Precies vier jaar geleden op 13 april 2002, werd de rechtse staatsgreep tegen de Bolivariaanse regering van Hugo Chavez verijdeld. Deze coup had de steun van het gehele patronaat, de landeigenaars, de oligarchie van rijken, de top van de Katholieke kerk, de corrupte vakbondsbonzen, de mediareuzen en natuurlijk van de Verenigde Staten.
Het falen van de coup heeft niets te maken met een slechte en gebrekkige voorbereiding. Neen, het kortstondige leven van de rechtse dictatuur is helemaal te danken aan een indrukwekkende en spontane opwelling van de massa van armen, arbeiders, studenten en boeren, die letterlijk met miljoenen de straten zijn opgetrokken. Een mensenzee omsingelde die dag het presidentieel paleis in Caracas, het hoofdkwartier van het leger in Fuerte Tiuna, en de opstandige kazernes in de rest van het land. Deze mobilisatie van onderuit was ook geen toeval. Het is het resultaat van een bewustwording en een zelforganisatie op grote schaal sinds het aantreden van Hugo Chavez als president.
Ondanks talrijke pogingen door de rechterzijde om de populaire linkse regering in Venezuela uit het zadel te lichten, groeit de steun van Hugo Chavez onder de brede bevolking. De baanbrekende sociale programma’s gefinancierd door de oliewinsten zijn het vlaggenschip van de regering. In Venezuela probeert de regering een beleid te voeren dat breekt uit het neoliberale kader en uit de greep van de Verenigde Staten. Niet voor niets is Venezuela het doelwit nummer 1 van Bush in Latijns-Amerika.
Controle over olie
Begin april stond de internationale pers weer bol van Venezuela. The Wall Street Journal kopte: ‘Venezuela Seizes Total, ENI Oil Fields’ . En The New York Times schreef: ‘Venezuela Takes Control of Total Oil Field’. De Venezolaanse regering heeft namelijk gemeld het beheer over te nemen van olievelden waar het Franse Total en het Italiaanse Eni actief zijn. Beide ondernemingen hebben volgens Caracas de voorwaarden voor samenwerking met de autoriteiten verworpen.
De regering van president Hugo Chavez heeft nieuwe wetten uitgevaardigd die de contracten met buitenlandse oliemaatschappijen wijzigen en het staatstoezicht verscherpen. De ondernemingen zijn bovendien verplicht meer royalties af te dragen en de belasting op hun winsten zijn fors verhoogd. Op deze manier zorgt de ‘Bolivariaanse’ regering voor 2 miljard dollar aan extra jaarlijkse inkomsten. De grote oliewinsten zorgen voor de financiering van de talrijke sociale projecten – misiones – die de tachtig procent armen uit de ellende helpen tillen. Vroeger verrijkten deze winsten een kleine laag van geprivilegieerden.
Is het te verwonderen dat de VS en andere imperialistische landen het daarom zo gemunt hebben op Chavez en de Bolivariaanse Revolutie? Verrast het ons dat volgens de recentste peiling 82,7 procent van bevolking het beleid van Chavez goedkeurt?
Met een eerste solidariteitsdag met de revolutie in Venezuela willen wij ons steentje bijdragen aan de vooruitgang van het proces van sociale verandering. Verschillende organisaties werken hiervoor samen. Intussen kregen we ook de bevestiging dat de ambassadeur van Venezuela en deze van Cuba aanwezig zullen zijn. Verder zal Maya Wuytack (dochter van Frans Wuytack) komen vertellen over de documentaire van haar broer Fabio over Venezuela en over het boek waaraan zij zelf werkt.
Het programma van de dag kan je lezen via deze link.
