontmoette, bediscussieerden ze hoe een godsdienstige dialoog tussen gematigde religieuze leiders kan helpen bij de oplossing van conflicten. Ian Gibson, een Labour-parlementslid, zei daarover: “Het is spijtig dat meneer Blair niet dieper nadacht over zaken zoals godsdienstconflicten voor hij Bagdad bombardeerde. Nu wil hij dominee voor heel de wereld spelen? Dat is gewoon belachelijk.”
Gordon Brown, de nieuwe Britse premier, is eveneens zeer ongelukkig over de aanstelling van Blair. Hij wil immers zelf de kans krijgen om de deurmat van Bush te zijn.
Blair, wiens handen vol bloed kleven na een decennium aan de macht, heeft aangegeven dat hij een interesse heeft in het Midden-Oosten, zoals iemand interesse heeft in postzegels verzamelen. Hij voedt de illusie van de Palestijnen dat hun nationale verlangens kunnen worden bekomen onder het kapitalisme, terwijl hij knipoogt naar de Israëlische burgerij dat hij niets zal ondernemen om hun belangen te schaden. Niemand minder dan de voormalige Amerikaanse president Jimmy Carter, die zeemzoete preker, kafferde Blair af voor zijn deelname aan het Irak-avontuur van Bush. Nochtans ging Carters pacifisme nooit zover dat hij zijn steun aan de oorlog tegen Vietnam opzegde. Ook nu steunden de Republikeinen en de Democraten hand in hand de oorlog tegen Irak. Ze verbonden allemaal hun lot aan de strijdwagen van Bush. Zelfs vandaag keuren de Democraten in het parlement nog steeds miljoenen dollars goed voor de oorlog in Irak.
Ze zouden graag een uitweg vinden uit dit moeras maar ze zinken steeds dieper weg. Zelfs de Britse ambassadeur in Afghanistan zegt dat de Britse troepen daar binnen dertig jaar nog zullen zitten. Als antwoord aan degenen die opperden dat de Irak-oorlog verkeerd liep door slechte planning, waarschuwde Blair dat het Westen de wil om te winnen in Irak en Afghanistan niet mag verliezen.
Jay Garner, de voormalige Amerikaanse generaal die twee maanden voor de invasie was aangeduid om de reconstructie van Irak te leiden, gelooft dat het land zich op de rand van een genocideburgeroorlog bevindt en dat de Irakese overheid ineen zal storten tenzij de VS van koers verandert. De situatie gaat evenwel van kwaad naar erger. In wanhoop en omdat de tactiek van de ‘surge’ niet het gewenste effect sorteert, bewapent het Amerikaanse leger nu Soennitische bendes om te helpen in de strijd tegen andere Soennitische bendes en tegen Sjiieten. Dat zal enkel de burgeroorlog nog meer voeden. De meeste waarnemers denken dat deze burgeroorlog ten volle zal uitbarsten wanneer de bezettingslegers zich terugtrekken. Bovendien bewapenen de Amerikanen evengoed het Irakese leger dat dan weer grotendeels bestaat uit Sjiieten. Als puntje bij paaltje komt, blijken de Amerikanen dus steeds meer wapens te geven om mekaar over de kling te jagen. “Zij die de goden willen vernietigen, maken ze eerst gek.”
De imperialistische interventie in Irak en Afghanistan had niets te maken met ‘democratie’. Die missie wordt slechts gebruikt als excuus om de olie- en strategische belangen te maskeren. Toen Hamas de verkiezingen won, weigerden de grootmachten dit resultaat te erkennen en legden ze een blokkade op. Met een miljoen doden en 1,5 miljoen Irakezen op de vlucht naar Syrië en Jordanië, heeft de situatie dergelijke proporties aangenomen dat ze onomkeerbaar is. Er bestaat geen oplossing binnen het kapitalisme. Ondanks alle ‘akkoorden’ en ‘wegenkaarten’ van de laatste veertig jaar, is er niets opgelost. De Palestijnse Autoriteit bestaat nu uit twee artificiële staatjes. Zoals we voorspelden, heeft de VN op alle punten gefaald. En de fundamentalisten hebben evenmin een uitweg.
Alleen de werkende klasse van het Midden-Oosten kan deze nachtmerrie stoppen. De reactionaire Arabische regimes, die marionetten van Washington en Israël, moeten worden omvergeworpen. De oprichting van een Socialistische Federatie van het Midden-Oosten kan de nationale en sociale eisen van de Arabische massa’s beantwoorden, ook die van de Palestijnen. Binnen zo’n federatie kan een socialistische federale staat van Palestijnen en Israëli’s bestaan. Slechts dan kan het bloedbad eindigen. Een gezant van het imperialisme zal het lijden daarentegen verlengen.
