Binnen het ABVV groeit de steun voor de Bolivariaanse Revolutie in Venezuela. Spijtig genoeg passeerde een motie hierover de resolutiecommissie van het ABVV-congres niet. Deze was ingediend door de mensen van de AC Antwerpen-Waasland en ACOD Limburg.
Waarom een gedeelte van de ABVV-leiding deze motie niet zag zitten, verneemt u in een ander artikel. Uiteindelijk stelde de resolutiecommissie de volgende paragraaf voor binnen een solidariteitsresolutie voor diverse landen:
“Het ABVV zal ten slotte met grote aandacht de situatie in Venezuela blijven volgen. Het verwijst daarbij naar het komende rapport van het Internationaal Verbond van Vrije Vakverenigingen (IVVV) en zal zich informeren bij zijn Venezolaanse kameraden over hun strijd voor meer sociale rechtvaardigheid en voor een vrij en onafhankelijk syndicalisme.”
Dit is maar een mager beestje tegenover de oorspronkelijke motie en vooral tegenover de belangrijke rol die de Bolivariaanse Revolutie van Hugo Chavez speelt voor de Latijns-Amerikaanse massa’s én vakbondsmilitanten. Er is echter meer nodig om de syndicale vrienden van Venezuela in het ABVV uit hun lood te slaan. De afdeling Antwerpen-Waasland van De Algemene Centrale besloot over deze kwestie tussen te komen op het congres. Eric Lambert (ABVV-delegatie Total raffinaderij) verdedigde tijdens de eerste dag van het ABVV-congres de oorspronkelijke motie. De mensen van de AC van Antwerpen Waasland werken immers al langer aan concrete solidariteit met de vakbonden in het antisyndicale Colombia en kennen vanuit die ervaring ook het belang van Venezuela. Dit was de tussenkomst van de AC Antwerpen-Waasland:
“Als Algemene Centrale hebben we een solidariteitsproject met de Colombiaanse petroleumvakbond. Onze afdeling, de afdeling Antwerpen-Waasland, houdt elke maand 5 eurocent van elke ledenbijdrage af om de bouw te financieren van een vormingscentrum van Fensuagro, de syndicale organisatie van landarbeiders. Daarom zijn we dan ook enorm verheugd met de resolutie over Colombia. Verschillende afgevaardigden van onze Centrale zijn al in Colombia geweest, zoals jullie reeds gehoord hebben het gevaarlijkste land ter wereld om syndicalist te zijn. Wij spraken daar met vrouwen wiens echtgenoot werd vermoord en met mannen wiens broer werd ontvoerd, enkel en alleen omdat zij syndicalist waren. In Colombia is het simpel: de natuurlijke rijkdommen worden er verdeeld tussen de multinationals en de grootgrondbezitters. De gewone bevolking krijgt het hoofdaandeel van de armoede: meer dan 60 procent van de mensen leeft er onder de armoedegrens.
“Colombia is echter, zo konden we enkele weken geleden lezen in Trends, de laatste hoop voor de Noord-Amerikaanse en Europese multinationals. De voorbije jaren zijn er in een aantal Zuid-Amerikaanse landen immers leiders verkozen die een ander model nastreven: namelijk de rijkdom die voortkomt uit de binnenlandse grondstoffen gebruiken om sociale programma’s te financieren. Met andere woorden, olie voor onderwijs, huisvesting en gezondheidszorg. Hugo Chavez, de democratisch verkozen president van Venezuela is letterlijk de motor van deze beweging, die inspirerend en vooral hoopgevend werkt voor heel wat ontwikkelingslanden, ook voor de syndicalisten in Colombia.
“Daarom vragen wij om in deze resolutie de regering Chavez expliciet te feliciteren met haar sociale programma’s. Volgens de Verenigde Naties heeft het alfabetiseringsprogramma de meerderheid van de Venezolanen leren lezen en schrijven. Door het gezondheidsprogramma krijgen miljoenen armen basisgezondheidszorg in hun wijk.
“Uiteraard is Chavez daarbij een doorn in het oog van de bezittende klasse, zowel in Venezuela als in het buitenland. Nadat een staatsgreep tegen Chavez in 2002 was mislukt, organiseerde de patroonsorganisatie in Venezuela zelfs een staking tégen het regime, om zo Chavez tot aftreden te dwingen. De vakbond die door het IVVV – en dus ook door het ABVV – is erkend, ondersteunde de patronale staking tegen Chavez. Dankzij de inzet van heel wat basisvakbondsmilitanten bleven heel wat bedrijven en sectoren in eigen beheer draaien en mislukte de lock-out.
“Daarom vragen wij om in deze resolutie op te nemen dat het ABVV, net zoals de Britse vakbond TUC, banden aangaat met de UNT en vragen we aan de internationale vakbonden verenigd in het IVVV om hetzelfde te doen. De UNT is namelijk een relatief nieuwe vakbond in Venezuela die zich heeft afgescheurd van de corrupte CTV maar die op 3 jaar tijd meer dan 1 miljoen leden telt.
“Ten slotte vragen wij aan het Congres om in deze resolutie zijn verontwaardiging te uiten over de vijandige verklaringen van de regering Bush aan het adres van de Venezolaanse regering en de inmenging van Washington in Venezolaanse aangelegenheden te veroordelen. Hierbij denken wij met afgrijzen terug aan het Chili van Pinochet, die met de hulp van de VS het socialistisch project van president Allende in bloed gesmoord heeft. Wij gaan dit toch geen tweede keer laten gebeuren?”
Het federale secretariaat van het ABVV antwoordde hierop dat ze dan ook contacten zal leggen met de nieuwe Venezolaanse vakbond UNT. Een kleine doorbraak zouden we zeggen. Met de amendementen voorgesteld door Eric Lambert kon het secretariaat echter niet akkoord gaan. Toch kan de discussie over de Bolivariaanse Revolutie nu niet meer weggedacht worden binnen het ABVV. Het debat is geopend en wij willen met onderbouwde argumenten en objectieve gegevens hieraan meedoen. Solidariteit begint immers met correcte informatie.
