Onder het mom van de strijd tegen drugshandel lanceerde Trump eind augustus een golf van imperialistische aanvallen op Venezuela. Washington heeft een prijs van 50 miljoen dollar op het hoofd van president Maduro gezet en hem op 24 november tot terrorist verklaard, samen met zijn hele regering. Dit betekent een enorme escalatie en geeft de VS een rechtvaardiging om militaire aanvallen uit te voeren op Venezolaans grondgebied.
Een kwart van de operationele Amerikaanse marine is ingezet in het Caribisch gebied, waaronder het grootste vliegdekschip, de USS Gerald Ford, dat vanuit de Middellandse Zee naar het Caribisch gebied is gestuurd. De Verenigde Staten hebben tot nu toe 20 boten (voornamelijk snelle motorboten en vissersboten) vernietigd en 80 mensen gedood. Wat zit hierachter?
Een van de factoren is de natuurlijke rijkdom van Venezuela, die de Verenigde Staten zich willen toe-eigenen. We hebben het hier over de grootste oliereserves ter wereld. Dit alles tegen de achtergrond van de dalende populariteit van Trump: omdat hij zijn grootse beloften over de terugkeer naar een gouden eeuw voor de VS niet kan waarmaken, rekent hij op degenen die altijd al hebben gestreefd naar een regimewisseling in Venezuela en Cuba om steun te krijgen. De agressie tegen Venezuela maakt deel uit van een bredere offensief tegen de landen in de regio die zich hebben opengesteld voor China. In de afgelopen twintig jaar is China uitgegroeid tot de belangrijkste handelspartner van Zuid-Amerika, met miljardeninvesteringen in infrastructuur zoals de diepzeehaven van Chancay in Peru, en is het de grootste kredietverstrekker van Venezuela.
Omdat het niet kan concurreren met de Chinese investeringen, zet het Amerikaanse imperialisme in op agressie en chantage om zijn invloed in de regio te stabiliseren: Panama werd gedwongen zich terug te trekken uit de Chinese maritieme zijderoute en twee Chinese havens aan het Panamakanaal te verkopen. Trump heeft de druk op Brazilië en Colombia opgevoerd door invoerrechten en sancties op te leggen, terwijl hij president Milei, bijgenaamd “de kettingzaag”, in Argentinië onvoorwaardelijk steunt. We hebben geen illusies over de regering-Maduro, die volledig heeft gebroken met de Bolivariaanse revolutie en een repressief burgerlijk regime heeft ingesteld. De revolutionaire leider Chávez nationaliseerde bedrijven en onteigende landbouwgrond, terwijl Maduro privatiseert en het land teruggeeft aan de grootgrondbezitters.
Zijn regime richt zich bewust tegen de arbeiders en de sociale bewegingen, zijn relaties met de massa's zijn puur cliëntelistisch. Daarom zet hij nu in op volstrekt belachelijke oproepen tot vrede gericht aan Trump. De Venezolaanse kameraden van de RCI rekenen op de kracht van de internationale arbeidersklasse, inclusief die in de VS. Ze stellen dat de verdediging van het land niet in handen is van een corrupte regering en generaals en verklaren: “Een kracht die in staat is om zich tot het uiterste te verzetten tegen elk imperialistisch militair avontuur vereist het initiatief van de arbeiders en het volk, hun creativiteit en energie, hun vermogen om te strijden tegen al hun vijanden en voor al hun democratische en sociale rechten.” Imperialisten buiten het Caribisch gebied – Handen Af van Venezuela en Zuid-Amerika!
