President Obama
Wat voor presidentschap kunnen we nu van Obama verwachten? Hij mag dan wel veel inspirerende en belovende dingen gezegd hebben tijdens zijn campagne, maar als je tussen de regels leest is het duidelijk dat hij ervoor gezorgd heeft zich tot weinig concreets te verbinden. Sterker nog, al voor hij verkozen was nam hij afstand van vele van zijn beloftes om de immer stijgende verwachtingen te doen afnemen.
Met mensen als Michael Moore die het "Het Beloofde Land" noemen kan je echter zeker zijn dat de mensen resultaten verwachten - en snel. Obama's raadgevers en de pers hebben dit goed begrepen en hebben er snel voor gezorgd om de verwachtingen en het gevoel van extase te temperen die hem aan de macht gebracht hebben. Tijdens de verkiezingsnacht op MSNBC drukten analisten zich al bezorgd uit over het feit dat vele Obama aanhangers "teleurgesteld" zouden kunnen zijn. Een van de adviseurs van Obama zei aan de Britse krant The Times dat eerste weken na de verkiezing cruciaal zouden zijn, "opdat er geen grote stemmingswisseling van uitbundigheid en euforie naar wanhoop zou zijn." (http://www.timesonline.co.uk/tol/news/world/us_and_americas/us_elections/article5051118.ece)
In datzelfde artikel met de titel "Barack Obama komt buiten met plannen om de verwachtingen na de verkiezingsoverwinning bij te sturen" schrijft The Times:
"In een interview met een radiostation in Colorado leek meneer Obama al bezig met het verlagen van de verwachtingen. Toen hem werd gevraagd over zijn doelen voor de eerste honderd dagen zei hij dat hij meer tijd zou nodig hebben om grote en dure zaken als de ziekteverzekering, de opwarming van de aarde en Irak te behandelen. ‘De eerste honderd dagen zullen belangrijk zijn, maar het zijn waarschijnlijk de eerste duizend dagen die het verschil zullen maken', zei hij. Hij herinnerde de menigtes de afgelopen dagen er ook aan hoe ‘moeilijk' het zal zijn om zijn doelen te bereiken, en dat het tijd zal nodig hebben. ‘Ik ga hier niet staan en beweren dat dit alles makkelijk zal zijn - zeker nu niet', zei Obama toen hij gisteren een bijeenkomst in Sarasota, Florida toesprak, en citeerde daarbij ‘de kosten van de economische crisis, en de kosten van de oorlog in Irak.'"
De polarisatie van de Amerikaanse samenleving neemt toe, zowel naar links als naar rechts. In het vuur van de verkiezingscampagne zijn er krachten opgeroepen die terug onder controle gebracht moeten worden. De voormalige rivalen moeten nu met man en macht zorgen dat orde en kalmte het haalt. McCain sprak over nationale eenheid en steun voor de nieuwe president in zijn concessiespeech. Obama zette de toon voor zijn presidentschap in zijn overwinningtoespraak (http://www.zimbio.com/Obamamania/articles/953/Barack+Obama+Acceptance+Speech+Transcript). Wij geven hier een aantal citaten.
"Ik weet dat jullie dit niet deden enkel maar om een verkiezing te winnen, en ik weet dat jullie het niet voor mij gedaan hebben. Jullie hebben het gedaan omdat jullie de grootte van de taken voor ons begrijpen. Zelfs terwijl we vannacht feestvieren weten we dat de uitdagingen van morgen de grootsten van ons leven zijn - twee oorlogen, een planeet in gevaar, de ergste financiële crisis van de eeuw. Zelfs terwijl we hier vannacht staan weten we dat dappere Amerikanen wakker worden in de woestijnen van Irak en de bergen van Afghanistan om hun leven te wagen voor ons. Er zijn moeders en vaders die wakker zullen liggen nadat de kinderen in slaap gevallen zijn en zich afvragen hoe ze de hypotheek zullen aflossen, of hun doktersrekeningen betalen, of hoe genoeg te sparen om naar de universiteit te kunnen gaan. Er is een nieuwe energie te oogsten en nieuwe banen om te scheppen, nieuwe scholen om te bouwen, dreigingen die het hoofd geboden moeten worden en allianties die hersteld moeten worden.
"De weg vooruit is lang. Onze klim zal steil zijn. We raken er misschien niet binnen een jaar of zelfs niet binnen een ambtstermijn, maar Amerika - ik ben nooit meer hoopvol geweest dan vannacht dat we er zullen raken. Ik beloof jullie - als een volk zullen we er raken.
"Er zullen problemen en valse starten zijn. Er zijn velen die het niet eens zullen zijn met elke beslissing of politiek die ik maak als president, en we weten dat de overheid niet elk probleem kan oplossen. Maar ik zal altijd eerlijk zijn met jullie over de uitdagingen waar we voor staan. Ik zal naar jullie luisteren, vooral als we het niet eens zijn. Bovenal zal ik jullie vragen om mee te doen met het werk deze natie te heropbouwen op manier waarop het in Amerika al 221 jaar gedaan wordt - blok per blok, steen per steen, hand per hand.
"Wat 21 maanden geleden begonnen is diep in de winter moet op deze herfstavond niet beëindigd worden. Enkel deze overwinning is niet de verandering die we zoeken - het is enkel de kans voor ons om die verandering te brengen. En dat kan niet gebeuren als we teruggaan naar de manier waarop de dingen waren. Het kan niet zonder jullie gebeuren.
"Laat ons dus een nieuwe geest van patriottisme oproepen; van dienstbaarheid en verantwoordelijkheid waarbij elk van ons zich inzet en harder werkt, niet enkel voor onszelf, maar voor elkaar. Laat ons herinneren dat als deze financiële crisis ons iets geleerd heeft, het wel is dat we geen bloeiende Wall Street kunnen hebben terwijl Main Street eronder lijdt - in dit land zijn we voorspoedig of miserabel als één natie, als één volk.
"Laat ons de verleiding weerstaan om terug te vallen op dezelfde rivaliteiten en kleingeestigheid en onvolwassenheid tussen de twee partijen die onze politiek te lang vergiftigd heeft. Laat ons herinneren dat het een man van deze staat was die voor het eerst de republikeinse vlag naar het Witte Huis heeft gebracht heeft - een partij gebaseerd op waarden als zelfredzaamheid, individuele vrijheid en nationale eenheid. Dat zijn waarden die we allemaal delen, en hoewel de Democratische partij vannacht een grote overwinning heeft geboekt, doen we dat met een zekere nederigheid en vastberadenheid om de kloven te dichten die onze vooruitgang hebben tegengehouden. Zoals Lincoln zei tegen een natie veel meer verdeeld dan de onze, we zijn geen vijanden maar vrienden, hoewel passie onze banden van affectie onder druk heeft gezet mogen ze niet gebroken worden."
Daar hebben we het dus, direct van de bron. We moeten onze verschillen opzij zetten, harder werken, op onszelf vertrouwen, niet te veel van de overheid verwachten, de buikriem aanhalen, verdere offers maken en allemaal vrienden zijn. In wezen is dit veel van dezelfde boodschap die Bush gaf aan de natie na 11 september (http://www.socialistappeal.org/content/view/54/56/) toen hij ook opriep tot nationale eenheid. Het idee van nationale eenheid lijkt mooi op papier, en het trekt miljoenen mensen aan die oorlog, racisme, seksisme, homofobie en verdeeldheid beu zijn. Onder kapitalisme betekent nationale eenheid echter het ondergeschikt maken van de belangen van de werkende klasse meerderheid aan de belangen van de kapitalistische minderheid. We zijn misschien allemaal "Amerikanen", maar we zijn niet allemaal "gelijk". De Amerikaanse samenleving is verdeeld in klassen, en deze klassen hebben tegengestelde en onoverbrugbare tegenstellingen. De ene klasse buit uit en leeft van de arbeid van de andere klasse. De ene klasse concentreert de overgrote meerderheid van de rijkdom in haar zakken terwijl miljoenen amper genoeg hebben. Een klasse domineert de politiek van het land en controleert de overheid. Een klasse maakt en dwingt alle wetten af om haar belangen te verdedigen.
Als het tweepartijenstelsel dan toch kleingeestig, onvolwassen en vergiftigd is, waarom houden we dan de farce in stand van twee politieke partijen van de heersende klasse als ze in feite twee vleugels van dezelfde partij zijn? Het is ook ongelofelijk veelzeggend dat Obama naar Lincolns overwinningspeech refereert. We zullen hem er aan moeten herinneren dat ondanks Lincolns vriendelijke woorden enkel een lange bloedige burgeroorlog er in slaagde om de kloven in de samenleving te dichtten, kloven die letterlijk de natie verscheurden. In de tijd van de burgeroorlog was het land verdeeld tussen het kapitalistische noorden en het slavenhoudende zuiden. Vandaag is het land verdeeld in twee grote klassen: de werkende klasse en de kapitalistische klasse. De twee proberen te verzoenen is hetzelfde als peren van een appelboom verwachten. Obama en zijn raadgevers weten dat grote explosies van klassenstrijd op de agenda staan. Zijn job is om die strijd binnen "veilige" limieten te houden.
Obama is dus verplicht een aantal cosmetische veranderingen aan te brengen. Hij moet de indruk wekken dat hij iets nieuws en anders doet. Na 8 jaar Bush zal er iets van wittebroodsweken zijn, een periode waarbij Amerikanen zullen wachten en kijken om te zien wat ze de komende maanden en jaren kunnen verwachten. Hij wordt verwacht snel de toon van zijn nieuwe administratie te zetten, terwijl Bush nog een paar maanden rond het Witte Huis strompelt. Obama zal waarschijnlijk snel belastingsverminderingen voor "de middenklasse" aankondigen en tegelijk proberen de belastingen te verhogen voor de rijken. Meer waarschijnlijk zal hij enkele belastingsverminderingen voor de rijken van Bush terugdraaien, waarbij we uitkomen op de tijd van de belastingsniveaus onder Reagan, Bush senior en Clinton: met andere woorden de tijd toen besparingen in sociale uitgaven en zware militaire uitgaven pas goed begonnen. Als hij dan toch de belastingen voor de rijken verhoogt is het nog maar de vraag hoeveel zij effectief zullen betalen. Er zijn duizend en één achterpoortjes die ze gebruiken om niet te moeten bijdragen aan de publieke schatkist.
Hij heeft ook al aangekondigd dat elke verhoging van uitgaven ergens anders besparingen veronderstelt. Met een economische crisis die de geschatte belastingsinkomsten ziet verminderen en een astronomisch militair budget (meer dan 500 miljard dollar per jaar) zijn bijkomende besparingen, zeker in de publieke sector, eerder vroeger dan later te verwachten. Besparingen in federale programma's betekenen dat de staten en lokale overheden de rekeningen moeten bijpassen. Om de eindjes aan elkaar te knopen zullen ze ofwel de lokale BTW en onroerende taksen moeten verhogen, ofwel toestaan dat infrastructuur, scholen en andere openbare diensten verder verkommeren. Hoe dan ook, de last zal meteen op de rug van de werkenden en de armen geplaatst worden.
Een aantal anekdotische commentaren van mensen dicht bij Obama onthullen hun eigen verwachtingen voor zijn administratie. Obama's vice-president Joe Biden liet recent in een interview dreigend optekenen dat tijdens de eerste zes maanden van het presidentschap van Obama de loyaliteit van zijn aanhangers zou getest worden, en dat ze zich achter hem zullen moeten scharen; een duidelijke hint naar een verwachtte controversiële maatregel of ontwikkeling (http://blogs.abcnews.com/politicalradar/2008/10/biden-to-suppor.html).
Tom Daschle, voormalig leider van de Democraten in de senaat en kanshebber op de post van Chief of staff in het Witte Huis, zei recent dan weer dat de winnaar van de verkiezingen slechts 50 procent kans had op een tweede termijn in 2012 (http://www.theaustralian.news.com.au/story/0,25197,24407777-17062,00.html). Met andere woorden, zijn dichtste raadgevers verwachten dat zijn maatregelen onpopulair zullen zijn. Wat kunnen we dan ook anders verwachten van iemand die de Patriot Act steunde en voor een toegenomen overheidssurveillance van Amerikaanse burgers stemde?
De olie-industrie en de buitenlandpolitiek van Obama
Velen zijn ziek van Bush en zijn connecties met de olie-industrie, maar een diepere kijk op Obama's energiepolitiek zou zijn aanhangers, vooral diegenen bezorgd om milieu, tot nadenken moeten stemmen. Om te beginnen promoot hij naast het gebruik van wind- en zonne-energie ook het gebruik van kernenergie en steenkool (hoewel hij het "schone steenkool" noemt). Net als McCain is hij voorstander van het boren naar olie op zee. Obama stemde ook voor de Bush- en Cheney-energiewet van 2005, waarbij hij zei dat het het beste was dat we nu kunnen doen. Ironisch genoeg stemde John McCain tegen.
Als het aankomt op buitenlandpolitiek zal Obama meer zijn als Madeleine Albright en Bill Clinton (Clinton die tijdens zijn ambtstermijn Irak, Soedan, Afghanistan en Joegoslavië liet bombarderen, en wiens economische sancties een miljoen doden heeft veroorzaakt in Irak) dan als de neoconservatieven rond Bush. Met andere woorden, hij zal verdergaan met het verdedigen van de Amerikaans imperialistische belangen, zij het dan minder arrogant en met een meer diplomatisch laagje. Zijn keuze voor Joe Biden, die voor de opsplitsing van Irak was, is slechts een enkele indicatie hiervan.
De aandacht gaat uit naar economische kwesties, maar de oorlogen in Irak en Afghanistan, om maar te zwijgen van de situatie in Pakistan, het hele Midden-Oosten en Latijns-Amerika, relaties met Iran, Rusland en China,... al deze zaken blijven een grote uitdaging vormen voor de nieuwe administratie. Obama zal waarschijnlijk de hand uitsteken naar het Midden-Oosten met een verwachte speech met maatregelen ergens in het Midden-Oosten. Hij zal waarschijnlijk een beetje schuiven met de troepen en oproepen tot "dialoog" met Syrië, Iran en anderen, en tegelijkertijd "alle opties op tafel houden". Zijn fundamentele politiek in de regio zal echter niet veel anders zijn dan die van Bush. Het is geen toeval dat een van zijn eerste daden na het winnen van de democratische nominatie het zorgen voor een positieve relatie met de American Israel Public Affairs Committee (AIPAC) was, de belangrijkste pro-Israëlische lobby groep en een van de belangrijkste steunpilaren van Bush.
Terwijl hij vaardig elke echte toezegging over Irak ontwijkt heeft Obama succesvol een andere "lok en verander"-truc toegepast om anti-oorlogskiezers te laten stemmen voor een pro-oorlogskandidaat. Hij heeft in feite expliciet gezegd dat alle troepen die uit Irak teruggetrokken worden naar Afghanistan gestuurd moeten worden. Hoe dan ook is het Amerikaans imperialistische avontuur in Irak gedoemd te mislukken en zullen de troepen uiteindelijk weggehaald worden. Hoe dan ook zullen het Pentagon en de megabedrijven er alles aan doen om de grote basissen die zij bouwden in Irak te behouden. Door de troepen terug te trekken naar deze basissen kan Obama het idee wekken dat hij de oorlog inperkt terwijl hij toch Amerikaans imperialistische macht in het Midden-Oosten blijft projecteren.
Hij heeft zich ook agressief opgesteld tegenover Iran, sluit een invasie van Pakistan niet uit, en noemde de democratisch verkozen Venezolaanse president Hugo Chavez een dictator. Het is op zijn zachtst gezegd onwaarschijnlijk dat hij de vierde Amerikaanse vloot zal ontbinden, een vloot die dit jaar werd gereactiveerd om Latijns Amerika en de Caraïben te "patrouilleren". Hij heeft ook beloofd om het gevangeniscomplex in Guantanamo te sluiten, en misschien doet hij dat ook. De symboliek van zo'n daad zou belangrijk zijn voor zijn imago, maar meer dan waarschijnlijk zal hij de gevangenen gewoon naar ergens anders laten overbrengen.
We zullen meer weten zodra hij zijn buitenlandkabinet aankondigt (allemaal onverkozen posities trouwens), maar een kijk op zijn verkiezingscampagneteam geeft ons zeker al een indicatie over wat komen zal. Tijdens zijn campagne werd hij geadviseerd over buitenlandbeleid door voormalig nationale veiligheidsadviseur Zbigniew Brzezinski (die de Mujahedeen in Afghanistan, de voorgangers van de Taliban, betaalde); voormalig assistent staatssecretaris Susan Rice (een leerlinge van Madeleine Albright); voormalig secretaris van de marine Richard Danzig (onder wiens ambtsperiode Joegoslavië gebombardeerd werd); voormalig contraterrorismegoeroe Richard Clarke (onder Clinton en G.W. Bush); generaal Merrill McPeak (luid voorstander van de bezetting van Oost-Timor door Indonesië); en Dennis Ross (een voorstander van de Israëlische bezetting van de Westelijke Oever). Dit zijn ze nog niet allemaal. Men zegt dat men iemand kan beoordelen aan de hand van zijn vrienden. Dit lijstje "vrienden" spreekt voor zichzelf.
Een nieuwe 'New Deal'?
Franklin Delano Roosevelt werd niet verkozen op basis van een "New Deal". Hij werd gedwongen deze politiek van sociale en openbare werken te voeren in een laatste poging om het Amerikaans kapitalisme te redden van een socialistische revolutie. We moeten ons herinneren dat in de jaren '30 de VS een grote schuldeiser was, dat de VS grote goudreserves hadden. De recessie was bovendien al vier jaar bezig toen FDR aan de macht kwam. Obama heeft een hele andere binnenlandse en internationale situatie gekregen. De VS is nu 's werelds grootste schuldenaar, en de economische recessie begint nog maar pas. Zelfs al is Obama gedwongen om op een zeker moment vergelijkbare maatregelen in te voeren (opnieuw, door een grote druk van onderuit en de dreiging van revolutie), dan kan dat enkel maar door verder deficit spending, wat enkel tot meer problemen in de toekomst zal leiden. Er is geen makkelijke uitweg voor Amerikaans kapitalisme en imperialisme. Alles wat ze proberen om economische stabiliteit te herstellen kan enkel de sociale en politieke instabiliteit doen toenemen, en omgekeerd.
Dus in wezen zal er weinig veranderen, en Obama's ruimte voor hervormingen zal klein zijn. Na de economische opgang gemist te hebben, zal aan Amerikaanse werkenden gevraagd worden om "de pijn te delen" in naam van "nationale eenheid". De armen en werkenden zullen echter veel meer pijn te delen hebben dan de rijken, zoals het Wall Street reddingsplan al aantoonde. Wij zeggen: laat de rijken betalen! Waarom zouden werkende mensen moeten betalen voor de crisis van de bazen?
Laat ons niet rond de pot draaien: zal Obama de Taft-Hartley-wetten herroepen, net als andere antivakbondswetten? Zal hij een nationaal leefloon invoeren? Zal hij de private HMO's (health maintenance organizations) afschaffen en zorgen voor gratis en universele ziekenzorg? Zal hij snijden in het militaire budget en broodnodige miljarden investeren in onderwijs, huizen en infrastructuur? Zal hij de energie, auto -en luchtvaartindustrie nationaliseren, allemaal industrieën die cruciaal zijn voor de werking van het land, en hen onder democratische werknemerscontrole plaatsen? Zal hij de raids en deportaties stoppen en amnestie verlenen aan migrantenarbeiders en hun families? Zal hij een grootscheeps programma van openbare werken lanceren om miljoenen gesyndiceerde jobs te scheppen, om huizen voor iedereen te bouwen, om het openbaar vervoer te moderniseren en uit te breiden en om de verwaarloosde infrastructuur te herbouwen? Reken er maar niet op.
Kapitalisme is in crisis: socialisme de oplossing!
Obama's verkiezing komt ten tijde van groeiend pessimisme, niet enkel over de huidige situatie, maar ook over de toekomst. Mensen moeten kunnen geloven dat de dingen beter kunnen worden. Dit verklaart de hernieuwde interesse in de ideeën van het socialisme. Van McCain tot Obama over Palin, Biden, "Joe de loodgieter" en de Wall Street Journal zijn het woord "socialisme" en referenties aan Marx in de mainstream media niet meer gezien sinds de val van de Sovjetunie. In Duitsland, waar de crisis de werkende mens ook hard treft, is Het Kapitaal van Marx zelfs terug op de bestsellerlijsten. De vraag die vele mensen stellen: had Marx gelijk?
Ondanks decennia van vooroordelen die opgebouwd zijn tegen de ideeën van het marxisme en socialisme staan mensen steeds meer open voor deze ideeën, aangezien ze kunnen zien dat in de praktijk kapitalisme niet werkt. Herinner u, na de val van de Sovjetunie werd ons een "Pax Americana" van vrede, volledige tewerkstelling en een morgen beter dan vandaag beloofd. Wat hebben we in de plaats gekregen? Oorlog, terrorisme, besparingen in sociale programma's, miljoenen jobs die verloren zijn gegaan en meer militaire uitgaven dan ooit.
Miljoenen Amerikanen zeggen dat ze niet geïnteresseerd zijn in politiek of economie - ze zijn schijnbaar apathisch en kijken liever naar rugbymatchen of Dancing with the Stars. Maar zelfs als je niet geïnteresseerd bent in politiek of economie zijn politiek en economie wel zeer geïnteresseerd in u. Op basis van hun eigen ervaringen zijn steeds grotere aantallen van voormalig apathische Amerikanen wakker aan het worden met een actieve interesse in politiek en economie. Binnen de limieten van het tweepartijensysteem kijken miljoenen Amerikanen in verwarring uit naar een oplossing voor hun problemen. Obama had een record aan vrijwilligers binnen de gemeenschappen over het hele land. Voor de eerste keer hadden deze mensen het gevoel een goede reden te hebben om met politiek bezig te zijn. In de toekomst zullen hun opgedane vaardigheden goed gebruikt kunnen worden - maar niet voor de republikeinen of democraten. De funderingen van een toekomstige massa partij voor werkenden worden al gelegd.
Voor decennia zijn we gehersenspoeld. We werden verteld dat de vrije markt alles overheerst, dat socialisme en marxisme niet werken, dat kapitalisme het best mogelijke systeem is, dat er geen alternatief is. Als een leugen lang genoeg herhaald wordt beginnen mensen ze te geloven. Ondanks dit alles blijven de ideeën van marxisme en socialisme bestaan en blijven ze tot de verbeelding van mensen spreken.
Wat is socialisme eigenlijk? Met socialisme bedoelen we de echte nationalisatie - de onteigening van de top 500 banken en bedrijven - onder democratische werknemerscontrole, in de belangen van de hele maatschappij. Het is echt niet ingewikkeld. Wij geloven dat de meerderheid, de werkende klasse, democratische controle moet hebben over de productie, distributie en handel, in harmonie met het milieu. Met andere woorden, er is nood aan een rationeel en democratisch plan van productie dat rekening houdt met menselijke noden en niet met privéwinsten.
Je kan echter niet plannen wat je niet controleert, en je kan niet controleren wat je niet bezit. Daarom moet de staat de sleutelhefbomen van de economie overnemen. Dit is wat vele mensen, vooral Amerikanen, een beetje nerveus stemt. Ze vertrouwen de overheid niet waaronder ze leven, en daarom zijn ze terecht wantrouwig over alles wat te maken heeft met toegenomen staatscontrole. De echte vraag is dus: wie controleert de staat? In onze opinie is een werknemersstaat nodig, een staat die de grote meerderheid van de samenleving vertegenwoordigt, de werkende klasse, in tegenstelling tot de staat waaronder we vandaag leven, een staat die ontworpen is om de belangen van een kleine minderheid, de kapitalisten, te verdedigen.
Vele mensen zeggen dat Amerikanen te conservatief zijn voor een socialistische revolutie. De dingen kunnen echter snel veranderen. Denk maar even aan de grote gebeurtenissen van de afgelopen jaren. De instorting van Enron. 11 september. De kiesfraude van 2000 en 2004. Orkaan Katrina en haar gevolgen. De ineenstorting van de hele financiële sector in het rijkste land te wereld. De verkiezing van een zwarte president.
In feite is het precies omdat Amerikanen conservatief zijn dat er een revolutionaire beweging in het bastion van kapitalisme zelf zal zijn. Mensen willen stabiliteit, ze willen een vaste job met goede voorwaarden, ze willen een kwaliteitsgezondheidszorg en kwaliteitsonderwijs, een veilige plaats om te leven en tijd om met hun familie en geliefden door te brengen. Het kapitalisme kan niet langer instaan voor zelfs deze basis noden.
We leven in een tijdperk van plotse veranderingen, een periode van grote veranderingen in bewustzijn op basis van aardschokkende gebeurtenissen. Dit is niet normaal. Normaal gezien kunnen jaren en decennia voorbij gaan waarbij het lijkt dat niets verandert. Dit zijn echter geen normale tijden. Het staat vast, niets is statisch, alles verandert. Absoluut alles is in een constante staat van verandering en beweging. Van vulkanen over aardbevingen tot relaties tussen landen en menselijk bewustzijn.
Velen zijn euforisch over Obama's overwinning, en er zal een zekere periode van extase zijn. Een zekere hoop is hersteld bij wanhopige mensen - voor nu tenminste. Zelfs de markten waren blij met de exitpolls die Obama de overwinning gaven. De Dow Jones sprong 300 punten omhoog op de verkiezingsdag, normaal een trage dag op Wall Street. Vroeg of laat zal het effect van de verkiezing echter ten einde zijn en zal de koude realiteit inzakken: niets fundamenteels is veranderd. We leven nog steeds onder kapitalisme, en alles wat daar bij hoort: werkloosheid, onteigeningen van huizen, stijgende prijzen, racisme, miljoenen tweederangsburgers en -werkenden, lage lonen, slechter wordende omstandigheden, rottende infrastructuur enzovoort.
Er zijn al symptomen aanwezig van sluimerende woede die naar boven aan het komen is, bijvoorbeeld de migrantenbeweging en haar mobilisaties, de groeiende ontevredenheid van velen aan de vakbondsbasis, de spontante betogingen tegen het financiële rediingsplan van en op Wall Street. Dat is slechts het begin van het begin van de dingen die zullen komen.
We voorspelden lang op voorhand dat de echte verliezer van deze verkiezingen de werkende klasse zou zijn. Desondanks voelen miljoenen werkenden en jongeren zich als winnaars. We begrijpen de grote hoop die zovele mensen in Obama geplaatst hebben. De laatste jaren zijn hard geweest. We blijven echter op ons standpunt. We hebben het al gezegd (http://www.socialistappeal.org/content/view/608/71) en we zeggen het opnieuw: zolang twee kapitalistische partijen de Amerikaanse politiek blijven domineren zal de werkende klasse nooit haar belangen behartigd zien in Washington. Dat is waarom de vakbonden met de Democratische partij moeten breken en een massa-arbeiderspartij bouwen. Het potentieel voor zo'n partij is enorm. We willen dat het de grootste partij wordt, laat de democraten en republikeinen vechten om de derde plaats, of hun fusie in een enkele partij afmaken.
We moeten een vriendelijke en geduldige houding hebben met degenen die oprechte illusies hebben in Obama. Obama's overwinningsspeech maakt het echter duidelijk dat er geen mirakels of snelle oplossingen te verwachten zijn. Hij zei duidelijk dat de dingen niet beter zouden worden binnen afzienbare tijd, en waarschijnlijk ook niet voor langere tijd. Eigenlijk zouden ze zelfs erger kunnen worden.
CNN liet al een geluid in die richting horen op verkiezingsnacht, toen een interviewer zei dat economische verandering niet meteen gebeurt, en dat de winnaar een zeer korte periode van krediet zou hebben. De kop het verkiezingsartikel van Associated Press sprak ook boekdelen: "President Obama staat voor zware uitdagingen." (http://ap.google.com/article/ALeqM5gYbBmMmElgU_AjfYlbWgYFe66cqAD948Q3UG7) Dat is de sobere realiteit van de situatie.
De verkiezingen van 2008 zijn inderdaad historisch. Ze duiden het begin aan van een nieuw bewustzijn in de geesten van de Amerikaanse werkende klasse. Vele mensen hebben al gebroken met het tweepartijensysteem en hebben Obama's woorden doorzien. De meeste werkenden en jongeren zullen echter op de harde manier moeten leren, via hun eigen ervaringen. Het leven leert. Welkom in "de school van de democraten."
Zie ook deel 1 van dit artikel.
