Iran: de macht vloeit naar de straat

De afgelopen dagen hadden opnieuw massademonstraties plaats in Iran. Miljoenen mensen komen op straat en er zijn verslagen waaruit blijkt dat de mensen de controle van de straten in handen nemen, politiebureaus afbranden en zelfs over politie die weigert om op demonstranten te schieten. Dit zouden wel eens de laatste dagen van het gehate IRI-regime kunnen zijn. Indien er een revolutionaire leiding aanwezig was, zouden de uren van de Islamitische Republiek geteld zijn. Wij publiceren dit artikel vertaald van www.marxist.com, gebaseerd op vele ooggetuigenverslagen.

Een jaar geleden zou het onmogelijk zijn geweest om aan te nemen of zelfs nog maar te denken dat de macht van het islamitische regime in Iran zou worden uitgehold zoals vandaag gebeurt en dat de macht, onder de enorme druk van de mensen, op straat zou komen te liggen. Het is een eenvoudige vergelijking: miljoenen mensen komen op straat en er is gewoon niet genoeg politie en leger om ze in bedwang te houden.

26 en 27 december 2009 vielen samen met de Tasoa Ashoora, waarop de Sjiietische moslims traditioneel rouwen ter herdenking van Imam Hossein, een kleinzoon van de profeet Mohammed, die werd gedood op Ashoora. Net zoals in iedere andere religieuze traditie wordt deze gebeurtenis in het algemeen door de massa's gezien als een kermis of braderij. Dit jaar, te midden van een revolutionaire beweging die zes maanden geleden begon en de Iraanse samenleving heeft doen beven op haar grondvesten, heeft men besloten om er een dag van protest van te maken. Het werd dan ook al enige tijd algemeen aangekondigd dat 26 en 27 december dagen van massaal protest zouden worden. Men zou echter kunnen zeggen dat er veel meer gebeurd is dan in de lijn van de verwachtingen lag.

Nadat op 26 december honderdduizenden demonstreerden in steden door heel Iran heen, kwam de echte confrontatie op zondag 27 december. Op die dag waren de straten in de steden van Iran gevuld met miljoenen mensen en kwamen ze terecht in een open gevecht met troepen van het regime. Niet alleen dat. Veel straten, vooral in de centrale gebieden van Teheran, werden daadwerkelijk bezet en kwamen onder controle van de mensen. In verschillende steden van Iran hebben de mensen stations van politie en Basij ingenomen, sommigen werden in brand gestoken in andere gevallen probeerden ze wapens te verkrijgen.

Ook een zeer belangrijke ontwikkeling is dat uit sommige verslagen blijkt dat een aantal ordekrachten hebben geweigerd om op mensen te schieten en dus orders van hun bevelhebbers naast zich neerlegden. Een verslag van Jaras (Green Way Movement network), een van de meest geloofwaardige nieuwsbronnen, stelde:

"De correspondent van Jaras meldt dat botsingen in heel Teheran intenser worden en dat de politie de controle over een groot aantal wijken is verloren. Militaire bevelhebbers hebben hun manschappen opgedragen in het centrum van Teheran met scherp te schieten om demonstranten uiteen te jagen. Maar er zijn er die de opdracht weigeren, waardoor er geschillen ontstaan tussen hen en bevelhebbers."

Een correspondent van Jaras aanwezig bij de confrontaties rond Enqelab Square zegt: "Na dit geschil zei een van de bewakers: 'Ik zal nooit mensen van mijn eigen land doden', hij werd vervolgens geslagen door zijn commandant, die dreigde met de militaire rechtbank. " (Special Guard Forces Refuse to Shoot People).

De protesten bleven geenszins beperkt tot Teheran en honderdduizenden kwamen de straat op in Kermanshah, Shiraz, Isfahan, Qom, Mashhad, Arak, Lahijan, Najaf Abad, Salmas, Naqade, Robat Karim enzovoort.

Zoals in elke revolutie waren de meeste ogen op de hoofdstad, Teheran, gericht. Die was getuige van de felste gevechten tussen de mensen en de strijdkrachten. Minstens acht mensen werden gedood (inclusief Seyed Ali Mousavi, een jonge neef van Mirhossein Mousavi, de hervormingsgezinde islamitische presidentskandidaat, wiens dood politieke gevolgen zal hebben).

Het regime was zo bang dat 'bepaalde politie en Basij-stations [in Teheran] werden geëvacueerd om te voorkomen dat de mensen geweren in handen zouden krijgen. (Basij and Police Stations Evacuate to Prevent Guns Reaching People & Reports from Isfahan).

Laten we snel even de feiten op een rijtje zetten: mensen vechten niet alleen terug tegen de krachten van het regime, maar veroveren politiebureaus en nemen straten onder hun eigen controle; sommige krachten weigeren om te schieten op demonstranten; leuzen als "Dit is de maand van het bloed, Khamenei zal worden omvergeworpen" en "Khamenei moet weten dat hij binnenkort omvergeworpen zal worden." Het is duidelijk dat de macht naar de straten verschuift!

Waar doet dit je aan denken? Een revolutie, natuurlijk.

Dat is nu net de stemming onder de mensen en in het bijzonder de jongeren in Iran. Veel politieke persoonlijkheden, bijna iedereen die toegang heeft tot massacommunicatie, deed de laatste paar maanden zijn best om 'revolutie' een vuil woord te maken. Ze zeggen dat de mensen niet opnieuw een 'mislukte revolutie' mogen maken. Maar het woord wordt meer dan ooit gebruikt nu. Iraniërs uit alle lagen van het leven, zelfs degenen die een paar dagen geleden een hervormingsgezinde positie verdedigden, zeggen: "Er komt een revolutie".
Dit bevestigt onze perspectieven die van bij de start duidelijk maakten dat dit het begin van een revolutie is.

Wat staat ons te wachten?

Terwijl dit artikel wordt geschreven, is het nachtfestival van Shaame Ghariban (op Ashoora's 's avonds) van start gegaan en zijn er overal protesten gaande. In enkele steden werd een de facto staat van beleg ingesteld. Sommige centrale gebieden van Teheran zijn onder effectieve controle van de mensen. Er zijn pogingen geweest de gebouwen van de Nationale TV & Radio in te nemen. Het is onduidelijk wat de mensen naar huis zou doen terugkeren.

Indien er een soort van leiderschap voor de beweging zou zijn, was de val van het regime een kwestie van dagen. Het ontbreken van een dergelijk leiderschap zou de ineenstorting van het regime kunnen vertragen, maar niet tegenhouden. De dagen het regime zijn geteld... letterlijk.

De arbeidersklasse die een directe rol op zich neemt is het belangrijkste ontbrekende element. Werknemers die op het toneel verschijnen met hun eigen algemene staking, waardoor de samenleving tot stilstand wordt gebracht, zou echt het doodvonnis voor de Islamitische regime betekenen. Het ontbreken van een revolutionaire leiding en slechte organisatie van de werknemers is er echter de oorzaak van dat dit nog niet gebeurt.

De gebeurtenissen van 27 december tonen eens te meer en duidelijker dan ooit aan dat de macht van het regime ondermijnd is en dat het zal instorten, vandaag of morgen, via de ene of de andere methode.

De val van het regime zal slechts een inleiding tot een periode van acute klassenstrijd in Iran inluiden. De plicht van de Iraanse marxisten blijft de vorming van een revolutionaire onafhankelijke partij van de werkende klasse die de arbeiders in deze periode naar de overwinning zou kunnen leiden. Belangrijke gevechten liggen voor ons!

Opmerking: de meeste van de feitelijke informatie in deze tekst komt uit Persian2English Blog, een website beheerd door een paar activisten uit Toronto die ook hulp krijgen van mensen in Europa en andere regio's. De auteur van dit artikel is een van hen. Ze houden zich de laatste twee dagen wakker om ontvangen nieuws meteen te vertalen naar het Engels om de muur van censuur van het regime te breken.

Video's

Protest op Taleghani Street, Teheran

{youtube}ZaAsDIayoL0{/youtube}

Basij en speciale Garde vallen aan
{youtube}56msvGlC5MM{/youtube}

Burgers nemen het lichaam van een vermoorde demonstrant mee
{youtube}-biKPm4wX7M{/youtube}

Iraanse burgers steken motorfietsen van politie 'in brand en verdedigen zich van Basij en aanvallers in burger
{youtube}AJ-x_vJyGvs{/youtube}

Grote Khamenei-foto verscheurd en op straat gegooid, zodat auto's er over rijden.

{youtube}RzXRSMfALp8{/youtube}

Iraniërs vallen politiewagen aan en laten gevangenen op de achterbank vrij