Na meer dan een week demonstraties van de werknemers in de openbare sector om hun loon, hun uitkeringen en hun recht op vakbondsvertegenwoordiging te verdedigen, blijft het protest aanzwellen. De strijd in Wisconsin wordt steeds meer een landelijke strijd, een soort Amerikaans "Tahrir-plein", een referentiepunt voor onder vuur liggende werknemers in het hele land.
Demonstraties tegen soortgelijke bezuinigingen hebben zich verspreid naar Ohio en Indiana, staten waar de vakbonden van oudsher zeer sterk staan. Er werden tientallen, zelfs honderden solidariteitsacties gehouden in het hele land. Twee weken geleden leek het ondenkbaar, maar vandaag bereiden de vakbonden van Wisconsin een algemene staking voor. Als gouverneur Walker zijn wetsvoorstel wordt goedgekeurd in het parlement leggen ze de hele staat lam. Hoewel deze strijd nog maar net begonnen is en verre van gedaan is, duidt dit op een belangrijk keerpunt in de VS - de klassenstrijd is terug!
De werknemers van Wisconsin hebben ook solidariteitsboodschappen ontvangen van ergens waar onlangs massale arbeidersstrijd leidde tot de omverwerping van een onpopulaire leider: Egypte. Kamal Abbas van Egypt's Center for Trade Unions and Workers Services was in 1989 aanwezig bij de staking in de staalfabriek Helwan, die brutaal onderdrukt werd door het inmiddels ter ziele gegane Mubarak-regime. Hij schreef:
"We willen dat jullie weten dat wij aan jullie kant staan. Blijf staan en wijk niet. Geef jullie rechten niet op. Het zijn steeds zij die standvastig zijn en opkomen voor hun rechten die uiteindelijk zegevieren... Vandaag is het de dag van de Amerikaanse arbeiders. Wij groeten u Amerikaanse arbeiders! U zal overwinnen. De overwinning behoort aan alle mensen ter wereld die vechten tegen uitbuiting en voor hun goed recht."
De revolutionaire gebeurtenissen in het Midden-Oosten hebben overal duidelijk een grote invloed gehad op het bewustzijn van arbeiders en jongeren. Het kapitalistische systeem verbindt elk land in de wereld via de wereldmarkt maar het creëert ook een arbeidersklasse die over de hele wereld dezelfde belangen heeft. De overwinningen van de werknemers in een land is een inspiratie voor de werknemers in de hele wereld! De belangrijkste les die kan worden getrokken uit de Tunesische en Egyptische revoluties is dat massa-actie, met de arbeidersklasse aan het hoofd van de beweging, de weg vooruit is. Ook in Amerika is dat zo.
Op donderdag vulden 3.800 vakbondsleden en mensen die hen steunden de Ohio Statehouse in Columbus, waar de hoorzittingen begonnen over het wetsvoorstel. Indien het werd aangenomen zouden alle staatswerknemers het recht op collectieve onderhandelingen verliezen. In navolging van wat in Wisconsin gebeurt is het mogelijk dat in de komende weken andere conflicten in de publieke sector in Indiana, New Jersey, Missouri en Iowa zullen uitbarsten. De oproep voor een nationale actiedag om de publieke sector te verdedigen zal in heel het land op veel bijval kunnen rekenen.
In Indiana kondigen zich gesprekken aan over een wetsvoorstel dat leraren hun vakbondsrechten zou ontnemen. In New Jersey bereidt gouverneur Christie bezuinigingen voor en vertelt de werknemers al weken lang dat ze "de realiteit onder ogen moeten zien". In Iowa hebben Republikeinen gezegd dat de staat de CAO’s met de vakbonden in de publieke sector "te duur" vindt. In Missouri, dat een Democratische gouverneur heeft, beslist binnenkort waarschijnlijk een referendum over een wet die indien goedgekeurd zou betekenen dat het zowel in de openbare als in de private sector aanzienlijk moeilijker wordt voor vakbonden om bijdragen van leden te bekomen. Op die manier wil men de slagkracht van de vakbonden om zich te verzetten ondermijnen.
Ondertussen groeide de menigte naast het parlement in Madison, Wisconsin aan van 40.000 op vrijdag tot 60.000 of meer op zaterdag. Ondanks de grootste mobilisatie van de arbeidersklasse in de VS sinds tientallen jaren hebben Walker en de Republikeinen geweigerd hun plannen op te bergen en de druk op de vakbonden van de publieke sector te verlagen. Op dinsdag 21 februari heeft de South Central Federation of Labor (SCFL), de overkoepelende organisatie van vakbonden in het zuiden van Wisconsin, gestemd om een algemene staking voor te bereiden als de staat het voorstel van Walker goedkeurt. Dit is de resolutie die ze stemden:
"Motie 1: De SCFL roept op tot een algemene staking de dag dat Walker zijn begrotingsplan ondertekend en vraagt haar vormingsdienst onmiddellijk te starten met het opleiden van afdelingen en leden i.v.m. het organiseren en het verloop van een algemene staking.
Motie 2: De SCFL verzet zich tegen alle bepalingen vervat in Walkers begroting met inbegrip van (maar niet beperkt tot) beknotting van de rechten op onderhandelen, verlaagde lonen, uitkeringen, pensioenen, de financiering van het openbaar onderwijs, veranderingen aan medische hulpprogramma's, en de politisering van de overheidsinstellingen van de staat. "
De massale demonstraties in Wisconsin inspireren miljoenen andere werknemers om te vechten tegen het spervuur van bezuinigingen. Zonder dat miljoenen werkende mensen opstaan en zeggen: "Genoeg is genoeg!" zullen de dingen nooit veranderen. Maar hoe belangrijk deze mobilisaties ook zijn, ze zijn slechts een onderdeel van de strijd. De ervaring van de klassenstrijd in de VS en over de hele wereld toont aan dat het niet voldoende is dat de massa's gewone werkende mensen en jongeren de straat op te komen. Het is ook noodzakelijk dat de beweging over een leiding beschikt die bereid is om zonder voorbehoud te vechten tegen de bazen en hun politieke vertegenwoordigers.
De oproep van de SCFL voor een algemene staking is een enorme stap voorwaarts. Walker wil de vakbonden in de publieke sector breken en niet met hen samenwerken. Een algemene staking is de enige manier om ‘Hosni’ Walker te verslaan. Een overwinning in Wisconsin zou de toon zetten en andere conflicten in de openbare sector doorheen het hele land aan de oppervlakte brengen en doen uitbarsten.
De rol die de Democraten spelen
Het moet echter gezegd worden dat de oproep van de vakbondsleiders voor een algemene staking er niet kwam als een erkenning van de kracht van de beweging, maar eerder als een laatste redmiddel. Op vrijdag, de dag vóór de aankondiging van de SCFL van de voorbereidingen voor een algemene staking, hebben de leiders van twee van de grootste vakbonden in de publieke sector (Mary Bell van WEAC en Marty Beil van AFSCME Council 24) aangekondigd dat zij bereid waren alle punten van Walker te aanvaarden (een besparing van in totaal 30 miljoen dollar) als hij zijn plan om de collectieve onderhandelingen te ontmantelen maar zou opbergen. Walker, ondersteund door de gebroeders Koch (miljardairs en Tea Party-financiers) wees hun voorstel af.
Marty Beil van AFSCME zei achteraf dat dit standpunt "geen compromis" was, maar de oorspronkelijke onderhandelingspositie van zijn vakbond. Waarom je voor zulke zware toegevingen zou gaan terwijl er tienduizenden van je leden en andere mensen die je ondersteunen reeds dagen protesteren aan het parlement is een raadsel. Beil en Bell hadden een massameeting moeten organiseren om te beslissen hoe men Walker moest benaderen en om voorbereidingen te treffen voor een algemene staking . In plaats daarvan lijkt het er sterk op dat hun van toegevingen vergeven "compromis" werd voorgesteld zonder serieus overleg te plegen met de duizenden werknemers die getroffen zouden worden.
Helaas tonen de toegevingen van Beil en Bell dat, wanneer de werknemers van de publieke sector worden opgeroepen tot algemene staking, niet op deze leiders kan worden gerekend om de strijd tot het einde te voeren. Het is daarom absoluut noodzakelijk dat de stakers complete, directe en democratische controle over de strijd hebben. SCFL moet dringend een massale meeting in het stadhuis van Madison organiseren om samen met de werknemers uit de private en de publieke sector, studenten en de gemeenschap de algemene staking te plannen. Daarnaast moeten ze oproepen voor de vorming van coördinatie- en actiecomités in elke fabriek, werkplaats en school. Dit alles dient centraal bestuurd te worden door democratisch gekozen vertegenwoordigers.
De vakbondsleiders staan onder enorme druk, niet alleen van onderaf via de duizenden vakbondsleden die bereid zijn te vechten en de leiding naar voren te duwen, maar ook van boven, in het bijzonder van het Nationale Comité van de Democratische partij (DNC) dat tientallen van haar leden en vertegenwoordigers naar Madison stuurde. Hun tussenkomst kent veel media-aandacht en Obama spreekt zich uit tegen de aanval van Walker op de vakbonden. De lijn van Beil en Bell is dezelfde als die van de Democraten in de deelstaatregering. Die zijn net teruggekeerd na een vierdaagse boycot en hebben wijzigingen aan het wetsvoorstel voorgesteld waarin Walkers bezuinigingen behouden blijven maar het recht om collectief te onderhandelen behouden blijft.
Noch de Democraten, noch de Republikeinen vertegenwoordigen de meerderheid die de arbeidersklasse numeriek vormt in de samenleving. Integendeel; ze vertegenwoordigen de belangen van de grote banken, de Fortune 500, en de rijksten in de samenleving. In tegenstelling tot vele landen bestaat er in de VS geen massale arbeiderspartij die de belangen van de werkende klasse kan vertegenwoordigen. In deze situatie leunen twee partijen die dezelfde kleine minderheid in de samenleving vertegenwoordigen op de overgrote meerderheid van de bevolking om een status quo te handhaven. Zowel de Republikeinse als de Democratische partij doen dit via verschillende vormen van populisme. De Republikeinen doen dit in conservatieve kerken, de Tea Party, enz. De Democraten zoeken vooral steun in de vakbonden, niet in het belang van de vakbonden, maar in hun eigen belang.
De twee partijen vertegenwoordigen dezelfde kapitalistische klasse maar behartigen de belangen van deze kleine minderheid op heel verschillende manieren. De Republikeinen gebruiken de begrotingscrisis als dekmantel om een frontale aanval op de vakbonden in te zetten. Ze hopen de vakbonden in zowel de publieke als de private sector op die manier te kunnen verzwakken. De Democraten staan dan weer te springen om de vakbonden te "steunen" door een "compromis" te pushen dat de kerk in het "midden" houd. De Democraten willen de beweging in Madison niet alleen leiden, voor hen is het nog belangrijker ze te gebruiken. De Republikeinse en Democratische wetsvoorstellen hebben een ding gemeen: bezuinigingen. Dit komt door de crisis waarin het systeem verkeert. Het verschil is dat de Democraten een omweg zoeken om dezelfde bezuinigingen door te voeren.
Dit is tientallen jaren hun strategie geweest en werd onlangs opnieuw toegepast in de auto-industrie. De regering-Obama bood GM en Chrysler een financieel reddingspakket aan en de voormalige UAW-voorzitter Ron Gettlefinger moest in ruil zijn leden tot concessies dwingen. Deze oude relatie tussen de vakbonden en Democraten zal echter steeds moeilijker worden om te handhaven, zoals blijkt uit de gebeurtenissen in Wisconsin waar druk op SCFL om een algemene staking uit te roepen toeneemt.
Laat de rijken betalen voor de crisis!
In het hele land hebben Republikeinse hoge ambtenaren en de media de aandacht getrokken naar het loon en de voordelen van de werknemers in de publieke sector. Ze stellen die voor als de oorzaak van het begrotingstekort van de staat. Na bijna vier jaar van recessie en "jobless recovery", met miljoenen die nog steeds werkloos zijn, hou je met zulke dingen niet veel mensen voor de gek. In plaats daarvan maakt het de meeste werkende mensen terecht kwaad. Zoals op een plakkaat van een demonstrant te lezen stond: "Werknemers aanvallen schept geen banen!" Het is een belediging bovenop de schade van de economische ontwrichting, onzekerheid en ontberingen van de overgrote meerderheid sinds de "Grote Recessie" die begonnen is in 2008. Een artikel van Bloomberg Online over de eerste demonstratie in de Ohio Statehouse geeft een beeld van wat vele werknemers uit de publieke sector denken van de Republikeinse aanvallen:
“Joe Rugola, de voormalige voorzitter van de AFL-CIO van Ohio en tevens hoofd van het uitvoerend bestuur van de vakbond van werknemers in de openbare scholen in Ohio zei dat hij buschauffeurs en conciërges vertegenwoordigt die ongeveer 24.000 dollar per jaar verdienen. 'Ik ben nog steeds op zoek naar die bevoorrechte klasse van arbeiders’ zei Rugola in een interview tijdens het wachten om te getuigen. Dit is slechts een onderdeel van een nationale aanval op werkende mensen. "
Bijna elke staat in de VS zit in de schulden. Gouverneurs en wetgevers zeggen dat het een keuze is tussen ontslagen en het schrappen van banen of grote toegevingen. Maar de leiders van de vakbonden in de publieke sector zouden geen goede vertegenwoordigers zijn als ze de argumenten van de tegenzijde gewoon zouden aanvaarden. De vakbondsleiders moeten alle leugens van de Big Business beantwoorden.
De begrotingscrisis is niet het gevolg van de lonen en voordelen van de werknemers in de openbare sector, wel van de verzwakte economie, enorme militaire uitgaven en de enorme belastingvoordelen en cadeaus aan grote bedrijven en rijken. De afgelopen 30 jaar is er in de Verenigde Staten een enorme verschuiving gebeurd in de verdeling van het nationaal inkomen. Er heeft zich een kolossale transfer voorgedaan van geld van de arbeidersklasse naar de kapitalistische klasse. In 2010 bleek uit een studie van de Duke University dat de 20 procent met de hoogste inkomens meer dan 84 procent van de rijkdom van het land bezitten. Van 1979 tot 2005, is de winst na belastingen van de 1 procent rijksten met 175 procent verhoogd. Tussen 1998 en 2009 betaalde 57 procent van alle Amerikaanse bedrijven minstens een jaar geen federale belastingen. Tegelijkertijd worden de staat en stadsbesturen al jaren meegezogen in een neerwaartse spiraal van fiscale stimuleringsmaatregelen en voordelen om diezelfde grote bedrijven te doen verhuizen naar hun gebieden. Wanneer de voordelen of lastenverlagingen opgesoupeerd zijn gaan de bedrijven weer over tot de orde van de dag en ontslaan opnieuw werknemers en sluiten opnieuw afdelingen. Tegelijkertijd zijn de lonen niet meer aangepast aan de inflatie sinds 1975!
Ondanks de groeiende winsten en grote kasreserves van de grootste bedrijven tijdens het recente "herstel" investeren diezelfde kapitalisten niet in het scheppen van banen. In plaats daarvan proberen ze de productiviteit te verhogen met minder werknemers. Deze bedrijven hebben meer dan 2 biljoen dollar aan fondsen en middelen, maar zij weigeren nog steeds te investeren. Bibliothecarissen, docenten, en brandweerlieden zijn niet de oorzaak van de economische crisis - de malaise is een gevolg van de inherente problemen van het kapitalistische systeem. Als de vakbondsleiders de dieperliggende oorzaken van de strijd in de openbare sector willen aanpakken kunnen ze dit feit niet negeren.
De middelen bestaan om de banen, lonen en uitkeringen van de werknemers te behouden en tegelijk de nodige openbare diensten te blijven verlenen. Ook zijn er genoeg middelen voor goede lonen en arbeidsvoorwaarden voor de werknemers in de openbare sector. Er is zelfs meer dan genoeg om banen te scheppen voor de miljoenen werklozen en gratis, kwalitatief goed onderwijs te voorzien dat investeert in het overheidspersoneel van morgen. Het probleem is dat beide grote politieke partijen stevig vasthouden aan de grote banken en bedrijven en weigeren om echt op te treden tegen de rijkdom en privileges geconcentreerd in de handen van een groepje kapitalisten - de top 1 procent - die het echt voor het zeggen hebben in de Amerikaanse samenleving. De arbeidersbeweging zal steeds opnieuw met een hand achter de rug vastgebonden moeten vechten zolang de leiders van de vakbonden de Democratische Partij, die net zo vergroeid is met de grote banken en bedrijven als de Republikeinen, te steunen.
Dus laten we duidelijk zijn: de kapitalisten, niet de werknemers zijn schuldig aan de crisis. In plaats van het ondersteunen van de Democraten en de hoop op betere tijden, moet de vakbonden breken met de Democraten en een arbeiderspartij oprichten. In plaats van de restjes van de 1 procent rijksten te verdelen moet een arbeiderspartij eisen dat de rijken betalen voor de crisis. Een arbeiderspartij zou een politiek verlengstuk kunnen zijn van de strijd van de vakbonden in het parlement en het staatsbestuur. Ze zou er naar streven een massaal programma van openbare werken te starten op scholen, universiteiten te bouwen en de verouderde infrastructuur in het land te restaureren en zou zo miljoenen banen kunnen scheppen. Jobs die 100 procent gesyndiceerd zijn en goed betaald zijn.
De kosten van een dergelijk programma kunnen niet betaald worden via hogere belastingen of afbouw van openbare diensten voor werkende mensen maar moet bekostigd worden door de 1 procent rijksten, de grote banken en de Fortune 500-bedrijven. Niet alleen in de vorm van hogere belastingen, maar ook door het bankgeheim op te heffen en de financiën van bedrijven en banken publieke kennis te maken. Op die manier zou veel van de kolossale rijkdom die door deze kleine minderheid is overgeheveld ten koste van de overgrote meerderheid in publieke handen komen en op democratische wijze kunnen beheerd worden in het belang van iedereen. Dit is een beslissende strijd voor de arbeidersbeweging, zowel in de publieke als de private sector. De overwinning van de werknemers in de publieke sector zal ook de vakbonden in de private sector versterken. Een nederlaag van de werknemers in de openbare diensten zou de positie van de vakbonden in de privé dan weer verzwakken.
- Eenheid van alle werknemers! Volledige solidariteit met de werknemers van de openbare diensten in Wisconsin!
- Geen toegevingen! Voor een dag van algemene staking in Wisconsin om de bezuinigingen te stoppen!
- Breek met de Big Business-partijen! Voor een massale arbeiderspartij op basis van de vakbonden!
