Naar het stichtend voorbeeld van de Egyptenaren hebben vooral jonge Spanjaarden in de loop van de voorbije weken talrijke bekende stadspleinen 'bezet' om te protesteren tegen het soberheidsbeleid van de Spaanse regering en de torenhoge werkloosheidscijfers. Het protest viel in als een bom bij de politieke 'experten"' (lees: de burgerlijke systeem-believers), want de jeugd... die is toch apolitiek en apathisch!
De ernstige economische crisis deed echter de onderdrukte woede aan de oppervlakte komen. En de politiek van de straat deed haar ingang...
Het Spaanse verzet vond zijn ontstaan bij de jeugd. Dat is waar! En dat is ook logisch! Het zijn immers de jongeren die de zwaarste last van de kapitalistische crisis op hun schouders dragen. Niettemin gaat het hier niet over een conflict tussen ouderen en jongeren. In wezen hebben we hier te maken met een verzet tegen het heersende systeem en tegen de voltallige politieke klasse die dit in stand houdt.
Ten minste 30.000 mensen bezetten het 'Puerta del Sol'-plein in hartje Madrid op de vooravond van de Spaanse verkiezingen. Hoewel de Spaanse wet 'politieke gebeurtenissen' de dag/avond voor de 'grote volksraadpleging' verbiedt, durfde de politiemacht niet ingrijpen. Daarvoor was de houding van de volksmassa te pertinent en het risico op een sociale explosie te groot.
Een ruk naar rechts?
De verkiezingen draaiden uit op een totale debacle voor de PSOE (de socialistische partij). Pessimisten zullen beweren dat er een ruk naar rechts heeft plaatsgevonden. Zij zullen trachten aan te tonen dat het bewustzijn van de massa's pover is. Nochtans waren de verkiezingsresultaten voorspelbaar: reformisme kan het nooit halen tegenover een kapitalistische crisis. In hun betrachting om het systeem te redden, plegen sociaaldemocraten te verzaken aan hun taak om antikapitalistische hervormingen door te voeren. Door het economische systeem te willen redden, voeren zij eigenlijk contrareformistische maatregelen door.
Reformisme met antikapitalistische resultaten kan de werkenden overtuigen. Maar 'reformisme' zonder resultaten dat antisocialisme in haar vaandel voert, werkt niet! Besparingen ten voordele van multinationals, banken enzovoort kan nooit het evangelie van sociaaldemocraten of socialisten zijn.
Toch werden de Spaanse verkiezingen niet gewonnen door de conservatieve PP (nauwelijks + 2%), ze werden vooral verloren door de PSOE (- 4,5 miljoen stemmen). De rechtervleugel kon de ontevredenheid van de rechtse middenklasse verzilveren o.m. over immigratie, terrorisme enzovoort, maar daar bleef het bij.
Wat nu met 'links'?
Miljoenen mensen stemden trouwens niet of ze brachten een blanco stem uit. Jongeren, werkenden en ouderen voelen zich verraden door de regering Zapatero (PSOE). Maar waarom doet de communistische partij het evenmin goed? Het uitblijven van succes voor de PCE moet vooral worden gezocht in haar opportunistische politiek: om 'respectabel' te zijn bande de partij in de loop van de laatste decennia elke verwijzing naar socialisme, klassenstrijd en revolutie uit haar discours. Ze deed vooral haar best om de PSOE zo veel mogelijk te imiteren en maakte op die manier niet langer het verschil ter linkerzijde.
Politiek links heeft bovendien alle geloof verloren in de kracht van het werkvolk om de maatschappij te veranderen. Zelfs de zogenaamde voorhoede is er van overtuigd dat een socialistische revolutie onmogelijk is en ze beschouwt communisme als een utopie. Door zich te wentelen in fatalisme, pleit links dus voor het behoud van de bestaande orde. En dat is nu juist wat het nieuwe sociale verzet niet wil!
Bestaat er dan geen uitweg uit de huidige impasse? Toch wel! De communisten die naam waardig moeten de protesterende massa een perspectief bieden voor een sociale revolutie. Enkel op basis van een duidelijk programma, duidelijke politiek en strategie zullen zij een oprecht aanknopingspunt vinden met de nieuwe generaties die het kapitalisme willen bestrijden.
