Terwijl de aandacht van de wereld gericht is op de oorlog in Irak, is er in Israël een andere strijd uitgebroken: de klassenstrijd. Een week geleden kondigde de minister van Financiën, Benjamin Netanyahu, een plan aan dat het mes zou zetten in overheidsuitgaven (11,4 miljard sjekel of 1,5 miljard pond). Het begrotingstekort is immers gestegen tot een nooit geziene 6 procent van het bruto binnenlands product.
De laatste twee jaren heeft Israël te kampen met een zware economische crisis. De werkloosheid (iets wat zo goed als onbekend was in het verleden) is gestegen met ongeveer 15 procent. Israëls hightech bel is een paar jaar geleden uit elkaar gespat en de beursnoteringen zijn scherp gedaald. Tezelfdertijd concentreert Sharon zijn inspanningen op het onder de knoet houden van het Palestijnse volk. Nu is hij van plan een enorme muur rond de hele Westbank te laten bouwen. Aanvankelijk werd dit voorgesteld als een omheining “om de terroristen buiten te houden”, maar nu is hij van plan om de muur ook uit te breiden tot de Jordaanse vallei. Dit komt neer op de oprichting van een reusachtige gevangenis voor het Palestijnse volk, dat al onderdrukt wordt door het Israëlische leger. Hij heeft tevens de uitgaven voor defensie en veiligheid verhoogd.
Tegelijk ondersteunt Sharon de kolonisten en doet hij serieuze toegevingen aan de extreem-rechtse orthodoxe zionistische partijen. Dat doet hij omdat hij deze partijen moest sussen om ze aan boord van zijn coalitie te houden. Op die manier liep het begrotingstekort uit de hand door een combinatie van een economische neergang, die leidde tot verminderde belastinginkomsten, en stijgende defensie-uitgaven.
In plaats van dus te snijden in deze uitgaven, zet Sharon het mes in de sociale uitgaven. Israël krijgt per jaar van de VS ook meer dan 4 miljard dollar aan hulp. Niet lang geleden beloofden de VS een pakket van 10 miljard dollar, maar daar hangen een aantal voorwaarden aan vast. Netanyahu, de minister van Financiën, verklaarde dat dit geld er zal komen als Israël een “coherent economisch plan” volgt. Dat betekent dat de VS met geld op de proppen zullen komen op voorwaarde dat de regering-Sharon snijdt in de sociale uitgaven en privatiseringsmaatregelen treft.
Eén zaak wordt hierdoor erg duidelijk. De bondgenoten van de VS zijn in Israël niet de gewone Israëlische arbeiders. Dat is enkel de Israëlische heersende klasse die banden heeft met de VS. Zij hebben dezelfde belangen. Terwijl de VS dus oorlog voeren in Irak, oefenen ze druk uit op Sharon (alsof hij nog een duwtje nodig heeft) om een oorlog te voeren tegen de werkende mensen van Israël.
Zoals het gezegde luidt, lokt elke reactie echter een gelijkwaardige tegenreactie uit. De belangrijkste Israëlische vakbondsfederatie, de Histadrut, is woedend over de regeringsplannen om duizenden banen te schrappen in de publieke sector. De regering is tevens van plan te snijden in de lonen. Twee zondagen geleden kondigde de Histadrut een arbeidsdispuut af. Dat zou hen dan in staat stellen hun leden te laten stemmen over stakingsacties. Wat voorbereid wordt, is een algemene staking. Indien deze doorgaat zou hij overheidsdepartementen, de meeste transport- en openbare diensten treffen. Vele private ondernemingen zouden eveneens getroffen worden door de staking en dit zou de economie tot stilstand kunnen brengen. De voorzitter van Histadrut, Amir Peretz, werd aldus geciteerd: “Histadrut zal niet het slachtoffer zijn van het economische programma en zal er zonder compromissen voor strijden dat dit ongedaan wordt gemaakt. We zijn niet van plan deze strijd te verliezen.”
Zoals we al vaak benadrukt hebben, zal de crisis van het kapitalisme onvermijdelijk een effect hebben op de Israëlische arbeiders, net zoals op werkenden over de hele wereld. De zionistische heersende klasse is erin geslaagd de arbeiders van Israël in hun kamp te lokken. Maar wat heeft het kapitalisme de Israëlische arbeiders te bieden? Nu is het duidelijk. Wat het te bieden heeft zijn besnoeiingen in sociale uitgaven, met als gevolg besnoeiingen in de pensioenen, onderwijs, gezondheidszorg enzovoort, gecombineerd met privatisering van de publieke voorzieningen, waardoor deze zullen worden zoals die in Groot-Brittannië.
Dit is een recept voor de heropleving van de klassenstrijd in Israël, en dat is nog maar het begin. Eens de arbeiders van Israël zich beginnen te roeren, zullen vele zaken uitgeklaard worden. Ze zullen leren uit hun eigen bittere ervaring dat hun echte vijand niet het Palestijnse volk is, maar hun eigen regering. We hebben er vertrouwen in dat de Israëlische werkenden na verloop van tijd hun rechtmatige plaats zullen opnemen in de strijd van de arbeiders van de wereld die zich ontplooit over alle vijf de continenten.
