De overweldigende overwinning van Jeremy Corbyn voor het leiderschap van de Labour Party is een politieke aardbeving van gigantische proporties. Ze heeft de politieke kaart van Groot-Brittannië op z'n kop gezet. Honderdduizenden arbeiders en jongeren, snakkend naar verandering, vieren deze overwinning in het hele land. Michael Meacher heeft de Corbyn-campagne correct beschreven als 'de grootste niet-revolutionaire omkering van de maatschappelijke orde.'
Verkiezingsresultaat:
Jeremy Corbyn: 251.417 - 59,5%
Andy Burnham: 80.462 - 19%
Yvette Cooper: 71.928 - 17%
Liz Kendall: 18.857 - 4,5%
De overweldigende overwinning van Jeremy Corbyn voor het leiderschap van de Labour Party is een politieke aardbeving van gigantische proporties. Ze heeft de politieke kaart van Groot-Brittannië op z'n kop gezet. Honderdduizenden arbeiders en jongeren, snakkend naar verandering, vieren deze overwinning in het hele land. Michael Meacher heeft de Corbyn-campagne correct beschreven als 'de grootste niet-revolutionaire omkering van de maatschappelijke orde.'
Verder betekent het een zware nederlaag voor het establishment en zijn rechtse kandidaten. Het betekent een overweldigende stem voor fundamentele verandering. Niet verbazingwekkend heeft het de alarmbellen doen rinkelen in de bestuurskamers van de City of London, die angstig is voor een scherpe draai naar links.
Jeremy's overwinning leek uit het niets te komen. Maar zij die ogen hebben om te zien, konden een scenario als dit voelen aankomen. Het is een weerspiegeling van een ziedende woede en verbitterdheid die aanwezig is in de samenleving, in het bijzonder sinds de crisis van 2008-2009. Socialist Appeal [de Britse zusterorganisatie van Vonk] heeft herhaaldelijk gesteld dat we in een periode leven van scherpe en plotse veranderingen. Het 'fenomeen' Corbyn is slechts een weerspiegeling hiervan. Zelfs The Financial Times, een mondstuk van de heersende klasse, kon de grond onder zijn voeten voelen schudden. In hun beschrijving van deze 'volksopstand', waren ze verbaasd dat de reactie 'niet groter was.'
"In een ander tijdperk zou de crash van 2008 wellicht een revolutie in werking gezet hebben," zeiden ze. "In plaats daarvan veroveren meneer Corbyn en zijn medereizigers nu de ziedende wrevel onder de bevolking. Zij hebben geen antwoorden. Velen prediken simpelweg de haat van de buitenstaander. Zij hebben echter begrepen, dat er iets gedaan moet worden."
Wel, er is zeker iets gedaan - iets groots. "Genoeg is genoeg", zegt iedereen die lang genoeg last heeft gehad van de zegeningen van de 'vrije markt' en haar Blairistische verdedigers.
Opnieuw flapte hetzelfde artikel in de grote zakenkrant de waarheid eruit naar zijn lezers in de opperklasse: "het type ongecontroleerde kapitalisme dat al de baten van open markten en economische integratie naar de top 1 procent overdraagt, terwijl de rest een opeenstapeling van bezuinigingen en onzekerheid over zich heen krijgt, is politiek onhoudbaar." (10/9/2015)
En nu zijn de rollen omgedraaid! De oude 'Mol van de Revolutie,' waar Karl Marx over sprak, was lang aan het graven geweest, maar heeft nu de oppervlakte bereikt.
Slechts een paar maanden geleden werd Jeremy afgeschreven als een 'no-hoper', iemand die op het stembiljet toegelaten werd 'om de discussie te verbreden' en niets meer. Hij had geen kans om daadwerkelijk te winnen! Of zo dachten ze, in zichzelf grinnikend. Ze geloofden dat hij gedumpt zou worden in de eerste stemronde, net zoals dat met Diane Abbott het geval was in 2010. Met deze gedachte waren rechtse parlementariërs gul bereid om hem hun nominatie te 'verlenen' om hem mee te laten doen, in werkelijkheid om de verkiezing wat geloofwaardigheid te geven. Hoeveel spijt hebben zij nu om wat zij gedaan hebben. Ze zijn nu niet meer aan het lachen. Margaret Beckett beschrijft zichzelf als een 'imbeciel' omdat zij de 'no-hoper' geholpen heeft om mee te doen.
De rechtervleugel maakte niet alleen de blunder dat zij hem op het stembiljet zetten. Dat was erg genoeg. Zij breidden ook het stemrecht uit om 'sympathisanten' van Labour in staat te stellen te stemmen en 'de linkerzijde buiten te houden', zoals zij het zagen. Ze geloofden in hun eigen propaganda dat 'socialisme' dood was en linkse ideeën impopulair waren. “Deze uitgebreide democratie houdt de partij gegarandeerd meer in contact met de gewone mensen”, schreef Lord Mandelson toen de nieuwe regelingen binnengestemd werden.
Het enige probleem was dat 'gewone mensen' veel radicaler waren geworden dan de partij, die ver naar rechts gedreven was. Deze opening van de Labour Party naar de werkende klasse veranderde de gehele politieke dynamiek. Toen hij eenmaal op het biljet stond, werd Jeremy de katalysator voor honderdduizenden mensen die enorm teleurgesteld waren met het rechtse establishment dat de controle had over de Labour Party. De Blairisten hadden de partij politiek gezien bijna niet te onderscheiden gemaakt van de Tories. Tony Blair had 'New Labour' gecreëerd, een merknaam die geassocieerd werd met de Irak-oorlog, collegegelden, anti-vakbondswetten van de Tories, en een zich doorzettende privatisering. Geen wonder dat Margaret Thatcher New Labour en Blair als onderdeel van haar nalatenschap zag... en ze had nog gelijk ook. De New Labour hiërarchie wordt nu terecht gezien als de directe afstammelingen van het Thatcherisme.
Vijf miljoen mensen zijn in deze jaren bij Labour weggelopen, in het bijzonder de jongeren maar ook de solide regio's van de arbeidersklasse. Zoals velen zeiden, zij hadden Labour niet verlaten; de Labour Party had hen verlaten.
Een hele laag van carrièristen zwermde de Labour Party binnen, in het bijzonder vanuit het wrak van de SDP, welke terug verwelkomd werden met open armen, ondanks dat zij de partij een mes in de rug gestoken hadden. Democratie in de partij werd grotendeels afgeschaft en arbeiders werden opzij geduwd door 'entristen' van de middenklasse in driedelig pak. Deze mensen werden toen door het partijapparaat systematisch op veilige Labour-zetels geparachuteerd. Blairs 'project' om de Labour Party 'veilig voor het kapitalisme' te maken werd vergezeld door een zuivering van socialisten en het schrappen van linkse politiek, inclusief Clausule Vier van de partijstatuten.
Corbyn en zijn aanhangers vormen een bedreiging voor dit 'contrarevolutionaire' project. Dat verklaart waarom Tony Blair, Gordon Brown, Peter Mandelson, Jack Straw, Blunkett, Kinnock, etc., allemaal uit de politieke dood opstonden om Jeremy genadeloos aan te vallen toen de campagne op stoom was. Blair beschuldigde Corbyn-aanhangers ervan dat zij een 'harttransplantatie' nodig hadden. Kinnock gaf de schuld voor Jeremy's opkomst aan 'kwaadwillende trotskisten'. ABC - "Anyone But Corbyn!" werd hun strijdkreet. Hierin werden zij vergezeld door de kapitalistische media, inclusief de 'onafhankelijke' BBC. Ze werden in hun aanval bijgestaan door jonge ambiërende Blairisten, zoals Tristram Hunt, Chuka Umanna en natuurlijk Liz Kendall.
Tristram Hunt, de academicus van Cambridge die een Labour-parlementariër werd, beweerde dat Jeremy Corbyn 'onverkiesbaar' was. Wat een lacher! Deze aantijging is erg sterk uit de mond van iemand die in een veilige Labour-zetel gelanceerd werd, maar slechts in staat was om een magere 19% van de stemmers te 'inspireren' om voor hem te stemmen in mei. Hij houdt de eretitel van minst populaire verkozen parlementariër in Groot-Brittannië. Zijn Blairistische beleid is verantwoordelijk voor de apathie en desillusie die vele arbeidersbolwerken van Labour doordrongen hebben.
Jeremy Corbyns anti-bezuinigingsboodschap heeft daarentegen overal weerklank gevonden. Een onderzoek van YouGov voor de Evening Standard van 14 augustus onthulde dat hij de eerste keuze was onder doorsnee Londenaren. Maar liefst 46% vond hem de beste leider. 52% van de Labour-stemmers vonden hem de beste leider. Nog opvallender is dat 62% van de UKIP-stemmers hetzelfde vonden. Dit toont weer aan dat veel mensen op UKIP hebben gestemd omdat zij hen zagen als een anti-establishmentpartij.
Corbyn, de linkse kandidaat, vertegenwoordigt de meerderheid die anti-establishment is. Dit staat in schril contrast met het gebrek aan steun voor de andere kandidaten die spraken over ‘aspiraties’ en de noodzaak om het centrum voor zich te winnen. Andy Burnham, die in eerste instantie werd gezien als de ‘vakbond’ kandidaat, zei zelfs: “In mijn Labour Party zal de ondernemer een even grote held zijn als de verpleger.” Er was weinig verschil tussen deze kandidaten en de Tories.
Tom Watson zei: “Liz Kendall is geen Tory en Jeremy Corbyn is geen trotskist.” Hoewel het waar is dat Jeremy Corbyn geen trotskist is, wordt de Blairist Liz Kendall door iedereen gezien als een Tory.
De ruime overwinning van Corbyn laat zien dat de partij duidelijk de rechtse agenda afwijst. Mensen willen een fundamentele verandering in de samenleving zien. Zoals het recente onderzoek van YouGov meldde: “De aanhangers van Corbyn vertegenwoordigen een verlangen naar een alternatief dat zich aan de linkerkant bevindt van de linkse vleugel van de Labour Party.” Dit betekent een grootschalige verandering in de Labour Party en haar leden.
De parlementariërs van de Labour Party bevinden zich echter ver buiten deze wil tot verandering. Zij vertegenwoordigen het verleden. Slechts 10% van hen steunt Jeremy Corbyn. Ze probeerden eerst het kiesproces te ondermijnen. Zo zei Simon Danezuk dat iedereen de partij kon "ondermijnen voor de prijs van een Tesco maaltijd” en voorspelde hij een coup op de eerste dag na een overwinning van Corbyn. Er is veel gesproken over plannen om Jeremy af te zetten of te ondermijnen. Veel zittende leden van het schaduwkabinet weigeren te dienen onder zijn leiding. Dit is iets positiefs.
Tristram Hunt, Chuka Umunna en andere rechtse Labour-politici hebben de ‘Verzetsgroep’ opgericht om zich te verzetten tegen Corbyn. Ze hebben uit tactisch oogpunt besloten hem niet gelijk af te zetten, maar op het juiste moment te wachten. Ze zijn hier heel open over. Ze werken als een Trojaans paard dat klaar staat om Jeremy op het juiste moment af te zetten.
Een Blairist klaagde verbitterd dat de partij overgenomen was. “Er zullen twee jaar van verkiezingsnederlagen, hard nadenken en een grote reorganisatie nodig zijn om dit te beginnen terug te draaien.” (The Guardian, 31-08-2015)
Maar Jeremy afzetten zal een nieuwe verkiezing tot gevolg hebben met de mogelijkheid dat Corbyn zich weer verkiesbaar zou stellen en met een grotere marge zou winnen. Dus veranderde de rechtervleugel plotseling van toon en liet Chuka Umanna een verklaring uitgaan waarin stond dat “we allemaal moeten samenwerken met Jeremy Corbyn.” Ze proberen hem met liefde te vermoorden.
Hoe moeten we reageren op deze Blairistische dreiging? Om te beginnen moet Jeremy alle mensen die op hem hebben gestemd organiseren om deze sabotage van binnenuit te kunnen verslaan. Omdat veel van hen jonge aanhangers zijn, moet hij onmiddellijk de Labour Youth reorganiseren tot een democratische en socialistische jongerenorganisatie.
Nu Jeremy omringd is door de rechtse kliek in het parlement moeten er zaken veranderen zodat de publieke vertegenwoordigers van de partij op één lijn gebracht worden met de mening van de meerderheid binnen de partij. Het idee van verandering jaagt veel rechtse parlementsleden angst aan, omdat ze dachten een baantje voor het leven te hebben. Sommigen zijn zelfs hysterisch geworden. Parlementslid Jon Cruddas uit Dagenham, die verantwoordelijk was voor het verkiezingsprogramma, zei bijvoorbeeld: “Ik ben bang dat een partij geleid door Corbyn een eerbetoon aan de jaren 1980 en het trotskisme zal worden met een cultuur die zeer vijandig is voor iedereen die het er niet mee eens is.”
Maar democratie is democratie. Als de partij een linkse leider heeft gekozen, dan hebben de partijleden het recht om parlementsleden te kiezen die meer op één lijn liggen met hun gedachtegoed. Wat is daar mis mee?
Beleid maken moet ook weer terugkeren naar de handen van de partijleden, via een democratisch gekozen jaarlijkse conferentie die een besluitvormend orgaan is en geen veredelde handelsbeurs.
Het verkiezingsresultaat heeft socialisme weer teruggeplaatst op de agenda. Het is duidelijk dat het kapitalisme gefaald heeft. We bevinden ons middenin de grootste crisis die het kapitalisme heeft gekend sinds de jaren 1930. Het nemen van bezuinigingsmaatregelen bevestigt dit feit. Kapitalisme kan de hervormingen van weleer niet meer opbrengen. In plaats van hervormingen worden we geconfronteerd met contrahervormingen. Nieuwe radicale bewegingen zijn hierdoor populairder geworden, vooral in Griekenland en Spanje. Dit is het gevolg van de woede die ontstaan is door het uitbreken van de kapitalistische crisis in 2008 en voortduurt. Dit verklaart wat er gebeurd is.
We steunen de eerlijke hervormingen die zijn voorgesteld door Jeremy. We staan achter het beëindigen van de bezuinigingen. We willen meer huizen, scholen en ziekenhuizen bouwen en de lonen en uitkeringen laten stijgen. We moeten jongeren een echte toekomst bieden.
Maar met het systeem in diepe crisis en een nieuwe recessie aan de horizon kunnen deze zaken niet worden gegarandeerd binnen de beperkingen van het kapitalisme. Wat de grote bedrijven toegeven met de ene hand, pakken ze met de andere hand weer af.
We moeten ook leren van de fouten van vorige Labour-regeringen. Elke poging om kapitalisme te laten werken is geëindigd in een mislukking en een terugkeer van de Tories. Zelfs onder Blair, die profiteerde van een mondiale economische stijging, verloor Labour vijf miljoen stemmen omdat de arbeiders zich vervreemd voelden van ‘hun’ partij.
Je kunt niet plannen wat je niet kunt controleren en je kunt niet controleren wat je niet hebt. Elke poging om de economie te controleren is mislukt. Kapitalisme werkt alleen op basis van winstbejag. Alleen door de belangrijke sectoren van de economie over te nemen, de 150 monopolies, banken en financieringsinstituten, kunnen we de economie leiden in het belang van de arbeiders. Tegen degenen die zeggen dat we het niet kunnen betalen, moeten we zeggen dat de rijke lieden genoeg hebben verdiend over onze ruggen. We eisen nationalisatie zonder compensatie. Verder willen we dat onze industrieën niet worden geleid door bureaucraten maar door de arbeiders zelf.
Als we eenmaal de belangrijkste sectoren van de economie in handen hebben, kunnen we een nationaal productieplan optekenen. Deze socialistische planning geeft ons de kans iedereen een baan te geven en de levensstandaard te verhogen. Door deze middelen te werk te zetten kunnen we onze productie verhogen met 20% per jaar, waardoor we in staat zijn de huidige problemen op te lossen.
Dit was het doel zoals dit werd omgeschreven in Clausule Vier van de statuten van de partij, zo gedachteloos afgeschaft door Tony Blair, “om arbeiders de opbrengst van hun arbeid toe te kennen.” Het is hoog tijd om dit socialistische doel opnieuw in te stellen en voor te vechten, door te wijzen op toenemende welvaart voor iedereen. Alleen op deze manier kunnen we fundamentele verandering teweegbrengen. De Labour Party is opgericht om te vechten voor de arbeiders en onder nieuw leiderschap moet ze dit doen met duidelijke socialistische maatregelen die breken met het kapitalisme. Dit is het echte socialistische alternatief waar de mensen om vragen.
De overwinning van Jeremy Corbyn is de eerste stap in deze richting. We moeten deze strijd tot haar logische conclusie voortzetten en het kapitalistische systeem dumpen waar het hoort – in de prullenbak van de geschiedenis. De marxistische beweging in Groot-Brittannië zal haar rol ten volle spelen in deze belangrijke tijd.
Verdedig Corbyn. Vecht voor het socialisme!
