De algemene staking van 20 juni jongstleden was een schitterend succes. De deelname bedroeg meer dan negentig procent van de industriearbeiders in alle uithoeken van het land en omvatte alle sectoren van de economie: transport en telecommunicatie, de automobielsector, de metaalverwerkende nijverheid, de scheepswerven en de havens, de chemie en de bouwsector en nog veel andere. Het onderwijs was ook verlamd net zoals de gezondheidssector. De meeste ambtenaren van de nationale, regionale en plaatselijke administraties sloten zich ook aan bij de staking. Op het platteland namen duizenden ‘jornaleros’ (landarbeiders die op dagbasis betaald worden) unaniem deel aan de staking en de steden van de Extramadura en Andaloesië waren totaal verlamd. De werkonderbreking nam echt massale proporties aan in de grootste steden en de belangrijkste industriezones waren volledig gesloten, het verkeer verminderde sterk en veel krantenkiosken openden niet. De algemene staking speelde zich af in het kielzog van de algemene staking in Griekenland en op dezelfde dag als de nationale actiedag van de vakbonden in Portugal en de regionale stakingen in Italië.
De media deden alles om de impact van de staking te minimaliseren op bevel van de regering (Partido Popular, de grootste rechtse partij in Spanje). Als je de kranten, de televisie en de radio moet geloven was er zelfs geen algemene staking... Het script van de officiële berichten van de verschillende regeringswoordvoerders lag al op voorhand vast: de algemene staking kost wat kost ontkennen! Pio Cabanillas, de woordvoerder van de regering ging zelfs zover te beweren dat slechts zes procent van de werkers hadden deelgenomen aan de staking. Alle mogelijke en onmogelijke middelen werden door de regering aangewend om de staking te breken: nooit eerder werden er zoveel politieagenten ingezet tegen het recht op staking. De zogenaamde 'gewelddadige piketten’ waarover de regering het had waren eigenlijk politiemensen die als ‘piket’ van het patronaat werden georganiseerd tegen de vakbonden. Het ware reactionaire gelaat van de PP regering kwam tevoorschijn met de brutale repressie tegen duizenden arbeiders en jongeren, de politieblokkade van het hoofdkwartier van de UGT, de socialistische vakbond, de tientallen aanvallen tegen stakingsposten en de aanhouding van bijna honderd vakbondsmilitanten over het hele land. Ondanks deze intimidatie was de staking een overweldigend succes.
De rol van de media
De provocaties van de regering werden door alle massamedia, hun rijke eigenaars en het patronaat actief gesteund. Dezelfde media die zich opstellen als ‘onpartijdig' dienen in werkelijkheid slechts de belangen van de kapitalisten en hun politieke vertegenwoordigers. De ‘informatie’ verspreid door de televisie, Antenna 3 en de staatszender RTVE in het bijzonder was ronduit schandalig en vervormd. Eerlijk gezegd is het moeilijk om met zoveel arrogantie en schaamteloosheid te liegen. Wat de dagbladen betreft verhinderden de acties van het personeel de publicatie van El Mundo, ABC, La Razon of El Pais. Deze actie werd aangemoedigd door de voorbeeldige houding van de krantenkoeriers die ervoor gezorgd hebben dat geen enkele krant bezorgd werd in de kiosken van de grote steden. Het is voor veel mensen duidelijk geworden dat deze kranten die soms wel de regering durven aan te vallen op minder belangrijke thema’s de handen in elkaar slaan als het er op aankomt de fundamentele belangen te verdedigen van de heersende klasse. De hoofdredacteur van El Mundo, Pedro J. Ramirez, in kalme tijden de kampioen van de persvrijheid, was nu een van de hevigste tegenstander van de staking die niet aarzelde de oproerpolitie ter hulp te roepen voor de verdeling van zijn dagblad. Deze inspanningen waren echter van geen enkel nut daar de koeriers elke verdeling van de krant hebben geblokkeerd. Hetzelfde kan gezegd worden van de ‘liberale’ krant El Pais die eveneens heeft gepoogd de staking te breken met de hulp van drukkers uit Valencia.Uiteindelijk bereikte geen enkele krant de kiosken.
Zoals dikwijls heeft de arrogante houding van de regering en de media het tegenovergestelde effect gehad. Het gevolg was dat meer mensen dan ooit hebben deelgenomen aan de betogingen.
De massale deelname aan de betogingen is de beste graadmeter van het succes van de staking. Dit was het beste bewijs van de wil van miljoenen werkers om te vechten tegen de aanvallen van de rechtse regering. Op vele plaatsen waren we getuige van de grootste betogingen sinds twintig jaar. In andere steden waren de betogingen groter dan tijdens de algemene staking van 14 december 1988. In Madrid, de hoofdstad, marcheerden niet minder dan en half miljoen mensen. In Barcelona telden we een gelijk aantal betogers. In Vigo waren er meer dan 150.000, in Sevilla meer dan 100.000, in Oviedo ook, in Granada 50.000, in Malaga 20.000 en zoverder in talrijke steden over het hele land. Het totaal aantal betogers wordt geschat op zo’n drie miljoen.
De stemming op de betogingen was overwegend vol zelfvertrouwen en zelfs euforisch. De omvang en de kracht van de staking ligt aan de basis van deze gevoelens net zoals de woede en frustratie over de jarenlange ervaring met een rechtse regering. De staking en de uitzonderlijke deelname aan de betogingen steken en hart onder de riem van de marxisten die gedurende jaren hebben blijven volhouden dat de arbeidersklasse over een enorme macht beschikt in de maatschappij en dat ze een centrale rol speelt in de mobilisatie tegen het kapitaal. Onze stelling dat er een einde moet komen aan de politiek van klassencollaboratie gevoerd door de UGT en de CCOO krijgt hierdoor ook een enorme steun.
Ongetwijfeld betekent de algemene staking van 20 juni een keerpunt in de politieke situatie. Het falen van het beleid van de syndicale leiding die de arbeidersklasse heeft gedemobiliseerd wordt hier nu aan de kaak gesteld. Dit beleid zorgde voor de ene capitulatie na de andere, de verdere flexibilisering van de arbeidsmarkt tot groot jolijt van de kapitalisten die hun winsten zagen verdubbelen. Deze algemene staking moet het beginpunt zijn van een serieuze strijd steunend op de kracht van arbeidersklasse en de enthousiaste wil tot strijd.
De leiders van UGT en CCOO dragen een enorme verantwoordelijkheid. Indien deze PP regering haar voorstellen tot hervorming van de werkloosheidsuitkering niet intrekt dan is het de taak van de vakbondsleiders om een nieuwe beweging voor te bereiden die nog sterker en breder in omvang moet zijn dan de 24 uren staking van 20 juni. Uiteindelijk is het de PP regering die moet omvergegooid worden daar ze slechts de belangen dient van het patronaat en de multinationals. Het is nodig om nu onmiddellijk een brede campagne te starten op de werkplaatsen, de scholen en in de wijken over het hele land om de balans op te maken van de staking van 20 juni en om het vervolg voor te bereiden van de staking.
De zwakheid van de vakbondsleiders heeft de regering aangezet tot nog meer agressie. Meer aanvallen worden gelanceerd op andere fronten zoals in het onderwijs, de gezondheidssector, tegen de democratische rechten, de migranten enzovoort. Nu is het tijd om evenveel vastberadenheid aan de dag te leggen als de regering. Geen enkele concessie kan nog aanvaard worden. De werkers, jongeren en syndicalisten georganiseerd rond ‘El Militante’ stonden op de bres in de strijd tegen de regering van de Partido Popular. We stonden vooraan in de studentenstrijd en tegen de hervorming van het onderwijs (de LOU) en de zogenaamde kwaliteitswet. We stonden ook vooraan in talrijke sociale conflicten en nu ook in de algemene staking. Wij roepen op tot de verderzetting van deze strijd. We moeten actief lid worden van de vakbonden en deze omvormen tot echte strijdbare organisaties in de handen van de arbeidersklasse. Daarom moet de strijdbare marxistische tendens rond ‘El Militante’ versterkt worden. Tegelijkertijd benadrukken we dat de strijd voor onze rechten en tegen de regeringsmaatregelen deel uitmaakt van onze strijd voor de omvorming van de maatschappij. We willen een einde maken aan dit verrot en barbaars systeem en een nieuwe sociale orde gebaseerd op het gemeenschapsbezit van de productiemiddelen en op arbeidersdemocratie tot stand brengen: met andere woorden een echte socialistische maatschappij.
· Onmiddellijke intrekking van het decreet!
· Werkloosheidsuitkeringen voor alle werklozen!
· Vrijlating van alle aangehouden vakbondsmilitanten en intrekking van alle beschuldigingen!
· De strijd moet verdergezet worden, laten we een nieuwe algemene staking voorbereiden!
· Sluit aan bij El Militante om de vakbonden om te vormen en te strijden voor het socialisme!
