Niet weinig jongeren zitten met een onduidelijk gevoel van opstandigheid. Opstand tegen de school, tegen de ouders, tegen de leraars, tegen buschauffeurs, tegen de politie, het interimkantoor of hun baas. Eenieder die terecht of onterecht symbool staat voor het systeem. Een verklaring hiervoor wordt soms gezocht bij de hormonenopstoot van de puberteit. Maar als je even rondkijkt merk je dat de menselijke chemie hier voor niet veel tussen zit. De wereld waarin we opgroeien loopt echt spaak.
De school waar we in terechtkomen werkt als een enorme sociale filter die de kinderen uit de armere sociale klassen en migranten de weg verspert naar een degelijke algemene vorming. Is dat overdreven? Denk eens na: hoeveel universiteitsstudenten hebben een moeder die kuisvrouw is of een papa die in de fabriek werkt? Hoeveel migranten zitten in de aula’s van de uniefs?
Diegenen die werk zoeken, zullen ook snel merken dat er in België slechts één job is voor zestien werklozen. In Vlaanderen steven we af naar het kwart miljoen werklozen. In het vorige jaar zijn er meer dan 10 procent werklozen bijgekomen in het ‘welvarende’ Vlaanderen. Meer en meer onder hen hebben een diploma van het hoger onderwijs op zak. Jongeren worden bij aanwerving dikwijls jaren ervaring gevraagd die ze natuurlijk nooit kunnen hebben.
Toch wil de regering de uitkering van zogenaamde langdurige werklozen schrappen. In 2003 werden er zo al 20.000 werklozen gestraft of uitgesloten. Maar dat is ‘peanuts’ vergeleken met het echte jachtseizoen dat begin dit jaar geopend wordt tegen deze werklozen, jongeren op kop.
Migrantenjongeren krijgen het het hardst van allemaal te verduren als ze een job zoeken. Je beste diploma, je beste punten worden waardeloos bij de bazen bij het horen van de naam Mohamed of Naïma. Zelfs al heb je een Belgische identiteitskaart op zak en ben je hier geboren. Daar is slechts één woord voor: racisme.
De jobs die je dan toch aangeboden krijgt zijn dan dikwijls nep. Niet dat je niet hard moet werken maar het loon is nep, het contract is nep en je rechten zijn er nep. Je loopt dikwijls van de ene interimjob naar de andere, van het ene tijdelijke contract naar het andere, en dit gedurende zeker twee jaar als je baas je dan nog niet de laan heeft uitgestuurd.
Nochtans worden jongeren van alle hoeken gekoesterd. Banken verleiden ons tot allerlei uitgaven met geld dat we niet hebben. De banken presenteren zich meer en meer als de vriend van 12 à 15-jarigen. Wie zoekt er op die leeftijd geen goeie vriend? Of hebben de jongerenbanken (want zo stellen ze zich voor) het meer gemunt op je zakgeld?
Jongeren zijn de prooi van een overdonderende reclamestroom. Jongeren horen en zien op een dag zeker honderd reclameborden, advertenties, televisie- en radiospots. Als je je echt goed wil voelen moet je kopen, en nog meer kopen. Het is nooit genoeg. Je bent pas iemand als je koopt! Dat is de boodschap van de reclame.
Dan durven ze nog beweren dat ze de jongeren eerbiedigen. Als vlijtige koopmachines, als goedkope arbeid, als tamme schapen, ja!
De verwarde maar totaal juiste opstandigheid tegen dit systeem heeft een bewuste en georganiseerde uitdrukking nodig. Het systeem kan niet herleid worden tot de leerkrachten, de buschauffeurs of de ouders. Nee, het systeem dat ons onderdrukt heeft een naam: het heet kapitalisme.
Dat is een economisch en politiek systeem gericht op maximaal winstbejag. Om winst te maken schuwt het niets of niemand. Om verzet te fnuiken gebruikt het racisme en nationalisme. Het bespeelt de bevestigingsdrang van jongeren om er individualisten en egoïsten van te maken die niet solidair kunnen zijn.
Daar kan verandering in komen. Ten eerste zijn we niet gedoemd ons hele leven in het kapitalisme te moeten leven. Er is een alternatief: een socialistische maatschappij waar niets meer draait rond individueel winstbejag maar rond sociale behoeften en solidariteit. Ten tweede beginnen mensen hun angst te verliezen en beginnen ze in actie te komen. Vooral dan bij de werkende klasse. De grote en strijdbare betoging van de vakbonden op 21 december toont dat aan. Ten derde is er een beweging zoals Vonk, een marxistische beweging die strijdt voor een socialistisch alternatief waar je bij kan aansluiten. Ten slotte is er op 19 maart een Jongerenmars voor werk, gelijkheid en gratis onderwijs in Brussel. Deze jongerenmars is een initiatief van verschillende jongerenorganisaties waaronder de jongeren van de twee grote vakbonden ABVV en ACV.
Die dag komen ook de vakbonden uit heel Europa en de antiglobalisten in Brussel betogen tegen de top van de Europese Unie. Tegen het Europa van de privatiseringen, sociale afbouw en van het militarisme
Blijf dus niet alleen met je opstandigheid. Organiseer je met Vonk voor een echte radicale maatschappijverandering. Mobiliseer voor de Jongerenmars in Brussel op zaterdag 19 maart om 14 uur aan het Noordstation.
Voor meer informatie: mail naar Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken. of bel naar 03/295.58.19
