De barmhartige ongerustheid van de internationale media voor de "geestelijke" gezondheid van de mensheid en van de Cubaanse bevolking in het bijzonder is echt ontroerend. Ondanks het "evangelisch" karakter van het Pausbezoek werd het snel duidelijk dat het Vaticaan van de gelegenheid gebruik wenste te maken om het regime de les te spellen over het gebrek aan democratie en mensenrechten. Maar het kwam er vooral op aan alle verworvenheden van de Cubaanse Revolutie proberen te begraven onder tonnen laster en vervalsingen.Het eerste dat we als marxisten moeten zeggen over Cuba is dat de Cubaanse Revolutie en zijn verworvenheden op het vlak van het onderwijs, de gezondheid, de huisvesting enz. (dankzij de genationaliseerde en geplande economie) een duidelijke historische rechtvaardiging genieten. De Cubaanse revolutie heeft daarom ook veel sympathie bij miljoenen jongeren en militanten van de arbeidersbeweging in de hele wereld. Vandaar ook de inspanningen van het imperialisme om het te ondermijnen. Het Pausbezoek maakt deel uit van deze pogingen om het bestaan van het regime ongedaan te maken. Een belachelijk spektakel als je het mij vraagt. De eerste dag van het bezoek wierpen alle schijnheilige moralisten de armen in de lucht toen Castro bij het onthaal van de Paus de rol van de Kerk op de korrel nam tijdens de Spaanse verovering van het Amerikaanse continent. De Kerk was mede-verantwoordelijk voor de de opeenvolgende volkerenmoorden en trad op als geestelijke arm van de reactie, in het bijzonder tijdens de Inquisitie.
De Paus had het natuurlijk over democratie en mensenrechten. Wat een cynisme! Het is precies het Vaticaan dat de meest bloeddorstige dictaturen van deze eeuw heeft gesteund of gedogen: de fascistische opstand in Spanje met Franco, haar stilzwijgen tegenover de dictaturen in Chili en Argentinië, de vervolging en excommunicatie van de voorstanders van de Bevrijdingstheologie, de meest progressieve groep in de Katholieke kerk.De Paus predikt het eerherstel van de familie. Hij veroordeelt de echtscheiding, het overspel en de seksuele losbandigheid in Cuba. In Cuba heeft de vrouw dankzij de revolutie een legale status gekregen die haar bevrijdt uit haar onderworpen positie. Het imperialistisch embargo, het isolement van de revolutie en de bureaucratische aderverkalking van de economie en het politieke regime maken wel dat talrijke vrouwen weer verplicht worden zich te prostitueren. Cuba is nu in openlijke concurrentie in de Caraïben met de Dominicaanse republiek als trekpleister voor het internationaal sekstoerisme. Maar dat aspect van de vrouwenonderdrukking vinden we niet terug in de "evangelische boodschap". De Paus bekommert zich niet alleen om spirituele zaken: hij heeft ook zeer wereldse belangen.Hij heeft toegang gevraagd tot de media en het onderwijs. Privileges voor de afstomping van de geest teneinde van binnenuit de "revolutie van de haat" te kunnen bekampen. Het is juist dat de Paus ook de opheffing van het economische embargo heeft gevraagd. Maar dat vragen ook de meeste kapitalistische Europese landen, met de hoop zo meer invloed te kunnen uit oefenen op de ontwikkeling van het regime naar het kapitalisme. Zijn verklaringen tegen het wilde kapitalisme zijn welkom. Maar door de ergste overdrijvingen van het kapitalisme aan de kaak te stellen wil hij zijn gezag over de verarmde massa’s in de zgn. Derde Wereld versterken en tegelijkertijd het systeem in stand houden. In deze hele zaak mogen we niet vergeten dat de Paus op persoonlijk verzoek van Castro naar Cuba is gekomen. De Cubaanse leiders vergissen zich volledig indien ze denken dat ze het regime gaan redden door te manoeuvreren zoals ze doen tussen de verschillende imperialistische landen en het Vaticaan. Niets vervangt de mobilisatie, de solidariteit en de steun van de Cubaanse en internationale arbeidersklasse tegen de imperialistische druk. Op een zekere manier heeft het Cubaanse regime ook het gezag van de Paus versterkt, zeker wanneer Castro beweert dat er geen groter tegenstander is van het imperialisme dan Johannes PaulusII.
Het is niet met Pauselijke bezoeken dat de Cubaanse arbeiders en boeren zich zullen kunnen bevrijden van de imperialistische omsingeling, maar enkel door de internationalisering van de revolutie, de solidariteit in de wereld en het behoud van een genationaliseerde en geplande economie en de vestiging van een echte arbeidersdemocratie in Cuba.
