Staatsgreepkardinaal van Honduras in België

Op 14 oktober komt Kardinaal Oscar Andres Rodriguez Maradiaga, aartsbisschop van Tegucigalpa (Honduras) en voorzitter van Caritas International, naar Brussel. Volgens het persbericht (1) van Caritas International is er na een bezoek aan Caritas Europa om 11 uur een onderhoud gepland met Europees President Herman Van Rompuy in het kader van het Europees Jaar van de bestrijding van armoede en sociale uitsluiting.  

Zij zullen het samen hebben over de beleidsvoorstellen die de Caritasorganisaties via hun campagne “zero poverty”. Verder zal hij een betoog houden in aanwezigheid van prinses Astrid dat handelt over onze politieke en morele verantwoordelijkheid om de menselijke waardigheid in het centrum van het debat voor meer sociale rechtvaardigheid te plaatsen en zo komaf te maken met het schandaal van de armoede.

Tot slot van de academische zitting zal hij de tweede Prijs Caritas International-Deckers overhandigen. Het is een driejaarlijkse prijs van 75.000 euro die bestemd is voor een persoon of een organisatie die zich onderscheidt binnen een van de werkterreinen van Caritas International (noodhulp, ontwikkelingshulp en opvang en begeleiding van niet-EU-migranten).

Klinkt allemaal zeer waardig en nobel, mocht het niet zijn dat diezelfde Kardinaal Oscar Andres Rodriguez Maradiaga een van de eerste hoogwaardigheidsbekleders was die zich repte om te ontkennen dat er een staatsgreep plaatsvond in Honduras op 28 juni 2009. Letterlijk zei hij toen het volgende over de afzetting en uitwijzing van de grondwettelijk verkozen president Zelaya: "Dit is geen staatsgreep. De stappen die ondernomen werden zijn diegene die voorzien zijn in de grondwet.” (2) Tot op de dag vandaag blijft hij bij dit standpunt en ontkent hij dat met de staatsgreep en het daaropvolgende de facto regime van Micheletti grote schendingen van de mensenrechten gepaard gingen. Tot nu toe zijn hier al ontelbare goed gefundeerde rapporten over gepubliceerd door mensenrechtenorganisaties en internationale instellingen zoals de VN en CIDH.

Maradiaga wordt ondertussen door een groot deel van de katholieke bevolking van Honduras uitgespuwd en geniet veel minder erkenning en geloofwaardigheid als voorheen. Maradiaga werd in het verleden steeds naar voren geschoven als een van de mogelijke pausopvolgers, iets wat hij nu (hopelijk toch!) wel kan vergeten vanwege zijn ambigue rol in het consolidatieproces van de staatsgreep in Honduras.

Hoewel Maradiaga internationaal als progressief beschouwd wordt binnen de katholieke kerk is hij dat voor mensenrechtenactivisten in Honduras zeker niet. Maradiaga is in mensenrechtenkringen zeker geen onbeschreven blad en hij wordt en werd dan ook al meermaals in verband gebracht met de doctrine (3) van de nationale veiligheid van de jaren '80 die gedwongen verdwijningen van studenten, mensenrechtenactivisten, vakbondsmilitanten, boerenleiders enzovoort met zich meebracht. Volgens priester Fausto Milla 1, die als gevolg van de staatsgreep het land moest verlaten, werd de medeplichtigheid of medeweten van de rechtse kerk zeer duidelijk waar het gaat over het bloedbad van Río Sumpul op 14 mei 1980. Het is bijna onmogelijk niet te zien hoe de militaire acties in plaats van tegengehouden eerder vergemakkelijkt werden door de rechtse krachten binnen de kerk. Rodriguez was op dat moment bisschop van het bisdom van Santa Rosa de Copan. Hij ontmantelde de hele structuur van pastorale hulp aan de armen en hun strijd tegen onderdrukking die op poten werd gezet door zijn linkse voorganger José Carranza. (4) Volgens Fausto Milla lijkt Kardinaal Rodriguez dan ook eerder op een kolonel zonder epaulet dan op een pastoor! Dat zei hij al in 1980 en herhaalde hij nog eens net voor hij gedwongen het land moest verlaten en in ballingschap naar El Salvador vertrok afgelopen juli. (5)

Volgens verschillende berichten die aan het licht kwamen maanden na de staatsgreep nam Rodriguez deel aan verschillende vergaderingen in Tegucigalpa in de dagen voorafgaand aan de staatsgreep van 28 juni 2009. Ondertussen is bevestigd dat deze ook bijgewoond werden door de autoriteiten van het parlement en het hooggerechtshof, alsook de Amerikaanse ambassadeur, Hugo Llorens, en andere vertegenwoordigers van het State Department van de VS. (6)

Een paar dagen na de staatsgreep verscheen Rodriguez op de nationale televisiezenders waar hij een verklaring voorlas van de bisschoppenconferentie waarin deze de staatsgreep ondersteunde. Tijdens deze verklaring zei Rodriguez ook nog dat het vervelend zou zijn mocht de grondwettelijke president Zelaya terugkeren omdat dit dan wel eens een bloedbad zou kunnen veroorzaken. (7)

Rodriguez speelde hierbij handig in op de gevoelens van angst en onzekerheid die er die dagen heersten in het land. Het gevolg was dat in plaats van verzoening te betrachten, wat een kardinaal waardig zou zijn, hij op dat moment vertwijfeling en geweld zaaide.

Het Nationaal Front van Volksverzet wist dit echter eerder positief aan te wenden en in haar vormingssessies laat ze de mensen bewust worden van de dominerende en overheersende macht van de kerk. Dit heeft in het gehele land voor minder kerkgangers gezorgd maar voor eens zoveel militante activisten die ijveren voor echte sociale rechtvaardigheid die stilaan maar zeker uitmondt in een Uitgebreid Front als sociaal en politiek alternatief. 

(1) http://www.caritas-int.be/nl/index.html

(2) http://www.cronica.com.mx/nota.php?id_nota=445048: Rodriguez: “No es un golpe de Estado. Los pasos dados son los previstos por la Constitución"

(3) Achtergrondinfo over de doctrine van nationale veiligheid in de jaren 80: The United States’ Anti-Democratic Pattern in Honduras

http://www.progressive.org/node/133028

(4) Wie is Padre Fausto Milla?:

http://www.derechos.org/nizkor/honduras/doc/milla.html

(5) Diario Tiempo, edición de 21 de enero de 1982. Pág. 8

(6) Ondertussen is hij terug naar Honduras gekeerd.

(7) http://www.kaosenlared.net/noticia/washington-golpe-estado-honduras-aqui-estan-pruebas