“Premier Tsipras door de knieën” blokletterde de Volkskrant in haar commentaarartikel over het pas afgesloten akkoord tussen de nieuwe Griekse regering en Europa. Griekenland krijgt wel de gevraagde verlenging van het noodkrediet met vier maanden, maar moet zich in ruil daarvoor aan een strikte begrotingsdiscipline houden.
Tot zover de parlementaire democratie
Syriza is naar de verkiezingen getrokken op basis van het “Thessaloniki programma”. Het omvat maatregelen die het leven van de meerderheid van de Grieken gevoelig zullen verbeteren, zoals het herstellen van alle onrecht dat Griekenland werd aangedaan door de Trojka, het kwijtschelden van een groot deel van de schulden, het stopzetten van de privatiseringen, het geleidelijk optrekken van de lonen en de pensioenen, gratis elektriciteit en maaltijden voor de allerarmsten, het installeren van een minimumloon van 751 euro, … enz.
Zodra Tsipras aan de macht was, hield hij een publieke toespraak waarin hij verklaarde dat hij alle maatregelen die in het Thessaloniki programma stonden, zou uitvoeren. Je zou verwachten dat de Europese partners blij zouden zijn dat de democratische wil van het Griekse volk wordt gerespecteerd. Niets is minder waar: de president van het Europese parlement zei bij een recent bezoek aan Griekenland: “Syriza moet begrijpen dat ze nu een regering zijn met verantwoordelijkheden, geen politieke partij die een verkiezingscampagne voert!”.
Met het nieuwe akkoord dat Griekenland werd opgelegd gaat Europa nog een stapje verder: de Griekse regering wordt gedwongen het besparingsprogramma van haar voorgangers verder te zetten. Hier zien we wat de burgerlijke democratie in essentie is: je mag de bevolking beloven wat je wil, eenmaal aan de macht moet je braaf het programma van het financieel kapitaal uitvoeren!
De economische toestand
De Griekse economie bevindt zich in een belabberde toestand en dat ligt niet enkel aan de stagnerende wereldeconomie. Griekenland produceert hoofdzakelijk voor de binnenlandse markt en door de rigoureuze besparingen is die totaal ingestort. Ook is de productiviteit 30% lager dan die van Duitsland. Dit komt omdat Duitsland door jarenlange massale investeringen een grote technologische voorsprong heeft opgebouwd. Om opnieuw competitief te zijn heeft Griekenland twee opties: of ze moeten de kosten van de arbeid (de lonen) nog verder verminderen of ze moeten hun machinepark moderniseren. Om te moderniseren zijn massale investeringen nodig, wat de kapitalisten weigeren te doen. Niet omdat ze van slechte wil zijn, maar door de aard van het beestje. Kapitalisten investeren enkel wanneer ze denken dat er een markt is voor hun goederen waardoor ze binnen een redelijke termijn winst kunnen maken. De wereldeconomie staat er zo voor dat geen enkele kapitalist vandaag bereid is om grote sommen in Griekenland te investeren. Binnen dit systeem is er voor de Grieken dan ook geen oplossing mogelijk die niet ten koste van de werkende klasse gaat. Ook als Tsipras er in slaagt om een gunstiger afbetalingsplan te bekomen zal hij in hetzelfde keurslijf gedwongen worden.
Een alternatief is mogelijk
De Griekse regering heeft reeds veel toegevingen gedaan in de hoop hun tegenstanders te paaien en goodwill te kweken. De realiteit in Griekenland is dat er elke week 2 miljard euro verdwijnt uit de staatskas richting Zwitserland, … Blijven bedelen om geld bij onwillige Europese partners zal geen zoden aan de dijk brengen. In plaats daarvan zou de nieuwe Griekse regering een oproep moeten lanceren naar de Europese vakbonden – die hun natuurlijke bondgenoten zijn – om hun leden te mobiliseren in de strijd voor een rechtvaardige en socialistische politiek in Europa.
Tsipras zou de massale steun die hij heeft bij de Griekse bevolking - in de laatste peilingen was 78 procent voor de nieuwe Griekse regering – moeten gebruiken om een offensief programma voor te stellen om zelf het nodige geld bij elkaar te krijgen om zijn verkiezingsbeloftes te kunnen uitvoeren.
Daartoe kunnen onder meer volgende maatregelen genomen worden:
* Onmiddellijke kwijtschelding van de schulden vooraleer de Griekse economie helemaal gewurgd wordt.
* Nationalisatie van de banken onder arbeiderscontrole met garanties voor de kleine en middelgrote spaarders. Tijdens de Anjerrevolutie van 1974 in Portugal blokkeerden de bankbedienden zelf de rekeningen toen de heersende klasse er met het geld vandoor wou.
* Confiscatie van de gigantische eigendommen van de kerk om ze te gebruiken ten voordele van de allerarmsten.
* De nationalisatie van de grote bedrijven en diensten onder arbeiderscontrole zonder compensaties voor de grote aandeelhouders.
* Afschaffen van alle privileges die ambtenaren en vertegenwoordigers van de staat nog genieten. Salarissen en pensioenen reduceren tot het niveau van geschoolde arbeid.
* Het opschorten van alle overheidsuitgaven en ze blijvend onderwerpen aan een controle orgaan dat vanuit de vakbonden en andere massa organisaties opgericht wordt
Griekenland heeft gefungeerd als testcase voor de invoering van een politiek van brutale soberheid, de Europese instellingen zullen er ook proberen te bewijzen dat een andere politiek niet mogelijk is. Een nederlaag voor Tsipras en de zijnen zal een nederlaag zijn voor ons allemaal. Solidariteit organiseren met het Griekse volk moet dan ook bovenaan de agenda van elke vakbond prijken!
